Na tą książkę zwróciłam uwagę przypadkiem. Z pozoru ta mała książeczka nie sprawia wrażenia ciekawej, ważnej. Dopiero kiedy wzięłam ją do ręki i przeczytałam opis, postanowiłam ją kupić. Zaciekawiło mnie to jakie ważne pytania postawił przede mną autor. Ta książka sprawiła, że zobaczyłam jaką ważną role odegrał w moim życiu tata.
GORĄCO ZACHĘCAM DO PRZECZYTANIA

Na tą książkę zwróciłam uwagę przypadkiem. Z pozoru ta mała książeczka nie sprawia wrażenia ciekawej, ważnej. Dopiero kiedy wzięłam ją do ręki i przeczytałam opis, postanowiłam ją kupić. Zaciekawiło mnie to jakie ważne pytania postawił przede mną autor. Ta książka sprawiła, że zobaczyłam jaką ważną role odegrał w moim życiu tata.
GORĄCO ZACHĘCAM DO PRZECZYTANIA

Faktycznie jest to niepozorna książeczka, która porusza bardzo ważne tematy dotyczące naszego życia i tego kim jesteśmy. Uzmysławia nam bardzo wiele rzeczy, których w zabieganym świecie nie zauważamy. Omawia też sprawy bardzo dla na oczywiste, ale ma jakiś taki swój niepowtarzalny klimat. Polecam!!!!

Faktycznie jest to niepozorna książeczka, która porusza bardzo ważne tematy dotyczące naszego życia i tego kim jesteśmy. Uzmysławia nam bardzo wiele rzeczy, których w zabieganym świecie nie zauważamy. Omawia też sprawy bardzo dla na oczywiste, ale ma jakiś taki swój niepowtarzalny klimat. Polecam!!!!

Nie jestem ojcem, nie jestem nawet mężczyzną. Zapewne sama nigdy nie kupiłabym tej książki, skoro jednak trafiła w moje ręce, postanowiłam poświęcić choć chwilkę i ją przejrzeć. Zaczęłam czytać i ... po prostu nie mogłam zamknąć, zanim nie przeczytałam całości.

Wspomnienia autora ujęły mnie swoją prostotą i szczerością, tym bardziej, że po części pokrywają się z moimi osobistymi wspomnieniami. Jako, że autor spędził dzieciństwo w moich rodzinnych stronach, czułam się, jakbym czytała wspomnienia starego, dobrego znajomego. Zrobiło się jakoś tak swojsko ... w chwilę poźniej cofnąć się w czasie i zastanowić nad dzieciństwem jednych z największych zbrodniarzy w naszej historii. Bardzo ciekawy pomysł, tym bardziej, że jesteśmy przyzwyczajeni do rozpatrywania tych postaci w kategorii zbrodniarzy a nie dzieci swoich ojców. Z tej analizy wynikają pewne, mam nadzieję nie do końca prawdziwe wnioski, niemniej warto im poświęcić parę minut uwagi...

Chyba jeszcze większym zaskoczeniem była dla mnie analiza samego Boga. Jestem osobą wierzącą i zawsze wydawało mi się, że całkiem nieźle orientuję się w Pismie Świętym, jednak jakoś nigdy nie naszły mnie przemyślenia, na które nakierował mnie autor. Jak sam zastrzega, część jego analizy opiera się na jego prywatnej interpretacji i domniemaniach, niemniej jego spostrzeżenia, moim skromnym zdaniem, są niesamowicie trafne.

Książka zakończyła się zdecydowanie za szybko, być może jest to celowy zabieg autora, swoisty margines, przeznaczony na nasze osobiste przemyślenia... Do książki na pewno jeszcze wielokrotnie powrócę i gdybym tylko miała taką moc, zarządziłabym, by stała się lekturą obowiązkową dla każdego świeżo upieczonego ojca. Kto wie od czego mógłby nas ten zabieg uchronić ...

Polecam !

