Niejedna osoba powie - klasyki się nie ocenia. A ja spytam: dlaczego? Ja się ośmielę ocenić "Quo vadis".
Pierwszy raz czytałam ten utwór w gimnazjum i już wtedy podeszłam do tego z niespotykaną ochotą (niewiele osób lubi czytać to, co ktoś mu wciska na siłę, tak jak to jest z lekturami szkolnymi). Jako jedna z niewielu pozycji w kanonie lektur - wyjątkowo mi się spodobała.
Teraz jestem studentką polonistyki i chociaż "Quo vadis" nie jest pozycją obowiązkową do egzaminu, to i tak przeczytałam to dzieło z radością, z własnej i nieprzymuszonej woli.
Podczas czytania tej książki nie mogłam przestać się dziwić, jak genialnie jest ona napisana - wszyscy wiemy, że często klasyki są pisane trudnym językiem, przesycone obszernymi opisami przyrody, budynków, ludzi, etc., które są gratką dla koneserów, ale dla wielu ludzi są prawdziwą męką. W "Quo vadis" te opisy są ograniczone do minimum, a i tak podczas czytania czułam na twarzy promienie słońca, czułam zapachy miasta, uczt Nerona, kwiatów w ogrodzie Pomponii... Akcja biegnie w zastraszającym tempie, wydarzenie goni wydarzenie, bohaterowie są wyraziści i zarysowani tak, że nie mamy wątpliwości, czy pałać do nich sympatią, czy wręcz przeciwnie. Do tego mnogość nazw własnych - pewnie niejednej osobie może to przeszkadzać, ale dla mnie to nagromadzenie określeń łacińskich i greckich było kolejnym, fascynującym elementem kreującym świat w "Quo vadis".
Jeśli ktoś czuje do tego utworu niechęć z powodu mocno rozbudowanego wątku religijnego, to mogę z czystym sercem powiedzieć, że nie jest to w żadnym razie narzucający się element. Jestem poganką i dla mnie, innowierczyni (choć wychowanej w katolickiej rodzinie) było to ciekawe studium początków chrześcijaństwa pokazanych w sposób literacki. Dla osób wierzących będzie to więc prawdziwa gratka, jak sądzę. Dla reszty - historia jednej z największych religii świata w tle.
Niejedna współczesna książka sensacyjna jest o wiele nudniejsza niż choćby jeden wątek z tego dzieła Sienkiewicza. Nie dziwię się, że zostało ono nagrodzone nagrodą Nobla, bo to bez wątpienia diament nie tylko wśród polskiej, ale i światowej literatury.
Polecam wszystkim!!!

Niejedna osoba powie - klasyki się nie ocenia. A ja spytam: dlaczego? Ja się ośmielę ocenić "Quo vadis".
Pierwszy raz czytałam ten utwór w gimnazjum i już wtedy podeszłam do tego z niespotykaną ochotą (niewiele osób lubi czytać to, co ktoś mu wciska na siłę, tak jak to jest z lekturami szkolnymi). Jako jedna z niewielu pozycji w kanonie lektur - wyjątkowo mi się spodobała....