Uwielbiam takie beletryzowane biografie, a już zwłaszcza życie dawnych królowych mnie fascynuje. Katarzyna Medycejska zapisała się mocno w historii Francji. Była nie tylko żoną króla, ale też matką trzech kolejnych władców, w których rządach aktywnie uczestniczyła.

Christopher W Gortner opisał całe życie kobiety, od jej dzieciństwa we Florencji, problemów jej rodziny, niepewnej przyszłości, aż w końcu przybycie na francuski dwór i poślubienie delfina. Ukazał ją jako kobietę niezwykle silną, pewną siebie i wiedzącą, czego chce. Obdarzona inteligencją potrafiła przejąć stery nad własnym życiem i pokierować nim tak, jak sama tego chciała.

Katarzyna pokochała swój nowy kraj i starała się rządzić mądrze. Po drodze napotykała wiele przeciwności losu i osób, które chciały wydrzeć jej władzę. W książce znalazło się miejsce na opisanie jej burzliwego romansu i nieszczęść, jakie się z nim wiązały. Wszystkie krzywdy, jakie doznała od otaczających ją osób, złagodziły nieco jej wizerunek. Mimo wszystko jednak nie zawsze była ludzką, współczującą władczynią, czego historia - i kultura, czerpiąca z jej życia inspirację - jej nie wybaczyła.

Jeśli kojarzycie książkę Aleksandra Dumasa "Królowa Margot" lub genialny film na jej podstawie, z pewnością pamiętacie przerażającą, okrutną i niecofającą się przed niczym złą królową matkę. To właśnie Katarzyna Medycejska, przez wielu oskarżona o zorganizowanie Nocy św. Bartłomieja - wymordowania hugenotów przybyłych do Paryża z okazji ślubu jej córki i hugenockiego władcy. Katarzyna jest też jedną z bohaterek serialu "Nastoletnia Maria Stuart".

"Wyznania Katarzyny Medycejskiej" to wciągająca i trzymająca w napięciu historia dziewczyny, która została królową jednego z najbardziej liczących się krajów na ówczesnej mapie świata. Ile w niej faktów, ile trafionych domysłów autora, trudno określić, ponieważ nawet historycy spierają się na temat niektórych wydarzeń. Dlatego lubię czytać takie biografie i poznawać możliwe scenariusze, poznawać jakimi osobami mogły być znane postaci. Polecam.

Uwielbiam takie beletryzowane biografie, a już zwłaszcza życie dawnych królowych mnie fascynuje. Katarzyna Medycejska zapisała się mocno w historii Francji. Była nie tylko żoną króla, ale też matką trzech kolejnych władców, w których rządach aktywnie uczestniczyła.

Christopher W Gortner opisał całe życie kobiety, od jej dzieciństwa we Florencji, problemów jej rodziny,...

Książka napisana w formie gawędy prowadzonej przez główną bohaterkę - Katarzynę Medycejską, królową Francji i matkę królów. Bardzo dobra powieść historyczna, zarówno od strony merytorycznej, jak i literackiej.

Książka napisana w formie gawędy prowadzonej przez główną bohaterkę - Katarzynę Medycejską, królową Francji i matkę królów. Bardzo dobra powieść historyczna, zarówno od strony merytorycznej, jak i literackiej.