(http://alison-2.blogspot.com/2012/01/ojciec_19.html)

Nie jestem ojcem, nie jestem nawet mężczyzną. Zapewne sama nigdy nie kupiłabym tej książki, skoro jednak trafiła w moje ręce, postanowiłam poświęcić choć chwilkę i ją przejrzeć. Zaczęłam czytać i ... po prostu nie mogłam zamknąć, zanim nie przeczytałam całości.

Wspomnienia autora ujęły mnie swoją prostotą i szczerością, tym bardziej, że po części pokrywają się z moimi...

Najnowsza książka Karola Arentowicza "Ojciec" uświadomiła mi jak wielka rolę w moim życiu odegrał właśnie tata. Jak wiele cech i zachowań dla niego charakterystycznych odnajduję u siebie. Odkąd pamiętam, lepszy kontakt miałam właśnie z ojcem, to dzięki niemu jestem tym, kim jestem i przede wszystkim takim a nie innym człowiekiem. Oczywiście nie przyswoiłam sobie tylko tych pozytywnych cech. Jest wiele negatywnych, które posiadamy obydwoje. Jestem więc nieodrodną córeczką tatusia i jego prawie wierną kopią. Może brzmi to banalnie, ale na co dzień chyba nam to po prostu umyka.

Karol Arentowicz stara się w tej króciutkiej książeczce uświadomić czytelnikowi jak wielką rolę w życiu pełni ojciec, czyli ten drugi po matce. Na trzech skrajnych przykładach - Stalina, Hitlera i Jezusa pokazuje, że tata to ktoś, kto ma niezwykle wielki wpływ na kształt przyszłego życia syna (córki oczywiście też ;-)). Nie jest wprawdzie powiedziane, że syn złego ojca będzie także złym ojcem, ale niestety, jak pokazuje wiele przykładów, w tym dwóch dyktatorów powyżej, najczęściej złe dzieciństwo i zły ojciec niszczą życie dziecka i odbijają się na późniejszych latach jego życia.

Arentowicz pokazuje nam również siebie jako ojca, swoje rozterki dotyczące córki i jej wychowania. Prezentuje obraz taty dorosłej już dziewczyny, który z perspektywy czasu widzi popełnione błędy i ubolewa nad niemożnością ich naprawienia.
"Ojciec" może nie odkrywa "Ameryki", ale pozwala tak jak w moim przypadku, uświadomić sobie jak wielki wpływ na wychowanie ma tata i jak ważny w rozwoju dziecka jest właśnie ten ojcowski dobry przykład. Wydaje mi się, że każdy młody ojciec lub mężczyzna planujący nim zostać powinien sobie przyswoić tę wiedzę, a pozycja Arentowicza jest ku temu idealna.

Ciężko jest tę książkę oceniać w kategoriach dobra - zła, bo chyba nie o to chodzi. Stanowi ona raczej prywatne rozliczenie autora z ojcostwem, z którego każdy może zaczerpnąć coś dla siebie.

Najnowsza książka Karola Arentowicza "Ojciec" uświadomiła mi jak wielka rolę w moim życiu odegrał właśnie tata. Jak wiele cech i zachowań dla niego charakterystycznych odnajduję u siebie. Odkąd pamiętam, lepszy kontakt miałam właśnie z ojcem, to dzięki niemu jestem tym, kim jestem i przede wszystkim takim a nie innym człowiekiem. Oczywiście nie przyswoiłam sobie tylko tych...

