Dla tych, którzy lubią literaturę pamiętnikarską - pozycja obowiązkowa. Był dom... niestety już go nie ma. Pozostał w pamięci, spalony w czasie wojny, jak wiele polskim dworów. Autorka- córka znanej pisarki Zofii Kossak sprawnie kreśli swe wspomnienia przenosząc czytelnika w dawny świat. Miłośnicy historii, opowieści ziemiańskich, a także Ci wszyscy, którzy interesują się rodziną Kossaków, powinni książkę przeczytać. W środku trochę czarno-białych ilustracji w tekście. Sentymentalna lektura do polecenia!

Dla tych, którzy lubią literaturę pamiętnikarską - pozycja obowiązkowa. Był dom... niestety już go nie ma. Pozostał w pamięci, spalony w czasie wojny, jak wiele polskim dworów. Autorka- córka znanej pisarki Zofii Kossak sprawnie kreśli swe wspomnienia przenosząc czytelnika w dawny świat. Miłośnicy historii, opowieści ziemiańskich, a także Ci wszyscy, którzy interesują się...

Wspaniała opowieść autobiograficzna córki Zofii Kossak. Poruszające opisy wojennych przeżyć ale również piękny świat przedwojenny i beztroskie lata dzieciństwa spędzone przez autorkę w Górkach. Piękna podróż w czasie.

Wspaniała opowieść autobiograficzna córki Zofii Kossak. Poruszające opisy wojennych przeżyć ale również piękny świat przedwojenny i beztroskie lata dzieciństwa spędzone przez autorkę w Górkach. Piękna podróż w czasie.

Książka która głęboko mnie poruszyła nie tylko opisywaną rzeczywistością ale także pięknymi, czasem zaskakującymi refleksjami o życiu... Zamieszczonymi jakby mimochodem... Dla mnie to perełki i świadectwo mądrości, która potrafi z dramatycznych doświadczeń wyciągnąć dobro... (zob cytat)

Książka która głęboko mnie poruszyła nie tylko opisywaną rzeczywistością ale także pięknymi, czasem zaskakującymi refleksjami o życiu... Zamieszczonymi jakby mimochodem... Dla mnie to perełki i świadectwo mądrości, która potrafi z dramatycznych doświadczeń wyciągnąć dobro... (zob cytat)

"Był dom..." to książka wspomnieniowa . Autorką wspomnień jest córka Zofii Kossak-Szczuckiej. Anna Szatkowska opisuje swoje dzieciństwo ,udział w Powstaniu Warszawskim i życie na wygnaniu wraz z mamą tuż po wojnie . Bardzo lubię klimat tamtych lat ,więc książkę polecam .Czyta się szybko i bardzo przyjemnie.

"Był dom..." to książka wspomnieniowa . Autorką wspomnień jest córka Zofii Kossak-Szczuckiej. Anna Szatkowska opisuje swoje dzieciństwo ,udział w Powstaniu Warszawskim i życie na wygnaniu wraz z mamą tuż po wojnie . Bardzo lubię klimat tamtych lat ,więc książkę polecam .Czyta się szybko i bardzo przyjemnie.

Nie myślałam, że Wspomnienia Anny Szatkowskiej będą dla mnie taka poruszającą lekturą.Córka Zofii Kossak dedykuje swoją opowieść o przeszłości swoim dzieciom i wnukom. Pisze pięknym, prostym językiem, z jakąś niezwykłą pokorą, może skromnością.Jest w jej wspomnieniach wiele pogody, światła, mimo,że los nie oszczędzał Anny i jej rodziny. Piękne, sielskie dzieciństwo przerywa wybuch wojny i to jej Anna poświęca najwięcej uwagi. Wspomnienia powstańcze z walk na Starówce to relacja wydarzeń dzień po dniu, notowane na świeżo tuż po kapitulacji. Szesnastoletnia Anna przeżywa zupełnie niewyobrażalne dla współczesnego człowieka sytuacje, jednak to właśnie czas powstania uważa za najpiękniejszy w swoim życiu...Losy matki i córki powojenne, też trudne.... ale te kobiety to herosy, hart ducha, siła wewnętrzna, pozwalają przetrwać najtrudniejsze chwile, a tych w ich życiu nigdy nie brakowało.Bardzo wszystkim polecam!!

