W moim przekonaniu „zmysłem architektonicznym” „Ziemi Ulro”, jej konstrukcja centralną, skąd widać „klarowność przęseł”, jest pytanie: co stało się z kulturą europejską w jej „romantycznym przesileniu”, kiedy to rozchodziły się drogi wspólnego dziedzictwa – żywej prawdy ludzkiej i zimnych, obiektywnych praw nauk ścisłych. Do tego pytania przynależy inne, równie podstawowe: w jakim wymiarze należy brać jako „prawdziwe” c a ł e d z i e ł o danego twórcy, którym siłą rzeczy tworzy w swoim wewnętrznym, ludzkim świecie. Za ilustrację tych pytań posłużą tu cztery wyjątkowe postacie: Swedenborg, Blake, Mickiewicz oraz krewny Czesława, Oskar Władysław Miłosz...
ks. Józef Sadzik, „Inne niebo, inna ziemia”