Od lat jestem miłośniczką twórczości Wilka, jednak kolejna, bardzo już przeze mnie wyczekiwana część "Dziennika północnego" trochę mnie rozczarowała. Wbrew zachęcie wydawcy umieszczonej na skrzydełku, "Lotem gęsi" nie robi wrażenia całości przemyślanej - a raczej skleconej z tego, czym Autor dysponował w swoich notesach i szufladach. Coś też uległo zmianie w samym Wilku - jakby czas i zmieniająca się sytuacja życiowa przytępiły mu pazury. Potwierdzałaby się w ten sposób prawdziwość tego, co sam zawsze mówi o swym pisaniu: że jest ono tropą, wędrówką wśród zmieniających się krajobrazów zewnętrznych i wewnętrznych. Tu widać to wyraźnie, wyraźniej nawet niż w poprzednich częściach. Takie podejście ułatwia też przełknięcie rozczarowania trzecią częścią "Dziennika północnego".
Co do reszty, to pozostaje ona w zasadzie bez zmian: ta sama co przy poprzednich książkach fascynacja i zachwyt dla języka, erudycji i talentu Autora, zmieszane z irytacją, jaką niezmiennie budzi we mnie jego szczególny snobizm i egocentryzm.
Niewielu jednak autorów potrafi dać mi to, co daje Wilk: wrażenie współuczestnictwa. Dzięki niemu Oniego rozciąga się za moim własnym oknem.

Od lat jestem miłośniczką twórczości Wilka, jednak kolejna, bardzo już przeze mnie wyczekiwana część "Dziennika północnego" trochę mnie rozczarowała. Wbrew zachęcie wydawcy umieszczonej na skrzydełku, "Lotem gęsi" nie robi wrażenia całości przemyślanej - a raczej skleconej z tego, czym Autor dysponował w swoich notesach i szufladach. Coś też uległo zmianie w samym Wilku -...