Taki sposób nauczania historii to rozumiem. W przeciwieństwie do podręczników pełnych suchych dat, przyczyn i skutków pojedynczych wydarzeń, tę książkę przeczytałam z dużym zainteresowaniem i myślę, że sporo z niej zapamiętam.

Fabułę powieści historycznej "Wyznania Katarzyny Medycejskiej" napisało samo życie, więc nie mnie ją oceniać. Mogę tylko skomentować to, że jak na damę z wyższych sfer renesansowego społeczeństwa, miała wyjątkowo długie życie, pełne niespodziewanych zwrotów akcji. Nie spędziła go przy tamborku do haftowania i nie zmarła przy porodzie, co samo w sobie jest dziwne. Jest oskarżana o wiele okrutnych czynów, ale dopiero u Gortnera spotkałam się z próbą analizy motywacji kobiety, która posunęła się do brutalności w imię większego dobra.

Muszę też pochwalić samego autora za bardzo lekkie pióro i doskonałe wyczucie. Nie przesadził w żadną stronę, nie zrobił z Katarzyny Medycejskiej heroiny, która zawsze i dla każdego chciała dobrze, nie pozbawił jej wad. Nie podążył też jednak nurtem podręcznikowym, widać, że naprawdę wczuł się w tę postać. Kto wie, może naprawdę przeżywała takie właśnie rozterki i, w przeciwieństwie do nas, nie miała całościowego obrazu sprawy i sytuacji politycznych tamtych lat. Chętnie dowiedziałabym się, jak Gortner przedstawiłby historię Sissi albo Katarzyny II carycy Rosji, władczyń, które intrygują mnie najbardziej. Muszę się zapoznać bliżej z jego twórczością.

Dodatkowa gwiazdka za posłowie i dość bogatą bibliografię. Zapewne nigdy nie sięgnę do żadnej z książek wymienionych tam przez autora, ale cieszę się, że z nich skorzystał i udostępnił te tytuły, bo zyskał tym samym na wiarygodności.

Taki sposób nauczania historii to rozumiem. W przeciwieństwie do podręczników pełnych suchych dat, przyczyn i skutków pojedynczych wydarzeń, tę książkę przeczytałam z dużym zainteresowaniem i myślę, że sporo z niej zapamiętam.

Fabułę powieści historycznej "Wyznania Katarzyny Medycejskiej" napisało samo życie, więc nie mnie ją oceniać. Mogę tylko skomentować to, że jak na...