Bardzo dobrze moim zdaniem napisana historyczna powieść o życiu jednej z najbardziej znanych monarchiń renesansu. Nieszczęśliwej królowej, której małżeństwo zostało zaaranżowane, jak to w tamtych czasach bywało. Do której przyczepiono etykietkę trucicielki, kobiety bez serca i skrupułów, mającej na usługach samego Nostradamusa, autora słynnej, tragicznej przepowiedni śmierci jej męża, króla Francji.
Katarzyna, wywodząca się z prominentnego, włoskiego rodu Medyceuszy, jako nastolatka zostaje żoną Franciszka, syna króla Francji. Nie ma łatwego życia na dworze pełnym intryg. W dodatku maż ma wieloletnią metresę, mającą potężne wpływy Dianę de Poitiers, dla której zaniedbuje żonę. Po śmierci chorowitego następcy, w kolejce do tronu następny jest właśnie jego młodszy brat, Franciszek, co oznacza, ze Katarzyna zostanie kiedyś królową. Jest jednak pewien szkopuł- przyszła para królewska nie ma dzieci, nie ma nawet widoków na posiadanie potomstwa, co źle wróży przyszłej sukcesji... Zdesperowana Katarzyna zwraca się o pomoc do kochanki męża i proponuje jej pewien pakt...
Książka zawiera nie tylko suche fakty historyczne. To niezwykle barwnie napisana powieść. Uroczystości, bale, uczty, polowania, życie dworskie, dramatyczne wydarzenia (tragiczna rzeź hugenotów w Noc Świętego Bartłomieja)- po prostu widzi się te sceny oczami wyobraźni, jakby oglądało się film.
Narracja jest prowadzona w pierwszej osobie, są to, jak sugeruje tytuł, wyznania samej królowej. Są i dialogi, skonstruowane tak, że nie wydają się nienaturalne, czy sztucznie przedłużane.
Po satysfakcjonującej lekturze ,,Wyznań" na pewno nie odmówię sobie przeczytania kolejnej historycznej książki autora, bo warto.

Bardzo dobrze moim zdaniem napisana historyczna powieść o życiu jednej z najbardziej znanych monarchiń renesansu. Nieszczęśliwej królowej, której małżeństwo zostało zaaranżowane, jak to w tamtych czasach bywało. Do której przyczepiono etykietkę trucicielki, kobiety bez serca i skrupułów, mającej na usługach samego Nostradamusa, autora słynnej, tragicznej przepowiedni...

książka ciekawa, wiele można się z niej dowiedzieć
Użyty sposób narracji nie jest moim ulubionym. Akcja strasznie szybko się dzieje. Niektóre wątki mogły by być lepiej/ciekawiej/bardziej szczegółowo poruszone.
Jeśli ktoś jest zainteresowany tą tematyką i samą królową Katarzyną Medycejską, to warto ją przeczytać.

książka ciekawa, wiele można się z niej dowiedzieć
Użyty sposób narracji nie jest moim ulubionym. Akcja strasznie szybko się dzieje. Niektóre wątki mogły by być lepiej/ciekawiej/bardziej szczegółowo poruszone.
Jeśli ktoś jest zainteresowany tą tematyką i samą królową Katarzyną Medycejską, to warto ją przeczytać.