„I ty, i ja wiemy jednak, że nie da się niestety usunąć śladów niektórych określonych zdarzeń ani z naszej pamięci, ani z osobowości.”*

Obecność rodziców w życiu dzieci jest bardzo ważna. To oni nas kształtują, uczą życia. Czasem takim wzorcem jest mama, a czasem tata. Często jest tak, że dziewczynki lgną do rodzicielki, a chłopcy do ojca, ale zdarzają się wyjątki i jest na odwrót. Dzieci widząc postępowanie czerpią z nich wiedzę dla siebie – skoro oni tak robią to ja też będę…

„Ojciec” jest książką, która ma nam uświadomić jak ważna jest rola ojca w życiu dziecka. Sam autor dzieli się z nami w niej swoimi przeżyciami jako rodzica. Po upływie kilkunastu lat gdy jego córka już jest dorosła „robi sobie bilans” swojego ojcostwa i zauważa błędy jakie popełnił w wychowaniu. Ciężko mu z świadomością, że nie może ich już naprawić.
Dodatkowo aby bardziej podkreślić rolę ojca w życiu dziecka przedstawia nam trzy przypadki wpływu – Jezus, Stalin, Hitler. Każda z tych postaci była taka, a nie inna ponieważ widzieli postępowanie swoich ojców. Uczyli się od nich i stawiali ich sobie za wzór do postępowania czy też nie znali innych przykładów.

To już druga książka tego autora, którą mam możliwość zrecenzowania. „Bajki dla niektórych dorosłych” były bardziej luźne i wesołe, „Ojciec” zaś jest lekturą poważniejszą i zmuszającą do myślenia. Arentowicz w tej cienkiej niepozornie wyglądającej książeczce pokazuje nam jak ojcowie wpływali na synów, którzy później kształtowali naszą historię. Muszę przyznać, że większością się zgadzam i myślę tak samo. Czemu z większością, a nie z wszystkim? Otóż autor mówi tutaj o tym, że te postacie nie miały możliwości bycia innymi i czerpać wzorce z innych źródeł niż ojciec. Nie zgadzam się z tym, wydaje mi się, że jeśli ktoś chce to może być inny. Może czuć co mu odpowiada, a co nie. Jednak ja mówię to ze swojego punktu widzenia. Niestety to co jestem w stanie zaobserwować potwierdza słowa autora – „jaki ojciec taki syn”.
Już dawno żadna książka nie zmusiła mnie do poszerzenia wiedzy o dodatkowe informacje poprzez dodatkowe źródła. Co prawda wiem o tych postaciach dużo ze szkoły, ale wiedzy nigdy dość, nawet jej odświeżenia. Daje do myślenia i zastanowienia się do tego jak na nas samych wpłynął nasz ojciec.
Mimo małej ilości stron nie mogłam przeczytać jej szybko. Jak już kilka razy wspomniałam skłania do przemyśleń, snucia wspomnień oraz do poszerzania informacji innych źródeł na temat opisywanych postaci. Polecam!

*str. 25

„I ty, i ja wiemy jednak, że nie da się niestety usunąć śladów niektórych określonych zdarzeń ani z naszej pamięci, ani z osobowości.”*

Obecność rodziców w życiu dzieci jest bardzo ważna. To oni nas kształtują, uczą życia. Czasem takim wzorcem jest mama, a czasem tata. Często jest tak, że dziewczynki lgną do rodzicielki, a chłopcy do ojca, ale zdarzają się wyjątki i jest...

…to, kim jesteś, krzyczy głośno… za głośno…

„Ojciec” Karol Arentowicz
wyd. IMG Partner
rok: 2011
str. 98
Ocena: 5,5/6

Kilka dni temu spotkała mnie niezwykła przyjemność. Do domu zawitał listonosz dostarczając mi przesyłkę „z niespodzianką”. W mych skromnych progach pojawiła się najnowsza, przedpremierowa powieść Karola Arentowicza, której autor nadał dość przewrotny tytuł: „Ojciec”. Ze wspomnianym pisarzem miałam już wcześniej styczność, przy okazji lektury jego poprzedniej książki, czyli „Bajek dla niektórych dorosłych”. Książka mnie oczarowała i zmusiła do myślenia. Tym chętniej przygarnęłam „Ojca” i wyczekiwałam momentu, gdy będę mogła po „niego” sięgnąć. Właściwa chwila nadeszła i z przyjemnością zagłębiłam się w lekturę, w której znalazłam… cóż, to co znalazłam pokrótce przedstawię poniżej, a reszta… będzie moją, może niezupełnie słodką, tajemnicą.

