Drwal
- Kategoria:
- literatura piękna
- Wydawnictwo:
- Świat Książki
- Data wydania:
- 2011-11-09
- Data 1. wyd. pol.:
- 2011-11-09
- Liczba stron:
- 440
- Czas czytania
- 7 godz. 20 min.
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788377990834
- Tagi:
- zaginięcie PRL śledztwo
- Inne
Powieść jednego z najgłośniejszych polskich pisarzy. Pierwszy kryminał w jego dorobku. Inteligenta i dowcipna gra z konwencją. Michał, trzydziestosześcioletni literat wyrusza na nieco niekonwencjonalne wakacje. Późną jesienią wyjeżdża nad lodowate polskie morze, by na zaproszenie małoznanego sobie mężczyzny zamieszkać w zagubionym w lasach domku. Gospodarz otacza się aurą tajemnicy. Zaciekawiony pisarz rozpoczyna amatorskie śledztwo. Wpada na trop zaginięcia przed laty lokalnej piękności. Wszystkie ślady prowadzą do starego rządowego ośrodka wypoczynkowego, który rozkwitał w czasach
Peerelu. Bohater nie spodziewa się, że leśniczówka kryje równie mroczną tajemnicę, a jego śledztwo i zarazem próba pisania kryminału rozpęta groźne namiętności. Świetna, doskonale skonstruowana, niesłychanie wciągająca a jednocześnie zabawna, autoironiczna powieść akcji pióra jednego z najciekawszych współczesnych polskich pisarzy.
Porównaj ceny
W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni.
Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie:
• online
• przelewem
• kartą płatniczą
• Blikiem
• podczas odbioru
W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę.
Mogą Cię zainteresować
Oficjalne recenzje
Drwalu, czy ci nie żal...?
„Zrobiłem to! Wyrwałem się! Tu mnie nikt nie dosięgnie! Wyrwałem się o najbardziej niesprzyjającej porze roku, kiedy najtrudniej wszystko rzucić, i oto jestem wyrwany, tu już mnie Warszawa nie dosięgnie.”
Lekko zblazowany wielkomiejską rzeczywistością warszawsko-fejsbukową Michał Witkowski (bohater) odbywa podróż do wyludnionych po sezonie Międzyzdrojów, by ukoić skołatane „warszawką” nerwy. Jaki szczęśliwy, że mu się udało! Choć – co tu kryć – do leśnej głuszy pojechał wyposażony we wszelkie możliwe gadżety – walizeczkę na kółkach ciągnie za sobą, laptop dźwiga, komórką przyświeca, z MP3 muzyki słucha, dysk przenośny rezerwowy zawieszony ma na szyjce. Do tego modnie palenie rzuca, przygryzając nałóg gumą z nikotyną. Niby z dala od świata, ale ciągle przecież z nim: na bieżąco z antydepresantami, z kremami, golarkami, fobiami, z marzeniami o roussowskim powrocie do natury - z głową w świecie kultury jednak. Tu dostrzega naturalny plener dla „Makbeta”, tam odkrywa cenną filiżankę porcelanową, z której nonszalancko pije, wygrzebanym ze sterty książek „Pitavalem” warszawskim się zachwyca, oryginalne portrety trumienne analizuje, Świetlicki w głowie mu śpiewa. Większość tych atrakcji ma dzięki zamieszkaniu w małym domku na uboczu u tajemniczego Roberta.
Świetny jest Michał Witkowski (autor), kiedy swemu bohaterowi tak każe snuć się tu i ówdzie i wokół siebie, rozmyślając, do czego by go tu użyć. Spodobał mi się język, autoironia, takie: nic się nie dzieje, siedzimy sobie, chodzimy, tu i ówdzie się zdziwimy, ale przecież nic nam nie obce, no, tego przecież szukamy.
W pewnym momencie jednak autor zorientuje się, co zrobić z bohaterem – wplącze go w historię wyrównywania rachunku krzywd z niedalekiej przeszłości , związanych z diwą międzyzdrojską, boginią szmalu i dojrzałej urody - i pech – staje się nudno, męcząco, nużąco i entuzjazm początkowy czytelnika opada. Gdzieś na forum napisałam nawet, w trakcie lektury będąc, że najlepszą z przeczytanych w 2011 będzie ta właśnie. Ach, jak się pomyliłam. Coś się stało, nawet nie wiem dokładnie, w którym momencie – lektura przestała mnie bawić. Trop kryminalny zwiódł na manowce. Niby obserwacje obyczajowe związane z wegetacją listopadową miasteczek letniskowych nadal celne, portrety bohaterów jak żywe: Jadzia Parszywa niezmienne śmieszy i żenuje, Robert nęci nierozjaśnioną jeszcze biografią , miejscowi mafiosi udają lokalnych don Corleone, z grobu się wychylają dawni prominenci, a luj – no właśnie, niestety, luj nie wiadomo po co jest.
