Dokładnie znam to uczucie: wiem, że muszę coś zrobić, gdzieś pójść, jakoś się zachować, a mimo tego nie wykonuję żadnego ruchu. Opuszcza mnie odwaga i w rezultacie pozostaję w miejscu. W odosobnieniu, w samotności. Myślę, że każdy miał taką chwilę w swoim życiu. Tak jak bohaterowie Paolo Giordano.

"Wyborów dokonuje się w kilka sekund, a ich skutków doświadcza się przez resztę życia" - pisze autor w swojej książce. Wybory głównych bohaterów są nierozerwanie związane z traumatycznym dzieciństwem. Alice uciekając przed wymagającym ojcem, wpadła w anoreksję. Mattia z kolei nie może się pogodzić z tym, że przyczynił się do zaginięcia upośledzonej siostry-bliźniaczki i wymierza sobie karę w postaci samookaleczeń.
Tych dwoje samotników spotyka się w liceum i rodzi się między nimi specyficzna więź. Więź jaka może połączyć tylko ludzi zamkniętych w sobie, którzy przez całe życie uciekają przed odrobiną ciepła i normalności. Mimo, że każde z nich dostaje szansę, by zmienić swoje życie, to nie wykorzystują tego. Pozostają na swoim samotnym miejscu w świecie.

Porównanie do liczb pierwszych, które nigdy nie mogą być blisko siebie, sugeruje, że Alice i Mattia łączy bardzo wiele, są do siebie podobni pod względem przeżyć: prześladowań w szkole, chłodu i braku akceptacji ze strony rodziców, ale nigdy nie będą mogli razem przejść przez życie: ani jako para ani jako przyjaciele.

Książka jest pełna melancholii, smutek bije z każdej strony. Autor bardzo ciekawie opisał samotność swoich bohaterów, ich izolację i trudności z przystosowaniem do otoczenia. Jednak jego postaci są skupione tylko na własnych niedoskonałościach, jakby brakowało im innych, pozytywnych cech, które by ich określały.
Autor posłużył się interesującymi matematycznymi metaforami, ale ich ilość mnie osobiście przytłaczała. Matematyka zawsze będzie dla mnie czymś niezrozumiałym: chłodną kalkulacją i czystą logiką.
Ta historia nie ma szczęśliwego zakończenia, nie ma też żadnej nadziei. Jest tylko sugestia, że życie jakoś się ułoży. Ale to za mało i czuje się lekki niedosyt...

Dokładnie znam to uczucie: wiem, że muszę coś zrobić, gdzieś pójść, jakoś się zachować, a mimo tego nie wykonuję żadnego ruchu. Opuszcza mnie odwaga i w rezultacie pozostaję w miejscu. W odosobnieniu, w samotności. Myślę, że każdy miał taką chwilę w swoim życiu. Tak jak bohaterowie Paolo Giordano.

"Wyborów dokonuje się w kilka sekund, a ich skutków doświadcza się przez...