Uwielbiam powieści historyczne. “Wyznania Katarzyny Medycejskiej” mam na półce już od kilku lat. Jednak dopiero na początku roku 2023 postanowiłam po nią sięgnąć. I o jejku! Jaka to była dobra lektura.
Katarzyna Medycejska nie ma dobrej sławy. Jej działania doprowadziły do wielu trudnych czasów dla Francji. Ale czy napewno wszystko było podyktowane złą wolą? Według historyków przed Katarzyną Medycejską drżała sama królowa Elżbieta I oraz król Hiszpanii FIlip II Habsburg. Katarzyna jest oskarżana o najgorsze zbrodnie XVI-wiecznej Francji: zamordowanie Joanny d’Albret czy Gasparda Coligny’ego, którego morderstwo zainicjowało rzeź protestantów (hugenotów) w Paryżu znaną jako Noc św. Bartłomieja. Historia pokazuje ją jako postać krwawą i rządzącą Francją (w imieniu synów) twardą ręką. Nie da się jednak jasno określić jej roli w wymienionych przeze mnie sytuacjach, bo o to wciąż spierają się historycy. Jak jednak C.W. Gortner przedstawił Katarzynę Medycejską?
Zacznijmy od tego, że w książkach tego typu nie szukam prawdy historycznej. Oczywiście sprawdzam czy autor trzyma się głównych wydarzeń historycznych. C.W. Gortner napisał bardzo dobrze czytającą się książkę. Tłumacz Paweł Korombel za to bardzo dobrze oddał styl autora. Ja przez książkę płynęłam, nie mogłam się od niej oderwać, co nie zdarzyło się mi już od bardzo, ale to bardzo długiego czasu. Autor stworzył naprawdę bardzo barwne i realistyczne postaci. Każdej z nich nadał indywidualne cechy charakteru, które sprawiły, że człowiek wiązał się z nimi i miał wobec nich pozytywne lub negatywne uczucia, kochał je lub wręcz nienawidził. Lubię, gdy moje emocje są zaangażowane w książkę, bo mogę ją wtedy przeżywać, czuć ją całą sobą.
Nie jest to książka idealna, bo kilka razy zdarzyło mi się niecierpliwić, gdy autor zbyt długo skupiał się nad momentami dość błahymi. Na dodatek mocno się zdziwiłam, gdy okazało się się, że autor postanowił nie wspomnieć o tym, że jeden z synów Katarzyny Medycejskiej przez bardzo krótki czas był królem Polski. Mowa tu o pierwszym królu elekcyjnym Henryku Walezym - we Framcji znanym jako Henryk III Walezjusz. Katarzyna sama zabiegała o tron Polski dla swojego syna, więc było to dla mnie dziwne, że postanowiła tę kwestię pominąć w swoich wyznaniach. W końcu to książka pisane z jej perspektywy, to ona nam to odpowiada. Z kart powieści pisała do mnie kobieta pewna swego i niezłomna, więc nie sądzę, że o tym by nie wspomniała. To odejście od pewnych faktów też mnie trochę irytowało.
Jaka naprawdę była Katarzyna to wiedzą tylko ludzie, którzy z nią żyli. A to, co nią kierowało i co uczyniła z kolei wie tylko ona sama. Po tej powieści nie będę jej oceniać, bo uważam, że autor zdecydowanie za bardzo próbował ją wybielić i wymazać pewne jej grzechy. Oczywiście rozumiem, że kreował ją dla swoich potrzeb, bo takiej jej potrzebował do swojej książki - jednak nie wierzę, że była tak dobra jak próbował przedstawić ją autor.
Mimo to bardzo dobrze spędziłam czas z książką C.W. Gortnera. Nie żałuję, że ją przeczytałam. Chętnie również sięgnę po inne tego autora, które mam na swoich półkach.

Uwielbiam powieści historyczne. “Wyznania Katarzyny Medycejskiej” mam na półce już od kilku lat. Jednak dopiero na początku roku 2023 postanowiłam po nią sięgnąć. I o jejku! Jaka to była dobra lektura.
Katarzyna Medycejska nie ma dobrej sławy. Jej działania doprowadziły do wielu trudnych czasów dla Francji. Ale czy napewno wszystko było podyktowane złą wolą? Według...

Okazało się, że już tę książkę czytałam, i to całkiem niedawno - jakoś wyleciało mi to z głowy. Oceniłam ją wtedy dość wysoko, bo na 7. Tym razem obniżam ocenę, bo czytając ją teraz, uświadomiłam sobie, że autor zachował się bardzo nieładnie, pisząc, że Henryk III przed śmiercią Karola, aby uniknąć jakichś kłopotów, wyjechał sobie do Sabaudii, jakby pojechał na jakąś wycieczkę, a przecież on pojechał do Polski, bo został wybrany u nas królem, Henrykiem Walezym. Był nim co prawda tylko przez rok, ale to ważny fakt historyczny, który został pominięty.
Po drugie: kwestia homoseksualizmu Henryka III. Autor sugeruje, że Henryk czuł obrzydzenie do płci pięknej i unikał kontaktów z paniami. Akurat byłam świeżo po lekturze "Żywotów pań swawolnych" Brantome'a, które obejmują właśnie okres panowania synów Katarzyny. Bardzo dokładnie opisuje on swawole Henryka z paniami.
Czyżby autor nie czytał Brantome'a? To przecież bardzo ważne źródło wiedzy o tamtych czasach.
Rozumiem, że autorzy powieści historycznych zmyślają, gdy brak źródeł, trochę modyfikują fakty - bo inaczej się nie da, a wszystko po to, aby dobrze się czytało. Ale uważam, że w tym przypadku autor "z letka" przegiął.

