Rany, jakie to było stare, przychodziło mi do głowy, gdy czytałam tekst i przeglądałam brązowe ryciny Poyeta. Takie książki już nie powstają. Można je tylko popaść na zakurzonych strychach wśród bibelotów sprzed kilku wieków albo (tak jak ja) w antykwariatach. Jednak nie bez powodu nadano tej książce ten konkretny tytuł. W końcu chodzi o to czym umilali sobie czas nasi praprzodkowie.

Może warto skupić się na czasach, w których żyli. Nauka i przemysł rozwijały się wtedy prężnie, fizyka kwitła, chemia odkrywała coraz więcej swoich tajemnic, a elektryczność przeżywało swoje wielkie boom. To wzbudzało z pewnością ogromne zainteresowanie i… okazję do rozrywek. Dlatego nierzadko się zdarzało, że nasi przodkowie postanowili wpleść te „świeże” zjawiska do repertuaru swoich towarzyskich przyjęć. Mogły to być sprytne pokazy czy sztuczki, w których wykazywano się wiedzą, zręcznością czy pomysłowością. Wszystko miało na celu, by wywołać śmiech, zdziwienie, umiarkowany lęk czy zachwyt.

Do wieczornych pokazów konstruowano przeróżne przedmioty. Stałymi rekwizytami salonowych lwów były także karty do gry, przeróżne monety, zapałki, kostki domina, bilety wizytowe czy kamienie do gier.

Pan Dąbrowski posiłkował się przeróżną literaturą, która cieszyła się w swoim czasie sporym zainteresowaniem. Zaprezentował nam w lekkim i żartobliwym stylu także XIX-wieczne wynalazki z dziedziny techniki, sztuki, fotografii czy fonografii, które albo wyszły z czasów używania, albo uległy znacznym modyfikacjom. Jednak nasi przodkowie nie pogrywali jedynie salonach czy jadalniach. Znajdowali rozrywkę w trakcie projektowania ogrodu, podczas polowań czy w kąpieliskach.

Choć autor podkreślił, że pragnienie rozrywki leży w naturze każdego człowieka, nie da się ukryć, że skupił się głównie na ludziach z wyższych sfer polskiego mieszczaństwa. Przypuszczam, że wynikało to z tego, że ta grupa miała nie tylko wystarczająco czasu na zabawy, ale też była na bieżąco z wszelkimi naukowymi nowinkami.

„Zabawy naszych przodków” przybliżają współczesnym czytelnikom nie tylko dziwaczne konstrukcje czy wynalazki ze schyłku XIX wieku, ale przede wszystkim życie pewnej grupy społecznej, ich obyczaje, reklamy i sposoby umilania sobie czasu.

Rany, jakie to było stare, przychodziło mi do głowy, gdy czytałam tekst i przeglądałam brązowe ryciny Poyeta. Takie książki już nie powstają. Można je tylko popaść na zakurzonych strychach wśród bibelotów sprzed kilku wieków albo (tak jak ja) w antykwariatach. Jednak nie bez powodu nadano tej książce ten konkretny tytuł. W końcu chodzi o to czym umilali sobie czas nasi...