To dopiero moje drugie spotkanie z Mastertonem. Pierwsze było bardzo udane, dlatego też zakładałam, że w przypadku następnego nie będzie inaczej. Cóż, moje odczucia są bardzo mieszane, aczkolwiek nie do końca zgodne z wczesnymi domniemaniami.
„Krzywą Sweetmana” chciałam przeczytać już od dawien dawna. Język i styl pisarski twórcy był mi już dość dobrze znany i tym razem znów mnie zachwycił. Powiedziałabym nawet, że jest przewidziany wprost dla mnie. Jednak czytając to dzieło zastanawiałam się, czy aby na pewno mam do czynienia z thrillerem, jak zapewniał mnie opis, okładka i znajomość twórczości Mastertona, czy też z brutalnym erotykiem. Mówi się, że to kobiety mają skłonności do zamieszczania w większej części książki tego typu zdarzeń, lecz ten autor udowodnił, że płeć wcale nie ma znaczenia. Jego twór bardzo często wprawiał mnie w obrzydzenie. Od razu przewidziałam zakończenie. Intryga była dość słabo uknuta. Dość mnie to rozczarowało.
W ostatecznym rozrachunku prócz drobnych wyskoków lektura ta dość mi się podobała. Czytało się ją lekko i przyjemnie. Nie ukrywam, że spodziewałam się czegoś lepszego, jednak nie zniechęcam się i zamierzam sięgnąć po inne książki Grahama. Być może miło mnie zaskoczy. „Krzywą Sweetmana” polecę jedynie tym, którzy nie oczekują dynamicznej akcji, tajemnic i uwielbiają czytać wciąż i wciąż o tym samym.

To dopiero moje drugie spotkanie z Mastertonem. Pierwsze było bardzo udane, dlatego też zakładałam, że w przypadku następnego nie będzie inaczej. Cóż, moje odczucia są bardzo mieszane, aczkolwiek nie do końca zgodne z wczesnymi domniemaniami.
„Krzywą Sweetmana” chciałam przeczytać już od dawien dawna. Język i styl pisarski twórcy był mi już dość dobrze znany i tym razem...