Szukając, co się do literatury nada, Michał Witkowski (bohater) wypatrzył sobie luja na przystanku, wśród kolegów z równie troglodycką naturą. Będzie go więc oswajał, jak zwierza jakiegoś dzikiego, w celu dość jednoznacznym, acz być może nierealnym. Ten wątek homoseksualny jakoś wydaje mi się wprowadzony dla zaspokojenia potencjalnych oczekiwań czytelnika, że przecież skoro autor otwarcie wyjawił własną orientację seksualną, to na pewno „coś” musi być. Oczywiście, zastanawiam się, czy nie jestem niesprawiedliwa, bo doczepki heteroerotyczne być może traktuję jako naturalne. Wybacz, autorze, jeśli tak jest! Luj wydaje mi się być gadżetem, takim do kolorytu lokalnego przynależnym, jak ta herbatka (genialna!) u dawnej gosposi, u której Michał (bohater) wynajmował kiedyś „domek” letniskowy. Ot, jakąś pamiątkę z wakacji trzeba przecież sobie przywieźć. A ponieważ jest się z takiego, a nie innego środowiska, dobrze mieć coś, co do niego nijak nie przystaje. Stąd luj – dresiarskie bydlę z lekko poszarpaną kokardką na szyi.
Szkoda mi tej lektury. Żal mi początkowego entuzjazmu. Zachłyśnięcia się nośnym, aluzyjnym językiem. Zabawą samym sobą i grą literacką. Wolałabym, by taki stan dotrwał do końca. Niemniej jednak, mając w pamięci niezwykłe Patrycję i Lukrecję z „Lubiewa”, czekam na następne książki autora.
Justyna Radomińska
Oceny
Książka na półkach
- 2 695
- 1 288
- 723
- 74
- 57
- 34
- 31
- 30
- 26
- 20
Opinia
Zarówno przed, jak i w trakcie lektury nie miałem bladego pojęcia kim jest autor, taki ze mnie wieśniak, że nazwiska Michał Witkowski wcześniej nie słyszałem. Natomiast obiło mi się o uszy, że “Drwal” to kryminał, a że jeszcze akurat trafiłem na promocję, to sobie kupiłem.
Bohaterem, który narrację prowadzi w pierwszej osobie, jest stosunkowo młody pisarz, Michał - i jak dość szybko można wywnioskować, chodzi o samego autora, zbieżność imion i zawodów jest nieprzypadkowa. Na pierwszych kilkudziesięciu stronach przedstawia nam, czytelnikom, między innymi swoje powody, które wysłały go na zadupie totalne, gdzie zamieszkawszy u kompletnie sobie nieznanego samotnika zamierza zbierać materiały do kolejnej książki.
Do tego momentu, choć intrygi kryminalnej próżno szukać, książkę czyta się naprawdę nieźle. Trochę trwało, nim przyzwyczaiłem się do stylu bohatera, by w końcu dostrzec, że Michał jest nie tyle zblazowany, co po prostu na świat patrzy z ironią. Od tego momentu poszło już łatwiej - wszelkie obserwacje, jakich dokonuje tam, gdzie nawet diabeł już dobranoc nie chce powiedzieć, bywają nie tylko celne, co jeszcze dowcipnie przedstawione.
W międzyczasie pisarz coraz bardziej interesuje się swoim gospodarzem, ponadto spotyka też typowego dresiarza, z którym nawiązuje coś w stylu przyjaźni. I tu lektura zaczęła mi się nieco psuć - jakoś nie nadążałem za kierunkiem, w którym znajomość ta się rozwijała, o ile samego “luja”, jak pieszczotliwie gnojek został nazwany, rozumiem w pełni, tak niezbyt mnie przekonywał bohater i jego stosunek do “kolegi”. Dopiero po chwili mnie natchnęło, że pisarz prawdopodobnie młodego mężczyznę ogląda z nieco innej perspektywy, i wtedy znowu czytało się ze zrozumieniem.
Niestety zabawa i tak ostatecznie się popsuła, gdy wreszcie na scenę wydobyta została zagadka, która “Drwala” nieco na siłę wrzuca do gatunku zwanego kryminałem. Choć wcześniej opisy ludzi i ich zachowań mogły się podobać, i brak owego kryminału nawet mi nie przeszkadzał, tak po ujawnieniu o co będzie chodziło chęć do czytania zaczęła maleć. Niestety ten element jak dla mnie jest kompletnie nudny i niejako psuje wcześniejsze, w miarę dobre wrażenie. To ja już wolałbym do końca po prostu patrzeć na bohatera, który i niechby bez owej zagadki, po prostu dalej nawijał o wszystkim i o niczym, lepiej bym się bawił.
Zarówno przed, jak i w trakcie lektury nie miałem bladego pojęcia kim jest autor, taki ze mnie wieśniak, że nazwiska Michał Witkowski wcześniej nie słyszałem. Natomiast obiło mi się o uszy, że “Drwal” to kryminał, a że jeszcze akurat trafiłem na promocję, to sobie kupiłem.
więcej Pokaż mimo toBohaterem, który narrację prowadzi w pierwszej osobie, jest stosunkowo młody pisarz, Michał - i jak...