Siegając po książkę takiego autorstwa, oczekiwania ma się skonkretyzowane i niewątpliwie wysokie. To w końcu pierwsza para kabaretu, dyskretna loża szyderców, która latami serwowała widzom humor ironiczno-absurdalny, najeżony grami słownymi, wymagający, a celny.
Czy odnalazłam to w tej pozycji?
A niekoniecznie.

Być może dlatego, że osobowości owe są w pierwszej kolejności medialne i wiele z wykreowanej atmosfery pure nonsensu opierało się na kontraście wizualnym, na zderzeniu dwóch charakterów; flegmatyk i ekstrawertyk, kammienna twarz kontra przesadna mimika, nagłe pointy i celowo palone żarty. Zdecydowanie trudno jest przekazać to w formie wyłącznie werbalnej, chociaż nie twierdzę, że takiego humoru w 'Podróżach...' nie ma. Jest, acz ukryty; wymaga od czytelnika nie tylko uważnej lektury, ale i umiejętności wizualizowania opisywanych scen w wykonaniu autorów.

Mimo wszystko jednak jest to świetna książka; kilkanaście rozdziałów niczym rodem ze sztambucha, błyskotliwa narracja i świetny styl, który w sposób bardzo żywy oddaje rzeczywistość PRL-owską, jej miałkość, materializm i wszechobecne cwaniactwo - na tle cywilizacji tzw. Zachodu, a także czasy późniejsze, początki kapitalizmu i jego siermiężność.

Nie brak tu wątków poważniejszych, jak refleksje nt. stanu wojennego ogłoszonego wówczas, gdy panowie przebywali w, politycznie rzecz ujmując, najgorszym z możliwych krajów, a mianowicie w Stanach Zjednoczonych. Nie brak dość osobistych zwierzeń na tematy życiowe takie, jak np. prywatne finanse i kogo na co było stać. Nie brak pewnej dumy, że w czasach raczej trudnych dla domorosłych globtrotterów autorom udało się nieraz odwiedzać kraje nieosiągalne dla przeciętnego zjadacza chleba; a wszystko to okraszone zdjęciami i komentarzami znamionującymi wielki dystans do siebie samych.

Uprzedam jednak, że pomimo opisania wielu zabawnych sytuacji, książka tchnie melancholią. Odnieść można wrażenie, że panowie, choć byli nieco zmęczeni własną popularnością, to teraz doskwiera im jej brak. W czasach, kiedy 'ikony' popkultury mają ledwo kilkudniowe 'okresy przydatności', a cały świat gna do przodu i nie ogląda się za siebie, wspomnienie dawnych przygód, małych i dużych sukcesów, cennych spotkań - ma słodko-gorzki smak i to się czuje.
Czytelnicy rocznikowo zbliżeni do autorów i wszyscy młodsi, którzy jednak pamiętają ocet na półkach będą wiedzieli, o czym mowa, bo nostalgia w nich drzemiąca to już stały element składający sie na odbiór otaczającej rzeczywistości. Dlatego takie pozycje czyta się im dobrze, bo są w gruncie rzeczy o nich samych.

Polecam.

Siegając po książkę takiego autorstwa, oczekiwania ma się skonkretyzowane i niewątpliwie wysokie. To w końcu pierwsza para kabaretu, dyskretna loża szyderców, która latami serwowała widzom humor ironiczno-absurdalny, najeżony grami słownymi, wymagający, a celny.
Czy odnalazłam to w tej pozycji?
A niekoniecznie.

Być może dlatego, że osobowości owe są w pierwszej kolejności...