Trochę się nudzę, ale tylko trochę, z pewnością mniej od innych, umiem sobie zapełnić każdą chwilę i nawet w tej sytuacji, w jakiej się znalazłam, wynajduję sobie mnóstwo zajęć. Jednym z nich jest właśnie pisanie.
Postanowiłam opowiedzieć w miarę dokładnie, co mi się zdarzyło w ostatnim roku, a zdarzyło się wiele, duże zmiany zaszły w mym życiu, chociaż pozornie nic się nie zmieniło. Ale były momenty straszne, kiedy cały świat stawał dęba. Myślałam nawet, żeby skończyć ze sobą, odkręcić gaz albo rzucić się z mostu. Wyszłam z tego obronną ręką dzięki mamie, i to wcale nie dlatego, że ona coś nadzwyczajnego zrobiła, nie, było mi jej po prostu żal, cholernie żal, i tyle. Zresztą po dłuższym namyśle doszłam do wniosku, że na taką rejteradę za wcześnie i postanowiłam wziąć się w garść.
Teraz już na wiele spraw patrzę inaczej, inaczej bym to wszystko rozegrała, ale postaram się odtworzyć wszystko tak, jak było, tak jak to wtedy odczuwałam, choćby nawet wydawały mi się teraz nie usprawiedliwione.
Zacznę chyba od zimy. To dość istotny szczegół. Naprawdę. Zima w tym roku była trochę zwariowana, utknęła gdzieś w drodze i nie mogła się ani zacząć na dobre, ani skończyć. Któregoś dnia spadł śnieg, poleżał dwa dni i zaraz stopniał, odsłaniając szare pola i kępki zeszłorocznych chwastów. Znowu zrobiło się ponuro i przeraźliwie smutno. Nie chciało się wychodzić, człowiek siedziałby w domu, czytał i spał. Drzewa i krzewy tonęły we mgle. Zresztą mgła była wszędzie, w sadzie, na łąkach i w lesie. Niebo pękało od chmur i prawie codziennie padały deszcze.

Trochę się nudzę, ale tylko trochę, z pewnością mniej od innych, umiem sobie zapełnić każdą chwilę i nawet w tej sytuacji, w jakiej się znalazłam, wynajduję sobie mnóstwo zajęć. Jednym z nich jest właśnie pisanie.
Postanowiłam opowiedzieć w miarę dokładnie, co mi się zdarzyło w ostatnim roku, a zdarzyło się wiele, duże zmiany zaszły w mym życiu, chociaż pozornie nic się nie...