Pierwsze książki Paulo Coelho mnie fascynowały. Były inne od reszty, ze sporą dozą duchowości, pełne myśli niby oczywistych i prostych, a jednak nie zawsze uświadomionych. Jednak im dalej w las, tym gorzej. Mam wrażenie, że każda kolejna pozycja autora była słabsza, a on sam popadł w jakiś stan daleki od rzeczywistości.
Przeczytałam prawie wszystkie jego książki i kilka z nich zapamiętam na zawsze. Czasami lubię przeczytać coś z pogranicza filozofii bez specjalnej akcji i ten autor doskonale wpisał się w tę lukę. Na pewno zawsze będę go cenić za moje ulubione pozycje (są takie 4), ale po jego ostatnich książkach nie sądzę, by jeszcze kiedyś mógł mnie zachwycić.
Pisarz w tej książce przeżywa wiele rozterek duchowych, martwi go jego brak dalszego rozwoju duchowego i postanawia wyruszyć w podróż koleją Transsyberyjską. Niespodziewanie w podróży towarzyszy mu młoda dziewczyna. Dalsze perypetie i przemyślenia niestety narażają już czytelnika miejsami na niedowierzanie, a miejscami na niestrawność.
Fabuła słaba, a niektóre wizje z pogranicza szaleństwa. Chyba, że ja czegoś nie zrozumiałam. Można wyruszyć w tę podróż, ale na własną odpowiedzialność.
Przykro oceniać tak nisko książkę mojego kiedyś ulubionego autora, ale wyższej oceny niestety dać nie mogę.

Pierwsze książki Paulo Coelho mnie fascynowały. Były inne od reszty, ze sporą dozą duchowości, pełne myśli niby oczywistych i prostych, a jednak nie zawsze uświadomionych. Jednak im dalej w las, tym gorzej. Mam wrażenie, że każda kolejna pozycja autora była słabsza, a on sam popadł w jakiś stan daleki od rzeczywistości.
Przeczytałam prawie wszystkie jego książki i kilka z...