Dawno nie czytałam tak dobrej książki. Może nigdy. Wszystkie, nad którymi rozwodziłam się do tej pory nagle straciły blask.
To była moja pierwsza książka Zafona o Cmentarzu Zapomnianych Książek. I miałam duże opory przed rozpoczęciem czytania, bo nie lubię czytać książek nie po kolei, kiedy tworzą pewien ciąg. Nie miałam racji. W ogóle nie czułam się przytłoczona faktami z poprzednich części, przez które czytanie byłoby niemożliwe. Przeciwnie, czytanie było przyjemnością. Można traktować ją jako całkowicie odrębną powieść.
Czytanie było przyjemnością. Z każdym zdaniem, ba, z każdym słowem czułam jak porywa mnie urok dawnej Barcelony. A potem groza Barcelony z czasów wojny domowej. Miasta, które opuścił Bóg.
Najbardziej przemawiała do mnie historia więzienna. Brutalne sceny ukazane z ironią i dystansem Fermina. Po prostu groteska, i to w jakim wydaniu! Każda jego wypowiedź wywoływała uśmiech i głęboką satysfakcję, jaką się odczuwa słysząc tak precyzyjnie wyważony sarkastyczny humor. Język Zafona to po prostu muzyka. To mistrzostwo.
Opowieść Daniela jest już bardziej chaotyczna, bo porusza wiele wątków pobocznych: ślub Fermina, zazdrość o byłego narzeczonego, związek tegoż z Vallsem, śledzenie Vallsa, majątek Salgado, przybycie Sofii, powrót Martina. Ponadto większość z nich nie jest wyjaśniona, co powoduje bardzo mocne uczucie niedosytu duchowego. To tak cudownie irytujące, że nie wiem czy chcę zabić autora czy go uściskać. Nie, po prostu zaczekam na kolejną powieść.
Swoją drogą byłam przekonana z początku, że tajemniczy nieznajomy, pojawiający się w pierwszych rozdziałach w księgarni to jakaś postać ponadnaturalna, diabeł, bądź inny duch, które Zafon tak bardzo lubi umieszczać w swoich dziełach. Okazało się, że nie. Książka nie zawierała w sobie ani grama zjawisk paranormalnych. Sama rzeczywistość okazała się być wystarczająca. Ukazany świat pozwolił mi zobaczyć, że zjawiska metaficzyne to tylko imitacja tego, co dzieje się naprawdę.
Już nie mam siły rozpływać się nad poszczególnymi postaciami. Dodam tylko, że wszystkie były tak barwne i sugestywne, że nie byłabym ani trochę zdziwiona spotykając je dzisiaj na ulicy.
Puenta Zafona zdystansowała wszystkie głębokie cytaty Coelha, jakie miałam nieszczęście przeczytać, a epilog pozostawia mnie w oczekiwaniu na prawdziwy finał.
Ale najpierw sięgnę po wcześniejsze powieści. Cmentarz Zapomnianych Książek to miejsce, które mnie urzekło. Muszę poznać bliżej jego historię. I dowiedzieć się więcej o Davidzie Martinie. Koniecznie.

Dawno nie czytałam tak dobrej książki. Może nigdy. Wszystkie, nad którymi rozwodziłam się do tej pory nagle straciły blask.
To była moja pierwsza książka Zafona o Cmentarzu Zapomnianych Książek. I miałam duże opory przed rozpoczęciem czytania, bo nie lubię czytać książek nie po kolei, kiedy tworzą pewien ciąg. Nie miałam racji. W ogóle nie czułam się przytłoczona faktami z...