Pytanie o to jaka jest granica etyczna badań naukowych i eksperymentów nurtuje ludzki rodzaj od wielu lat. Harris zawęził krąg zainteresowania tematem do jednej dziedziny – jak dużo autonomii może mieć maszyna? Co się stanie, jeśli przestaniemy kontrolować stworzone przez nas AI? Jak daleko sztuczny twór może wkroczyć w nasze życie? Przekonywać się będzie nas o tym główny bohater, doktor Hoffmann – wybitny fizyk, były pracownik CERN, który stworzył samouczący się algorytm robiący dla jego firmy pieniądze na giełdzie. A wszystko zaczyna się od niewinnej książki Darwina...

Od kiedy Alexander Hoffmann dostaje od nieznanego nadawcy wydanie „O wyrazie uczuć człowieka i zwierząt”, jego życie ulega drastycznej zmianie. W nocy do domu włamuje się psychopata, a źródła twierdzą, że to sam Hoffman udostępnił mu kody i zakupił sobie podejrzaną książkę. W tym samym czasie VIXAL, czyli genialny algorytm do zbijania fortuny na rynku, zaczyna żyć własnym życiem i przyjmować strategię, jakiej doktor się nie spodziewał. Każdy ładny i dopasowany element życia ekscentrycznego miliardera zaczyna się sypać. Jego fundusz hedgingowy niebezpiecznie zagraża całemu rynkowi, żona czuje się zniesmaczona ilością zbijanych pieniędzy, w pobliżu kręci się potencjalny morderca, a wszyscy wokół wmawiają Hoffmannowi rzeczy, których nie robił. Świat nigdy nie był mniej gościnnym miejscem.

Historia, którą stworzył Harris, jest historią niezwykle antypatycznej postaci – doktor z CERN-u jest człowiekiem z klapkami na oczach, aspołecznym i gburowatym. Być może właśnie to wpływa na fakt, że niełatwo wczuć się w sytuację i dać się ponieść fabule. Inną kwestią jest upchanie do książki masy ekonomicznych szczegółów, które powodują, że wzbudzone wcześniej emocje po prostu wyparowują zatrzymane workiem liczb i nazw. Kiedy już pominie się te kilka scen liczbowo-finansowych, okazuje się, że połowa książki to rozwijanie fabuły małymi kroczkami, które nie podnoszą jednak ciśnienia i nie powodują dreszczy, albo pragnienia rozwikłania zagadki.

Nie znaczy to jednak, że całe blisko czterysta stron, to flaki z olejem. Książkę czyta się nieźle, ale bez większych wypieków na twarzy i gorączkowego przerzucania stron. Bez druzgocących wrażeń, mówiąc w skrócie. Kreacja postaci, mimo, że w większej części nieprzyjemnych, stoi u Harrisa na niezłym poziomie i udaje mu się tworzyć nietypowe, ciekawe osobowości. Budowanie napięcia też nie ma się źle, chociaż autor jakiekolwiek fajerwerki dawkuje bardzo ostrożnie. Poza tym, książka napisana jest w inteligentny, przemyślany sposób i wymaga od czytelnika skupienia i uwagi.

To wszystko niestety nie jest tym, czego można oczekiwać po dobrym thrillerze. Brakuje tutaj charakteru, jakiejś wyjątkowej atmosfery, która spowodowałaby mocniejsze zabicie serca i chęć przeniknięcia całej intrygi. Lektura jak najbardziej z potencjałem, mogąca wypełnić czas, ale wszelkie nadzieje na gęsią skórkę w tym przypadku zostaną najpewniej pogrzebane. Niezły pomysł zderzył się z poprawnym wykonaniem, które nie zasługuje jednak na burzę oklasków.

Pytanie o to jaka jest granica etyczna badań naukowych i eksperymentów nurtuje ludzki rodzaj od wielu lat. Harris zawęził krąg zainteresowania tematem do jednej dziedziny – jak dużo autonomii może mieć maszyna? Co się stanie, jeśli przestaniemy kontrolować stworzone przez nas AI? Jak daleko sztuczny twór może wkroczyć w nasze życie? Przekonywać się będzie nas o tym główny...