Wprawdzie nie historyczna, ale dziennikarska, niemniej bardzo dobra biografia poety kompletnie dziś zapomnianego, któremu przypięto łatkę komunisty. Mam nadzieję że ta rzecz przywróci go z powrotem szerokiej rzeszy czytelniczej. A życiorys miał niezwykły, nadający się na serial sensacyjny, dom szlachecki w Płocku, obrona ojczyzny w wojnie polsko-bolszewickiej, dosłużył się Virituti Militari, a to wtedy naprawdę było coś.
A potem uderzające, że zawsze był z władzą na bakier, taki kanciasty typ. Przed wojną komunizowanie, parę razy siedział: „Siedzę z Janem w trzynastej celi...”. W czasie wojny aresztowany przez Sowietów we Lwowie w 1940r. trochę się u nich przesiedział, a, a potem wyszedł z Sowietów z Armią Andersa i pisał wiersze dla żołnierzy, cenzurowany na potęgę przez Anglików, bo był zbyt antysowiecki, uderzał w sojusznika wojennego. Po wojnie już gorzej, po stracie ukochanej córki to już alkoholowe dno, i zaprzedanie się komunistom, ale wciąż wierzgał, więc go zamknięto na siłę w psychiatryku, dramatyczny incydent.
Inna rzecz uderzająca, popularność niebywała jego poezji, spotkanie autorskie z nim przed wojną przyciągały prawdziwe tłumy. Rzecz obecnie nie do wyobrażenia. Weźmy spotkanie z Polakami w Gazie w czasie drugiej wojny, 2 tysiące ludzi na sali, czytał wiersze patriotyczne, on pvlakał i cała sala płakała. No bo to był patriota...
Książka jest świetnie napisana, czyta się jak powieść sensacyjną, były już zarzuty, że brak przypisów, źródeł, prawda, ale taka już urbankowa metoda. Ważne że jest, i że (miejmy nadzieję) przywraca Broniewskiemu należne mu znaczenie w polskiej poezji.

Wprawdzie nie historyczna, ale dziennikarska, niemniej bardzo dobra biografia poety kompletnie dziś zapomnianego, któremu przypięto łatkę komunisty. Mam nadzieję że ta rzecz przywróci go z powrotem szerokiej rzeszy czytelniczej. A życiorys miał niezwykły, nadający się na serial sensacyjny, dom szlachecki w Płocku, obrona ojczyzny w wojnie polsko-bolszewickiej, dosłużył się...