Recenzja z kronikarskiego obowiązku. Z reguły nie oceniam książek, jeżeli od czasu ich przeczytania, upłynęło zbyt dużo czasu. Najlepsze recenzje piszę, jeżeli pamięć o lekturze mam świeżo w pamięci. Czas płynie nieubłaganie zaciera w umyśle najciekawsze refleksje, jakie rodzą się zaraz po odłożeniu przeczytanej książki na półkę. Dla „Wilczej Wyspy” zrobię wyjątek!

Za wszelką cenę próbowałem przekonać się do lektury książek Konatowskiego. Wcześniej uporałem się, bez większej satysfakcji, z „Przystankiem Śmierć”. Zawarłem tam raczej przelotną znajomość z bohaterem kryminałów Konatowskiego czyli komisarzem Adamem Nowakiem z warszawskiej policji. Facet jakich wielu. Kibic Polonii Warszawa. Jak na bohatera kryminałów przystało – meloman (patrz: komisarz Wallander Mankella) z rozgrzebanym życiem rodzinnym (patrz setki innych np. Rudolf Heinz Czubaja). W „Przystanku śmierć” komisarz ściga zabójcę, który morduje pasażerów podróżujących tramwajami. W „Wilczej Wyspie” Nowak dla odmiany rozwiązuje sprawę zabójstwa szwedzkiego biznesmana, szuka zaginionego hinduskiego biznesmana i… więcej szczegółów nie zdradzę. To byłoby nie fair!

Cóż mogę powiedzieć o „Wilczej Wyspie”? Książka jest na pewno lepsza niż „Przystanek śmierć”. Ciekawsza intryga, mniej papierowy bohater. Z drugiej strony mam z tą książką jeden podstawowy problem. Po lekturach Krajewskiego czy Wrońskiego zawsze zostaje mi w pamięci choć zarys akcji. Z książek Konatowskiego trudno mi sobie cokolwiek przypomnieć już po miesiącu. Jestem na szczęście z natury uparty, więc pewnie kupię trzecią część serii zatytułowaną „Nie ma takiego miasta”.

Do trzech razy sztuka!

Recenzja z kronikarskiego obowiązku. Z reguły nie oceniam książek, jeżeli od czasu ich przeczytania, upłynęło zbyt dużo czasu. Najlepsze recenzje piszę, jeżeli pamięć o lekturze mam świeżo w pamięci. Czas płynie nieubłaganie zaciera w umyśle najciekawsze refleksje, jakie rodzą się zaraz po odłożeniu przeczytanej książki na półkę. Dla „Wilczej Wyspy” zrobię wyjątek!

Za...