Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rany, ale ta książka jest głupia. A potencjał był, szkoda, że zmarnowany.
Już jak zaczęła się sceną, w której matka sama odbiera własny poród i przegryza pępowinę, to coś mi zazgrzytało, ale postanowiłam dać jej szansę. Czasami książki są takie głupiutkie i przez to zabawne, tutaj liczyłam na to samo - grę stereotypami, lekkość i humor. Ale się rozczarowałam.
Bohaterowie są płascy, nie są nawet irytujący, po prostu przezroczyste postacie z nadanymi imionami albo pseudonimami.
Do tego ten styl nieco gawędziarski - raz jest teraźniejszość, potem wspomnienia, nagle znów teraźniejszość, jeden wielki ciąg myśli. Niby strumień świadomości, ale raczej bełkot pijanego chłopaka, który chce opowiedzieć jedno, ale robi się z tego historia tak piętrowa, że już się odechciewa za tym nadążać. Do tego jeszcze język - równie płaski jak bohaterowie, niczym się nie odróżnia narracja od wypowiedzi, wszystko brzmi tak samo. A brzmi jak niezbyt udana próba pisarska początkującej osoby, która chce, żeby było lekko, ale poetycko, więc wychodzi grafomania. Przykład? "Trochę niechcący trąciłem ją wzrokiem, a ona lekko się zachwiała. Kiedy podałem jej ramię, by się na nim wsparła (...)". I ten tekst został wykorzystany dwukrotnie, bo raz to za mało, trzeba było go użyć w części pierwszej (gdzie narratorem był Leander) i w drugiej (gdzie narratorem była Amelia).
Doczytałam do połowy, dalej nie dałam rady, bo po prostu uznałam czytanie tej powieści za stratę czasu.

Rany, ale ta książka jest głupia. A potencjał był, szkoda, że zmarnowany.
Już jak zaczęła się sceną, w której matka sama odbiera własny poród i przegryza pępowinę, to coś mi zazgrzytało, ale postanowiłam dać jej szansę. Czasami książki są takie głupiutkie i przez to zabawne, tutaj liczyłam na to samo - grę stereotypami, lekkość i humor. Ale się rozczarowałam.
Bohaterowie...

Pomysł na fabułę bardzo dobry, klimat jest - jak zwykle u Blackhurst - mroczny i niepokojący. Trochę szkoda, że rozwiązanie zagadki jest podobne do rozwiązania z innej książki tej autorki, to trochę zepsuło mi ogólne wrażenie.

Pomysł na fabułę bardzo dobry, klimat jest - jak zwykle u Blackhurst - mroczny i niepokojący. Trochę szkoda, że rozwiązanie zagadki jest podobne do rozwiązania z innej książki tej autorki, to trochę zepsuło mi ogólne wrażenie.

Prozę pani Kisiel uwielbiam, od kiedy pierwszy raz przeczytałam "Dożywocie". I teraz pierwszy raz się lekko rozczarowałam.
Tak jak poprzednie dwie części serii o Teresce przeczytałam z czystą przyjemnością, tak w "Zawsze coś" kilka razy się skrzywiłam.
Przede wszystkim mnogość postaci. Do 3/4 książki nie wiedziałam, kto jest czyją siostrą, ciotką, babką, szwagierką, synową, bratem, synem, ojcem, wujkiem... Ba, do teraz nie potrafiłabym przedstawić relacji w tej rodzinie. Przez to główna intryga i scena finałowa nie wzbudziły we mnie odpowiednich emocji, bo musiałam na spokojnie cofnąć się do innego fragmentu, porozmyślać chwilę nad nim, zerknąć do wykazu postaci na początku książki i dopiero zrozumiałam, co się dzieje. Szkoda.
Nie podobał mi się też motyw, niestety dosyć częsty w książkach i filmach, czyli usprawiedliwianie niemiłego zachowania złymi doświadczeniami z przeszłości. To, że ktoś miał w życiu ciężko, nie sprawia, że ma prawo być apodyktyczny i egoistyczny.
Czułam jakiś niedosyt wątkowy - w sumie to całość opiera się na historii z testamentem. Relacje rodzinne są zbyt rozmyte przez wspomnianą już przeze mnie mnogość postaci. Tworzy to wrażenie, że ten tom jest bardziej nowelą z tego uniwersum niż pełnoprawną częścią.
"Zawsze coś" czyta się mimo wszystko szybko, bo język jest jak zawsze cudownie lekki, a akcja pędzi (choć nie tak jak w poprzednich tomach). Czekam na czwarty tom, mam nadzieję, że bardziej w klimacie pierwszego i drugiego tomu :)

Prozę pani Kisiel uwielbiam, od kiedy pierwszy raz przeczytałam "Dożywocie". I teraz pierwszy raz się lekko rozczarowałam.
Tak jak poprzednie dwie części serii o Teresce przeczytałam z czystą przyjemnością, tak w "Zawsze coś" kilka razy się skrzywiłam.
Przede wszystkim mnogość postaci. Do 3/4 książki nie wiedziałam, kto jest czyją siostrą, ciotką, babką, szwagierką,...