W kulturze europejskiej istnieje przekonanie, że po rozwodzie rodziców dzieci powinny zostać z matką. Tak też się zazwyczaj dzieje. Z drugiej strony niektórzy krzyczą domagając się praw dla ojców i podważając prawo matek do pozostania z dziećmi.
W kulturze muzułmańskiej sprawa ta wygląda dokładnie odwrotnie.
Nie możemy zakładać, że tylko nasze racje są właściwe, gdyż i u nas są osoby, ojcowie, którzy się z taką koleją rzeczy nie zgadzają.
Żadne z powyższych działań nie jest dobre, jak niedobry jest sam rozwód i pozbawienie dzieci dorastania w normalnej, kochającej się rodzinie. Z drugiej strony uważam, że rozwód jest lepszy niż tkwienie w nieudanym związku dla dobra dzieci.
Autorka książki odbiera dzieci porwane przez muzułmańskich ojców i zwraca je matkom. Szlachetne z punktu widzenia matek, przerażające z punktu widzenia ojców. Oczywiście, nie pochwalam porwań dzieci, ale zdesperowani rodzice nie zawsze działają rozsądnie i właściwie myśląc, że cel uświęca środki.
Książkę powinny przeczytać wszystkie kobiety będące w związku z muzułmanami, to pożyteczna lektura.

PS. Wierzę, że określenie Dubaju mianem państwa, którym przecież nie jest, to błąd w tłumaczeniu, a nie niewiedza autorki książki.

W kulturze europejskiej istnieje przekonanie, że po rozwodzie rodziców dzieci powinny zostać z matką. Tak też się zazwyczaj dzieje. Z drugiej strony niektórzy krzyczą domagając się praw dla ojców i podważając prawo matek do pozostania z dziećmi.
W kulturze muzułmańskiej sprawa ta wygląda dokładnie odwrotnie.
Nie możemy zakładać, że tylko nasze racje są właściwe, gdyż i u...