„Karol Arentowicz” to, jak się okazuje jedynie pseudonim artystyczny. Autor nie ujawnia szerszej publice swoich prawdziwych personaliów. Co więcej, Bajki… i Ojciec nie są jedynymi powieściami jego autorstwa, przy czym inne podpisuje zupełnie inaczej. Mimo tego, iż Pan Karol stara się zachować maksimum anonimowości, nie do końca mu się to udaje. W swej ostatniej książce zaprezentował czytelnikom prawdziwego siebie. Przedstawił swoją rodzinę, swoje przemyślenia i problemy z jakimi borykał się od najmłodszych lat. Może właśnie dlatego ta książka tak mnie urzekła. Może dlatego tak mną wstrząsnęła? Tak to przecież zwykle bywa, że największe wrażenie robi na nas… najzwyklejsza na świecie prawda…

„Szacunek do innych ludzi (lub jego brak) kształtuje się na gruncie zachowań ojca wobec dziecka. Jaki jest najbardziej prawdopodobny przyszły scenariusz? Jeśli na przykład syn jest bity, będzie bił; jeśli jest poniżany, będzie poniżał; jeśli nigdy nie ma racji, nie będzie przyznawał racji innym… Nie nauczy się szanować ich – stanie się równie bezwzględny i „nieomylny” jak ojciec”.*

Powyższy cytat to tylko drobny fragment książki, niewielki skrawek tego, co zaparło mi dech w piersi i nie pozwoliło się oderwać się od niej póki nie poznałam zakończenia.

„Ojciec” Karola Arentowicza to powieść o, jak nie trudno się domyślić, ojcu. Ale nie jednym, konkretnym człowieku, tylko całym ich zbiorze. Bohaterów jest więc tak wielu, jak wielu jest na świecie mężczyzn pełniących w życiu rolę taty. Nadmienić od razu muszę, że nie chodzi tu o czysto biologiczną nomenklaturę. Bo takim „ojcem” może być i prawdziwy tata i dziadek i wujek i brat. A czasem nawet człowiek, który z pozoru wydać może się zupełnie obcy albo niezapamiętany przez dziecko. Czemu? Bo okres dzieciństwa to czas, w trakcie którego zamiast wspomnień gromadzone są emocje. Dobry przykład, czułe słowa, ciepło ciała, przyjazne gesty. To wszystko zostaje zmagazynowane i rzutuje na dalsze życie człowieka. Niestety wzorce wyniesione z tych najmłodszych lat nie zawsze są dobre a to właśnie one nas kształtują.

Zasadniczo w książce odnajdziemy kilka rysopisów ojców. I tak autor zaprezentował nam swojego wuja - Władka, który wywarł ogromny wpływ na życie autora, ale nie został przez niego zapamiętany. Karol Arentowicz „przedstawia” nam również swojego ojca, z którym przeżył lepsze i gorsze chwile. O tym, który był stał się wzorem dla autora przekonać będziecie musieli się sami. Pan Arentowicz nie poprzestał jednak tylko na przykładach z życia. Posunął się o krok dalej i zaprezentował czytelnikom jeszcze trzech innych ojców. I to właśnie rozdziały im poświęcone, oraz kolejne, zawierające przemyślenia autora na temat ojcostwa i jego skutków, najbardziej wryły się w mój umysł i nie chcą go opuścić. Bo, jeśli zastanowić się głębiej, to to wszystko może być prawdą, a jeśli nią jest, to kim jestem ja? Kim jest mój mąż? A brat? Kim jesteś Ty? Czy mając za sobą taką a nie inną przeszłość i wiedząc, kim są nasi rodzice, jesteśmy gotowi założyć własne rodziny i obarczyć nasze dzieci takim a nie innym dziedzictwem? Nie jestem już tego taka pewna. Nie mogę więc jednoznacznie stwierdzić, że w stu procentach zgadzam się z każdą postawioną w książce tezą. Bo jeślibym się zgodziła, to przekreśliłabym przyszłość właśnie tworzonej przeze mnie rodziny. Bo czy ktokolwiek ma idealnych rodziców? Ile jest na świecie ojców, którzy swoje dzieci stawiają na pierwszym miejscu? Którzy nie podniosą głosu, którzy się nie wściekają? Ilu jest ojców, którzy codziennie przytulają swoje dzieci i pomagają im, kiedy to konieczne? Czy istnieją idealni rodzice? Czy ktokolwiek chciałby takich mieć?

