[Oceniam tylko Marcina Kozerę, bo pozostałych opowiadań nie czytałam.]

Niby akcja rozgrywa się przed I wojną światową, ale chyba nadal jest to aktualna historia. Wydaje mi się, że niejeden dorosły nie miałby odwagi wstać i powiedzieć wśród obcokrajowców, że jest Polakiem.

Albo kto dorosły, na pytanie: "Kim jestem?", odpowiada bez wahania i głośno: "Jestem Polakiem!"? Już pomijając fakt, że w ogóle coraz rzadziej zadajemy sobie takie pytania. Nie powinno tak być. Powinniśmy głośno krzyczeć, że jesteśmy Polakami, bo jesteśmy wspaniałym narodem. Tylko niestety coraz częściej o tym zapominamy.

Marcin to genialny chłopak: odważny i dzielny. Jego postawa jest godna podziwu. Właśnie za patriotyzm tego małego chłopaka, za jego zawziętość i szczerość – uwielbiam tę książkę.

Mały minus daję za to, że niektóre wyrażenia wypowiadane przez Marcina są zbyt poważne, przez co opowieść nieco traci na wiarygodności. Takich słów nie wypowiadają dzieci, nawet takie jak Marcin Kozera.

[Oceniam tylko Marcina Kozerę, bo pozostałych opowiadań nie czytałam.]

Niby akcja rozgrywa się przed I wojną światową, ale chyba nadal jest to aktualna historia. Wydaje mi się, że niejeden dorosły nie miałby odwagi wstać i powiedzieć wśród obcokrajowców, że jest Polakiem.

Albo kto dorosły, na pytanie: "Kim jestem?", odpowiada bez wahania i głośno: "Jestem Polakiem!"? Już...