Garść przemyśleń, poniekąd nie na temat (proszę mi wybaczyć) + krótka opinia na końcu.

1977 rok. Gdzieś w Berkeley w Kalifornii siedzi Czesław Miłosz i pisze rzecz niezwykłą - Ziemię Ulro - przygląda się kilku sylwetkom twórców naznaczonych charakterystycznym, pełnym duchowości podejściem do rzeczywistości. Swedenborg, Blake, Dostojewski, Oskar Miłosz. Wszyscy oni próbowali zajrzeć niejako pod podszewkę rzeczywistości, w swoich na poły religijnych doświadczeniach ocierając się nieraz o szaleństwo. Rozdarci pomiędzy martwym światem nauki, a bogatym życiem duchowym, boleśnie odczuwają piętno ziemi Ulro.

Miłosz rozgląda się, wzrokiem ogarnia horyzont... omija go jednak coś niesamowitego! Bowiem w tym samym czasie i w tym samym miejscu co on, żyje człowiek idealnie do jego przemyśleń pasujący. I to czego szuka w odległych w czasie wydarzeniach, ma tuż pod nosem! Chodzi rzecz jasna o Philipa Dicka.
Cała twórczość Dicka nacechowana jest głęboką obawą o prawdziwość rzeczywistości. Dick niemal intuicyjnie wyczuwa, że świat który ogląda, jest w najlepszym przypadku jedynie odbiciem świata prawdziwego. Pisze o tym w swoim "Przez Ciemne Zwierciadło", gdzie cytując świętego Pawła uznaje, że świat widzimy niejasno, jakby w zwierciadle.
Podobnie jak bohaterowie esejo-traktatu Miłosza, i Dick doznaje objawienia (i to w roku 1974, na trzy lata przed powstaniem Ziemi Ulro!) kiedy to w głowę trafia go "różowy promień". Ma to poszerzyć jego świadomość, skłonić do duchowych i teologicznych poszukiwań. Swoje ujście mają one w roku 1981 w postaci wydanego wtedy VALISA, gdzie Dick pisze swój własny manifest teologiczno-filozoficzny, łączony z książką autobiograficzną. Zupełnie odrzuca tam odduchowiony obraz świata, wierzy w Bożą Inwazję... Ursula Le Guin, po lekturze Valisa, zarzuciła Dickowi postradanie zmysłów.
Gdyby tylko Miłosz poczekał kilka lat ze swoją książką! Mógłby poprowadzić linię prostą Swedenborg-Blake-Dostojewski-Miłosz-Dick! I wszystko byłoby tutaj na swoim miejscu.

Pozwalam sobie umieścić dwa cytaty. Pierwszy to Miłosz i Ziemia Ulro:
"Cała moja książka ma ostatecznie za główny temat przyrodzone człowiekowi "niezdrowie", balansowanie ludzkiej wagi na tej krawędzi gdzie szczypta rzucona na jedną szalę, zdolna jest ją przechylić"

Drugi cytat, to Lech Jęczmyk, tłumacz Dicka, w przedmowie do Valisa komentujący szaleństwo Dicka:
"ZDROWY MAŁŻ NIE RODZI PERŁY"

Co za ironia! Miłosz tak daleko szuka tego, kogo ma tuż, z kim być może mija się codziennie w sklepie, na ulicy, może na siebie wpadali, może ustępowali sobie miejsca w kolejce...



Na koniec opinia. Myśl Czesława Miłosza, jej tok, rytm, jest dla mnie tak przyjemna, pobudzająca i na mnie wpływająca, że trudno to opisać! Czytałem nie wychodząc z podziwu dla wielkiej erudycji i trafności autora! Gdyby tylko panował tu większy porządek (taka forma krótkich działów-notatek rozprasza, zwłaszcza przy skakaniu z tematu na temat) i momentami większa przystępność, mielibyśmy książkę doskonałą. A tak mamy mocny traktat o człowieku rozdartym między duszę a umysł i o piętnującym go świecie, ziemi jałowej - Ziemi Ulro.

Garść przemyśleń, poniekąd nie na temat (proszę mi wybaczyć) + krótka opinia na końcu.

1977 rok. Gdzieś w Berkeley w Kalifornii siedzi Czesław Miłosz i pisze rzecz niezwykłą - Ziemię Ulro - przygląda się kilku sylwetkom twórców naznaczonych charakterystycznym, pełnym duchowości podejściem do rzeczywistości. Swedenborg, Blake, Dostojewski, Oskar Miłosz. Wszyscy oni...