Bardzo długo polowałam na ten kryminał - chciałam koniecznie przeczytać i tak nakręcałam się w swoich oczekiwaniach, że gdy wreszcie wpadł w moje ręce i zaczęłam czytać poczułam się... rozczarowana.
Nie, nie fabułą - ta jest nawet zgrabnie skonstruowana i właściwie do końca powieści czytelnik ma przyjemność się zastanawiać nie nad tym, kto jest mordercą, ale - czym właściwie jest ów depozyt.
Nie, nie bohaterami - nawet trójwymiarowi. Ulubieniec - Wicuś. Postać drugoplanowa, mimo że sztampowa - skreślona kilkoma zdaniami zaledwie, za to tak, że Wicusia od razu się widzi i zna. Szkoda, że podobnej rzeczy powiedzieć nie można ani o Osowskim, Nosowskim czy pannach sekretarkach. Jakieś takie rozmyte. Jakieś takie przez mgłę. Uprzedzam - ja mam po prostu wysoko postawioną poprzeczkę. Uwielbiam osobowości w książkach. A tu mam po prostu postaci.
Tym co mnie jednak naprawdę rozczarowało jest sam świat przedstawiony. Wolne Miasto Gdańsk, tygiel w którym kipi. A przynajmniej powinno. Tymczasem mimo szczegółów historycznych: nazw sklepów, kawiarni czy ulic - ledwo co się kisi. Akacja powieści mogłaby się toczyć właściwie gdziekolwiek bądź. Miałam ciągle wrażenie, że autor wykonał porządną kwerendę, przekopał się przez topografię miasta, obejrzał plany urbanistyczne, pooglądał pocztówki - ale złożyć w całość tego obrazu nie potrafił. Ten Gdańsk jest bez smaku. Nie czuć w nim ani pogody, ani życia. Cóż z tego, że autor twierdzi, że Pani taka a taka udaje się do Parku Oliwskiego. Równie dobrze mogłaby latać po Plantach. Cóż z tego, że inna wchodzi w uliczki nad Motławą. Nad Wełtawą też by pasowało.
No tyleż z tego, że Panu autorowi wierzę na słowo. Bo na obraz to już nie idzie.

Pamiętam jak kilka lat temu czytałam pierwszą książkę Krajewskiego. Mieszkałam wtedy we Wrocławiu. I czułam tę atmosferę. Odnalazłam smak i klimat Wrocławia - który zdawał się przetrwać te kilkadziesiąt lat (tak, tak - książka tym realniejsza się wydawała; dałam się złapać na muszy lep, że to wszystko mogło się przecież wydarzyć).

Teraz mieszkam w Gdańsku. Miałam nadzieję, że w ten sam sposób przeczytam to miasto przez inną powieść. Nie dało się. Gdańsk w "Gdańskim depozycie" jest jak zanadto rozwodniony kisiel. Ani się w tym rozsmakować, ani się tym nasycić. Szkoda.

Bardzo długo polowałam na ten kryminał - chciałam koniecznie przeczytać i tak nakręcałam się w swoich oczekiwaniach, że gdy wreszcie wpadł w moje ręce i zaczęłam czytać poczułam się... rozczarowana.
Nie, nie fabułą - ta jest nawet zgrabnie skonstruowana i właściwie do końca powieści czytelnik ma przyjemność się zastanawiać nie nad tym, kto jest mordercą, ale - czym...