Nie kupiłam książki Danuty Wałęsy, pożyczyłam, ponieważ wydawało mi się, że nie wniesie ona wiele do mojej biblioteczki. Z drugiej strony byłam ciekawa, jak wyglądała Polska w okresie przemian z perspektywy zwyczajnej kobiety, która została zmuszona stać się niezwyczajną.
Książka zawiodła mnie od pierwszych kartek. Nie potrafię jej sklasyfikować - wspomnienia? pamiętnik pisany po latach? spowiedź? Żadne z powyższych nie odpowiada wrażeniu, jakie wywarła na mnie ta pozycja. Przypomina bryk z życia autorki, pobieżne streszczenie ważnych wydarzeń.
Uderzyło mnie, jak mało jest tutaj opisów przeżyć, osobistych reakcji na wydarzenia, z kolei co chwilę można przeczytać nie pamiętam.
Nie jestem też pewna, o czym Pani Wałęsa chciała napisać. Jeśli miało być o Wałęsie - jest, choć niewiele - tak, jak w ich życiu było go nie wystarczająco, jeśli o rodzinie - zero wspomnień dotyczących przeżyć i reakcji dzieci, sposobu radzenia sobie z niewygodną rzeczywistością. Są natomiast skrawki informacji, z których wynika, że czasy były ciężkie, życie niełatwe, ale to akurat jest zupełnie zrozumiałe w spartańskich i uciążliwych czasach, przy tak licznej rodzinie, mężu i ojcu, który odcina się od rodziny najpierw zajmując się zapewnieniem jej bytu, później zajmując się szeroko pojętą polityką.
Jestem świadoma, jaki trud dźwigała na barkach żona sztandarowego działacza Solidarności, internowanego wroga państwa, Prezydenta RP. Nie umniejszam roli tej kobiety, bo z pewnością niewielu stać na heroizm podobnego życia. Człowiekowi, który traktuje codzienność zadaniowo z pewnością łatwiej jest sobie poradzić z nieprzyjaznym losem, każdy ma jednak granice swojej wytrzymałości. Czyżby dopiero teraz Pani Danuta znalazła się na etapie, w którym odważnie potrafi przyznać się do własnych myśli?
Nie wiem, czy nie jestem zbyt sroga w ocenie, ale bardziej interesujące wydają mi się wypowiedzi osób związanych z życiem Wałęsów zamieszczone w ostatnim rozdziale, niż te kilkaset kartek o wszystkim i o niczym.
Być może to źle, że miałam określone oczekiwania wobec książki. Po wywiadach, które udzieliła Pani Wałęsa oraz po zapowiedziach i podsumowaniach medialnych wydawało mi się, że będę czytała o ludziach. Pomyliłam się. Wszystko zostało podane hasłowo, bez zagłębiania się w szczegóły, które dają człowiekowi twarz i osobowość.
Lubię poznawać, jak inni odbierają świat, a w tym wypadku byłam dodatkowo zainteresowana opisem sytuacji, w której "uczestniczyłam" jako dziecko. I o ile książka ma jakąś (ale chyba niewielką) wartość historyczną, przedstawia pewne fakty bez zakłamania, o tyle reszta zostaje - ładnie to ujmując - zagadką.

Nie kupiłam książki Danuty Wałęsy, pożyczyłam, ponieważ wydawało mi się, że nie wniesie ona wiele do mojej biblioteczki. Z drugiej strony byłam ciekawa, jak wyglądała Polska w okresie przemian z perspektywy zwyczajnej kobiety, która została zmuszona stać się niezwyczajną.
Książka zawiodła mnie od pierwszych kartek. Nie potrafię jej sklasyfikować - wspomnienia? pamiętnik...