Ziemie Jałowe to trzecia odsłona wędrówki Rolanda ku owianej legendą Mrocznej Wieży i jak do tej pory najgorszy tom, co bynajmniej nie oznacza, że jest to część słaba, wręcz przeciwnie. King cały czas trzyma wysoki poziom, a jego fabularne pomysły nie przestają zadziwiać. Czy któryś czytelnik po lekturze Powołanie Trójki,której akcja w połowie toczyła się na plaży pomyślałby, że Ziemie Jałowe zaczną się od spacerku po lesie w którym straż pełni niedźwiedź monstrualnych rozmiarów, który w dodatku jest robotem? Śmiem wątpić. Początek mimo walki z misiem jest mocno nużący, podobnie powrót Jake, chłopca, który za sprawą Rolanda spadł w przepaść i który musi, po prostu musi dostać się do świata Rewolwerowca i dołączyć do Eddiego i Susannah, by wsiąść udział w wędrówce do Mrocznej Wieży. Nie brzmi to zachęcająco, ale w tym momencie odkrywam, że to dopiero połowa lektury i zaczynam zastanawiać się, gdzie podziały się tytułowe Ziemie Jałowe i kiedy wyskoczy ten szaleńczy pociąg. Finał historii, pełen napięcia, lecz urwany, urwany we właściwym momencie, mocno rekompensują średnią fabułę, wiele dłużyzn i zwykłych zapychaczy. Ziemie Jałowe okazały się czymś gorszym niż podejrzewałem, tomem niepotrzebnie rozwleczonym i nużącym, który jednak popycha poszukiwania Wieży do przodu. Zatem skąd wzięła się moja wysoka ocena? King w gorszej formie jest i tak twórcą o wiele lepszym niż 3/4 autorów w swej szczytowej formie, a jego wizje zniszczonego świata jednymi z najciekawszych w literaturze, prócz tego nikt nie pisze tak lekko jak on, przez co nawet gorszą książkę można szybko pochłonąć i zapomnieć o wszystkich wadach.

Ziemie Jałowe to trzecia odsłona wędrówki Rolanda ku owianej legendą Mrocznej Wieży i jak do tej pory najgorszy tom, co bynajmniej nie oznacza, że jest to część słaba, wręcz przeciwnie. King cały czas trzyma wysoki poziom, a jego fabularne pomysły nie przestają zadziwiać. Czy któryś czytelnik po lekturze Powołanie Trójki,której akcja w połowie toczyła się na plaży...