Sprzeczne emocje.
Bardzo nie odpowiadała mi chaotyczność książki, nagłe urywanie zdarzeń, niedomówienia, wyrwane z kontekstu, wciskane gdzie bądź pojedyncze sytuacje. Brak chronologii! Przeskakiwanie z roku na rok - różne zdarzenia, osoby, totalny mętlik.
Takie czytanie męczy i z trudnościami dobrnęłam do końca.
Doceniam, że nie jest to sucha biografia, facet dał coś z siebie, przypisując poszczególnym bohaterom dodatkowe myśli, emocje i słowa. Niestety mnie to nie ruszyło. Dygresje tego pana zdają się nie pasować do reszty. Chociaż, czy aby na pewno? Nie jest to książka miła, lekka i przyjemna. Może autor miał taki zamysł, że czyta się ją wolno, z namysłem, siląc się na zrozumienie całego tego życiowego bałaganu M.M..
Samą chaotyczność zinterpretowałam jako zamierzony zabieg, mający na celu odzwierciedlenie życia samej Marilyn Monroe. Zagubiona, niezrozumiana przez innych (i samą siebie), męcząca, a zarazem (nie wiemy czemu) całkiem wciągająca.

"Żyjemy tak jak śnimy, samotnie". Umieramy niestety również w samotności. A tam, dokąd się wybieramy po naszej śmierci nie możemy zabrać nikogo.

Sprzeczne emocje.
Bardzo nie odpowiadała mi chaotyczność książki, nagłe urywanie zdarzeń, niedomówienia, wyrwane z kontekstu, wciskane gdzie bądź pojedyncze sytuacje. Brak chronologii! Przeskakiwanie z roku na rok - różne zdarzenia, osoby, totalny mętlik.
Takie czytanie męczy i z trudnościami dobrnęłam do końca.
Doceniam, że nie jest to sucha biografia, facet dał coś z...