Nie myślałam, że Wspomnienia Anny Szatkowskiej będą dla mnie taka poruszającą lekturą.Córka Zofii Kossak dedykuje swoją opowieść o przeszłości swoim dzieciom i wnukom. Pisze pięknym, prostym językiem, z jakąś niezwykłą pokorą, może skromnością.Jest w jej wspomnieniach wiele pogody, światła, mimo,że los nie oszczędzał Anny i jej rodziny. Piękne, sielskie dzieciństwo...

Dużo o powstaniu 1944, o ziemiaństwie niewiele. Zdecydowanie najciekawsze ostatnie 50 stron o powojennych losach Zofii Kossak.
Szybko się czyta ale nieszczególnie wciąga. Lekka książka do przeczytania w dzień-dwa.

Dużo o powstaniu 1944, o ziemiaństwie niewiele. Zdecydowanie najciekawsze ostatnie 50 stron o powojennych losach Zofii Kossak.
Szybko się czyta ale nieszczególnie wciąga. Lekka książka do przeczytania w dzień-dwa.

Kossakowie fascynowali mnie zawsze. Przeczyłam o tej rodzinie sporo, ale jakoś do tej pory nic o drugiej linii wywodzącej się od brata bliźniaka Wojciecha Kossaka czyli Tadeusza. Książki Zofii Kossak też nie bardzo były w moim guście. Lecz wspomnienia to co innego. Przeczytałam z zaciekawieniem, wielkim podziwem i...pokorą wobec odwagi, zaangażowania w pomaganie ludziom, konspirację i ratowanie Żydów. Wspomnienia Anny z powstania są potworne. Trudno sobie wyobrazić co musiała przejść 15-dziewczyna - sama, głodna, wykonująca rożne zadania ponad siły fizyczne. o psychice trudno mówić, gdy widziała same trupy, a każda chwila mogła być jej ostatnią. Trudno sobie wyobrazić, jak po czymś takim można wrócić na miejsce rzezi i prawie po roku wrócić na miejsce rzezi i uczestniczyć w ekshumacjach. "Nagrodą" za to poświęcenie była przymusowa emigracja.
Przy całej tej tragedii, Anna nadal zachowała humor, pogodę ducha i starała się żyć normalnie.
Mimo, że w całej książce jest sporo o ludziach z otoczenia bliższych i dalszych krewnych, a nawet obcych osób,którzy pomagali całej rodzinie to prawie nie ma nic o relacjach z krakowską, przecież najbliższą rodziną. Przecież Magdalena Samozwaniec też mieszkała w W-wie, przecież Maria Jasnorzewska mieszkała i zmarła w Londynie. Przecież Wojciech Kossak miał kontakty i znajomości w Krakowie...Nic nie mogli zrobić, pomóc ? Zofia była czynną konspiratorką, była na Pawiaku, była w Oświęcimiu. Małoletnia Anna tułała się po obcych domach. Chora babcia zmarła podczas powstania. Syn Zofii zmarł w obozie śmierci. Mąż był w obozie nienieckim. I nikt im nie pomógł? Chyba nie, jeśli nie ma nawet małej wzmianki o tym. Dlaczego? Może kiedyś się dowiemy.
Książka warta uwagi.

Kossakowie fascynowali mnie zawsze. Przeczyłam o tej rodzinie sporo, ale jakoś do tej pory nic o drugiej linii wywodzącej się od brata bliźniaka Wojciecha Kossaka czyli Tadeusza. Książki Zofii Kossak też nie bardzo były w moim guście. Lecz wspomnienia to co innego. Przeczytałam z zaciekawieniem, wielkim podziwem i...pokorą wobec odwagi, zaangażowania w pomaganie ludziom,...

