Z "Faustem" jest trochę jak z "Don Kichotem". Czytało niewielu, ale znają wszyscy. Nic w tym dziwnego, bo dzieło Goethego jest kamieniem milowym w dziejach europejskiej kultury. Jest tutaj nieomal wszystko, czego od dobrej literatury zwykliśmy wymagać, nade wszystko zaś niepokój ducha, odwieczny konflikt dobra ze złem, zmaganie tego co niskie z tym co wysokie. Tytułowy bohater był wpierw znany literaturze jarmarcznej, dopiero Christopher Marlow jako pierwszy z wybitnych pisarzy poświęcił mu dramat, który z czasem został przyćmiony przez najsławniejszy bodaj utwór Goethego. Zwykliśmy odczytywać "Fausta" przez pryzmat kontraktu tytułowego bohatera z diabłem. Pierwszymi skojarzeniami, które w związku z tym dziełem się nasuwają, są mrok i tajemnica, potęga złego ducha, magia sabatu oraz Mefistofeles, będący drugą postacią dramatu. Skojarzenia to skądinąd słuszne, nie wyczerpujące jednak zamysłu twórcy, który wraz z "Faustem" powołał do życia złożony portret ludzkiej natury ścierającej się w nieznającym kresu konflikcie sfer ducha i ciała, rozumu i namiętności, wiary i zwątpienia. Choć dokonanie chrześcijańskiej interpretacji dramatu wydaje się zadaniem karkołomnym, to przecież nieprzypadkowe są tu konotacje biblijne (początek nad wyraz nawiązujący do "Księgi Hioba"). Człowiek z natury swej słaby i zły z łatwością poddaje się pokusom powołując do życia siły, których potęgi dotąd nie znał i nie przewidywał. Ostatecznie jednak jest w nim i dążenie do dobra, za którego sprawą doznaje usprawiedliwienia.

Z "Faustem" jest trochę jak z "Don Kichotem". Czytało niewielu, ale znają wszyscy. Nic w tym dziwnego, bo dzieło Goethego jest kamieniem milowym w dziejach europejskiej kultury. Jest tutaj nieomal wszystko, czego od dobrej literatury zwykliśmy wymagać, nade wszystko zaś niepokój ducha, odwieczny konflikt dobra ze złem, zmaganie tego co niskie z tym co wysokie. Tytułowy...