Albowiem, kto nie zna tej powieści, niech zaraz maszeruje do konta* i po blablacku się spowiada, klęcząc na grochu!

A teraz nieco poważniej. "Porwanie" to powieść wpisana na międzynarodową listę IBBY, International Board Books for Young People, która zbiera światowe arcydzieła literackie dla dzieci i młodzieży. I wcale się temu nie dziwię. Bo ta książka to arcydzieło. Takie małe, pełne absurdu, fantazji i niemożliwości, ale jednak... arcydzieło. Bawi, uczy, wzrusza. Pokazuje, że gdzieś tam jest szansa na prawdziwą przyjaźń, która przetrwa liczne próby, a niektóre schematy, poglądy i stereotypy jakie znamy, wcale nie muszą być prawdziwe.

Przygody, całkiem zresztą liczne, przeżywa trójka przyjaciół: kogut Pypeć, kot Mysibrat i lisica Chytraska. Każde z bagażem własnych doświadczeń i wniosków. Trzy absurdalnie różne postacie, kompletnie odmienne od siebie, które łączy jednak gorąca chęć pomocy porwanej księżniczce Wiolince. Zaczyna się ksiązka równie, pozornie tylko, absurdalnie. Opowieścią o wojnie między Tiutiurlistanem a Blablacją. Kogut Pypeć ma niesamowity dar plastycznego opisania całego konfliktu. Zresztą, Wojciech Żukrowski wykreował świat prosty, jasny, logiczny... ale jednocześnie czarowny i fascynujący. Pozornie ta baśń dla dzieci ma o wiele głębsze przesłanie, które zauważy dorosła osoba. Jakie? Trzeba samemu przysiąść i poczytać. Ot!

Do dziś zresztą mam gdzieś w szafie schowaną kasetę VHS (tak! mam wciąż ten relikt!), na której nagrana jest bajka. W zasadzie kreskówka. I w czasie czytania "Porwania" wciąż miałam przed oczami właśnie te kreskówkowe postacie, a w uszach brzmiały mi ich głosy. Łezka w oku się zakręciła aż... wracając jednak do samej książki.

Znajdziemy tu wszystko. Przyjaźń, poświęcenie, wzruszenie i strach, dawkowane odpowiednio zarówno dla młodego czytelnika, jak i takiego już starszego. Cygan Nagniotek z jego pchlim cyrkiem zaniepokoi każdego, jego córka Drumla do dziś kojarzy mi się z sowami, a pamiętny marsz muchomorów... Brrrr. Proste słowa, niemal dziecięce w fantazji opisy, a jednak wszystko razem przemawia do czytelnika plastycznością, prostotą. Śmiejemy się z bohaterami, uciekamy z nimi... widzimy przemianę Wiolinki, boimy się Nagniotka. I płaczemy na koniec, gdy... a nie. To poczytać trzeba. I samemu wyciągać wnioski z tej książki.

Nie rozumiem tak po prawdzie negatywnych opinii. Kilka głosów mówiących o tym, że to książka zła, że absolutnie nie powinno się jej czytać i w ogóle, na stosie winna nieomal spłonąć. Nie rozumiem, co się tu nie podobało? Prostota języka? Fantazja autora, czy może zabawa słowem i wyobraźnią? Fakt, że to nie ludzie, ale właśnie zwierzęta stały się głównymi bohaterami...? Że pokazuje się, jak niewiele można zrobić, by wiele zmienić? Nie wiem. Nie będę w to wnikać. Mi osobiście "Porwanie" podobało się bardzo. Tak bardzo, że w kilka godzin wchłonęłam w siebie tą książkę. Zarwałam nawet nockę, by dokończyć czytanie, by uronić kilka łez... i po blablońsku brzydko powiedzieć, że już koniec, że już zakończyły się niezwykłe przygody? Ale że jak, dlaczego...?

A teraz ruszam po kawałek świeżo upieczonego placka ze śliwkami. I sięgam po inną książkę, która nie jest tak lekka i łatwa w odbiorze, ale z pewnością mnie zachwyci na swój sposób.. też ;)

//Opinia do przeczytania również tu: http://kaginbox.blox.pl/2016/08/Porwanie-w-Tiutiurlistanie.html

*błąd ort. celowy ;)

Albowiem, kto nie zna tej powieści, niech zaraz maszeruje do konta* i po blablacku się spowiada, klęcząc na grochu!

A teraz nieco poważniej. "Porwanie" to powieść wpisana na międzynarodową listę IBBY, International Board Books for Young People, która zbiera światowe arcydzieła literackie dla dzieci i młodzieży. I wcale się temu nie dziwię. Bo ta książka to arcydzieło....