Nie jest to autobiografia sensu stricte, raczej właśnie wspomnienia, próba przywołania z pamięci czasów i świata, którego już nie ma. Autorka opowiada o swoim dzieciństwie, o beztroskich latach spędzonych w klimacie związanego z kulturą i sztuką domu, w świecie majątków ziemskich oraz artystycznej bohemy. Ten czas jest jednak potraktowany dość ogólnikowo - zresztą nie ma się chyba co dziwić, skoro dotyczy jednak lat najwcześniejszych. A do tego wszystkiego - został później brutalnie przywalony tragicznymi wspomnieniami z okresu wojny i okupacji.

Okres wojenny, a szczególnie Powstanie Warszawskie, są tutaj wyeksponowane szczególnie i opowiedziane najdokładniej. Autorka, mimo niespełna 16 ukończonych lat, brała czynny udział w Powstaniu, więc jej opowieść jest tym bardziej wzruszająca i emocjonująca. Jest to chyba jedno z lepszych, a na pewno ciekawszych, świadectw tamtych wydarzeń: gdy czytelnik ma możliwość poznać całą skalę uczuć, im towarzyszących. Od początkowej euforii, wiary w rychłe zwycięstwo, radości z możliwości zbrojnego przeciwstawienia się okupantowi i wypędzenia go ze stolicy - przez smutek, towarzyszący kolejnym zabitym towarzyszom broni, ujawniającej się przewadze sił niemieckich, przedłużającej się bierności czekających Rosjan, coraz większych zniszczeń w mieście. Aż wreszcie: gorycz i żal z powodu klęski, z powodu bezradności wobec przewagi wroga, z braku odpowiednich środków do przeżycia, do pomocy rannym, do przechylenia szali zwycięstwa na swoją stronę. A przy tym wszystkim: zmaganie się z narastającą niechęcią ludności cywilnej, ze świadomością konsekwencji, grożących po klęsce narodowego zrywu...

Wojna się wreszcie skończyła, można było odszukać rodzinę i znajomych, spróbować ułożyć sobie życie na nowo. Ale koniec wojny wcale nie oznaczał końca problemów, bo znowu trzeba było uciekać, znowu pojawił się strach, pojawił się nowy okupant. Gorycz porażki, poczucie nadaremności tych wszystkich poniesionych ofiar, poczucie zdrady przez dotychczasowych sojuszników - z takimi uczuciami przyszło budować nowe, odbudowywać życie swoje i swojego kraju z gruzów i zgliszcz...

Mimo ciężaru gatunkowego, to bardzo ciepła opowieść. Być może minęło odpowiednio dużo czasu od opisywanych wydarzeń, aby autorka mogła opisać je w taki właśnie spokojny, choć niepozbawiony subiektywnych odczuć sposób. A jednak nie sposób się nie wzruszyć, odczytując tę historię, szczególnie, że całość udokumentowana jest interesującymi fotografiami. Nie sposób się nie wzruszyć, czytając o wypisywanych na ruinach kamienic informacjach o nazwiskach i liczbie poległych pod gruzami, o powrocie do wytęsknionego domu rodzinnego, z którego zostały jedynie spalone resztki ścian i kominy...

Nie jest to autobiografia sensu stricte, raczej właśnie wspomnienia, próba przywołania z pamięci czasów i świata, którego już nie ma. Autorka opowiada o swoim dzieciństwie, o beztroskich latach spędzonych w klimacie związanego z kulturą i sztuką domu, w świecie majątków ziemskich oraz artystycznej bohemy. Ten czas jest jednak potraktowany dość ogólnikowo - zresztą nie ma...

Bardzo ciekawa rzecz. Książka zainspirowała mnie do lektury dzieł Zofii Kossak.

Bardzo ciekawa rzecz. Książka zainspirowała mnie do lektury dzieł Zofii Kossak.

Właśnie skończyłam czytać. Pani Anno, dziękuję za przywołanie świata, który dawno odszedł. Wspaniali ludzie. Szczególnie pani Mama! Bohaterska postawa powstańców. Dobra książka na 70 rocznicę wybuchu tego patriotycznego zrywu. Polecam!!!

Właśnie skończyłam czytać. Pani Anno, dziękuję za przywołanie świata, który dawno odszedł. Wspaniali ludzie. Szczególnie pani Mama! Bohaterska postawa powstańców. Dobra książka na 70 rocznicę wybuchu tego patriotycznego zrywu. Polecam!!!