Ja nie miałam idealnego dzieciństwa. Ale nie było ono również tragiczne. Jak to rzutuje na moją przyszłość? Co ze związku moich rodziców przeniosę na łono własnej rodziny? Jak wychowam dzieci? Jakim ojcem będzie mój mąż? Czy dzieci będą przychodziły do niego by podzielić się swoimi uczuciami? Czy on będzie chciał ich wysłuchać? Jak mogłabym sprowadzić na świat potomstwo, wiedząc, wątpiąc, że zazna ono ojcowskiej miłości?

Setki a nawet tysiące podobnych myśli kłębi się w mojej głowie. I z każdym kolejnym zapisanym zdaniem, z każdym nowym przemyśleniem boje się bardziej. A przecież nie powinnam. Staram się więc ukierunkować bardziej pozytywnie. W końcu od każdej reguły są wyjątki. Ludzie uczą się na błędach. Zwykle najlepszym nauczycielem są błędy własne, nie oznacza to jednak, że nikt nie uczy się na cudzych błędach. Może dzięki obserwacji i analizie zachowania naszych bliskich będziemy w stanie tworzyć nowe, lepsze wzorce? Oby.

Czy moje przemyślenia mają jakikolwiek sens? Czy ktokolwiek cokolwiek z nich zrozumiał? Czy przesłanie jest jasne? A może jest zupełnie zamazane? Mnie samej trudno to stwierdzić, liczę jednak, iż zwróciłam Waszą uwagę na powieść „Ojciec” Karola Arentowicza i że znajdziecie chwilę czasu, by się w nią zagłębić. Bo warto. Warto ją przeczytać, zatrzymać się na chwilę i pomyśleć. Zastanowić się co czeka nas w przyszłości.

Na koniec dodam, że jeszcze nim skończyłam tę książkę wymogłam na mężu, by obiecał, że ją przeczyta. Liczę, że dotrzyma przyrzeczenia. Powieść choć cieniutka i niepozorna, niesie za sobą wielkie przesłanie. Może nie dla każdego zrozumiałe, może nie zawsze zgodne z naszymi przekonaniami, ale na pewno warte tego, by poświęcić mu odrobinę. Pomyśleć. Zachęcam do lektury. Wszystkich. Bez wyjątku.

„Dobry człowiek rzadko jest złym ojcem, zły ojciec rzadko jest dobrym człowiekiem. Synowie (dzieci) złych ojców na ogół stają się złymi ludźmi.”** Warte przemyślenia…

*str. 69
** str. 73

…to, kim jesteś, krzyczy głośno… za głośno…

„Ojciec” Karol Arentowicz
wyd. IMG Partner
rok: 2011
str. 98
Ocena: 5,5/6

Kilka dni temu spotkała mnie niezwykła przyjemność. Do domu zawitał listonosz dostarczając mi przesyłkę „z niespodzianką”. W mych skromnych progach pojawiła się najnowsza, przedpremierowa powieść Karola Arentowicza, której autor nadał dość przewrotny...

http://lubimyczytac.pl/oficjalne-recenzje/226/jestem-kim-chcialem-nie-byc

http://lubimyczytac.pl/oficjalne-recenzje/226/jestem-kim-chcialem-nie-byc