Okazało się, że już tę książkę czytałam, i to całkiem niedawno - jakoś wyleciało mi to z głowy. Oceniłam ją wtedy dość wysoko, bo na 7. Tym razem obniżam ocenę, bo czytając ją teraz, uświadomiłam sobie, że autor zachował się bardzo nieładnie, pisząc, że Henryk III przed śmiercią Karola, aby uniknąć jakichś kłopotów, wyjechał sobie do Sabaudii, jakby pojechał na jakąś...

Najpierw trochę się obawiałam ukazania postaci Diany de Poitiers, by nie zrobić z niej kalki baśniowej "złej królowej - macochy", jednowymiarowej i spłyconej do bycia antagonistką w stosunku do Katarzyny, ale na szczęście nie.

Najpierw trochę się obawiałam ukazania postaci Diany de Poitiers, by nie zrobić z niej kalki baśniowej "złej królowej - macochy", jednowymiarowej i spłyconej do bycia antagonistką w stosunku do Katarzyny, ale na szczęście nie.

No cóż, szału nie było. Książka obliczona na dobre historyczne czytadło, okrojone do podstawowych faktów i podlane odpowiednią dawką seksu, sensacji, walki o władzę i o przetrwanie dynastii, która towarzyszyła renesansowym władcom. Spora dawka feminizmu, zmagań o zapewnienie królowi następców tronu, legitymizujących istnienie i jakąkolwiek pozycję królowych na dworze. "Wyznania..." ukazują Katarzynę Medycejską jako niestrudzoną bojowniczkę o dobro dzieci, utrzymanie ich przy władzy jak również władczynię oświeconą, tolerancyjną wobec innych religii, pacyfistkę, hojną dla ludzi i troskliwą wobec zwierząt.
Nie mam niestety wystarczającej wiedzy historycznej, by wiedzieć, na ile ten niezwykle pochlebny wizerunek Medyceuszki jest prawdziwy. Niewątpliwie powieść przynosi dobrą rozrywkę i pretekst, by przybliżyć sobie trochę historię. Tyle i nic więcej.

No cóż, szału nie było. Książka obliczona na dobre historyczne czytadło, okrojone do podstawowych faktów i podlane odpowiednią dawką seksu, sensacji, walki o władzę i o przetrwanie dynastii, która towarzyszyła renesansowym władcom. Spora dawka feminizmu, zmagań o zapewnienie królowi następców tronu, legitymizujących istnienie i jakąkolwiek pozycję królowych na dworze. ...

Kolejna powieść historyczna C.W.Gortnera przeczytana z namaszczeniem i wielką przyjemnością. Okryta niesławą Katarzyna Medycejska jawi się z trochę innej strony. Wszystkie przypisane jej zbrodnie znacznie skarlały. Zdecydowanie była szalenie ambitna. Pozornie miała wielką władzę i niestety - co typowe - wszystkie mroczne działania mężczyzn przypisano Katarzynie. Popieram sugestie autora, iż niemożliwym jest bezwzględne usuwanie przez królową wszystkich niewygodnych dla niej osób za pomocą trucizn czy zbrojnych najemników. Przypisuje się jej zawziętą nietolerancję religijną co autor podważa bardzo logicznymi argumentami . Noc św. Bartłomieja też jakoś tak...nie bardzo do Niej pasuje. Przekazy ówczesnych kronikarzy pięknie "kryją" prawdziwych sprawców masakry, znajdując w Katarzynie doskonałą ofiarę...i tak zostało. Tę jak i inne powieści Gortnera, wszystkim miłośnikom powieści historycznych - szczerze polecam.

Kolejna powieść historyczna C.W.Gortnera przeczytana z namaszczeniem i wielką przyjemnością. Okryta niesławą Katarzyna Medycejska jawi się z trochę innej strony. Wszystkie przypisane jej zbrodnie znacznie skarlały. Zdecydowanie była szalenie ambitna. Pozornie miała wielką władzę i niestety - co typowe - wszystkie mroczne działania mężczyzn przypisano Katarzynie. Popieram...

Mnie się ta historia o Katarzynie Medycejskiej bardzo podobała. Wciągająca lektura, wiele ciekawych wątków fajnie się czyta.

Mnie się ta historia o Katarzynie Medycejskiej bardzo podobała. Wciągająca lektura, wiele ciekawych wątków fajnie się czyta.