Pani Małgorzata normalnie mi podpadła. Trzy tomy sagi ponad czterystastronicowe, ta ostatnia to prawie pięćset stronic miała, i chyba oczywiste jest, że oczekuję mocnego zakończenia. A tu jedne wątki wytłumaczone, inne niedopowiedziane, tajemnice nie wszystkie odkryte, rozczarowana jestem. W pierwszej chwili pomyślałam, że może to taka furteczka dla autorki, aby napisać część czwartą, ale nie ma co się czarować, nie była by to chyba mocna książka. Z całej trójki pierwsza część "Zajezierscy" była najlepsza, pozostałe dwie części już były tylko jej cieniem, ale Cukiernia ma to do siebie, że jak się przeczyta pierwszą część, to ma się ciśnienie na pozostałe. Powieść ma taką moc, że nie można tak sobie pozostawić jej bohaterów, trzeba znać ciąg dalszy i już. Nie chcę opowiadać fabuły, ale powiem o dwóch rzeczach, które mi się podobały. Po pierwsze czytając tą książkę ma się ciekawe tło historyczne, można kawałek historii Polski liznąć i nawet fajnie się to czyta, mimo wojen, powstań, i trudów życia za komunizmu. Druga sprawa to mnogość postaci. W pierwszej części się gubiłam, oglądałam szczegółowo drzewa genealogiczne, index osób, żeby się nie pogubić. W drugiej części zaglądałam na tyły już niewiele, a przy trzeciej ani razu, mimo że dwie pierwsze części czytałam zimą, i od tego czasu mogłam pozapominać niektóre osoby, tymczasem siedziały mi wszystkie w głowie i czekały grzecznie na ciąg dalszy.

Pani Małgorzata normalnie mi podpadła. Trzy tomy sagi ponad czterystastronicowe, ta ostatnia to prawie pięćset stronic miała, i chyba oczywiste jest, że oczekuję mocnego zakończenia. A tu jedne wątki wytłumaczone, inne niedopowiedziane, tajemnice nie wszystkie odkryte, rozczarowana jestem. W pierwszej chwili pomyślałam, że może to taka furteczka dla autorki, aby napisać...