Przeczytałam szpiegowską trylogię Vincenta V. Severskiego, - Nielegalni, Niewierni, Niesmiertelni - sięgnęłam po tę pozycje, ponieważ lubię długie opowieści i czasami miło jest odprężyć się przy intrydze podszytej służbami specjalnymi. Zanim po nią sięgnęłam przeczytałam, że autor ukrywa się pod pseudonimem i jest byłym oficerem wywiadu, poza tym przeczytałam zachęcające, jak najbardziej pozytywne opinie, więc cóż było robić? Nic, tylko czytać i odprężać się przy lekturze. Początek był trudny, ponieważ autor za bardzo moim zdaniem rozwlekał niepotrzebnie niektóre wątki (najczęściej te z retrospekcji), które można by skrócić, bo w efekcie rozpamiętywania niektórych bohaterów nie miały wpływu na przebieg akcji, a tylko wprowadzały niepotrzebna narrację, ale uznałam, że autor postanowił zadbać o szczegóły, wiec mu te dłużyzny łaskawie wybaczyłam.
A potem już było coraz gorzej. Nie jest to książka, która sprawia, że w trakcie czytania napada myśl: „co się ze mną stanie, gdy cię czytać przestanę?” Nie jest też lekturą, którą należy stanowczo odradzić. Wiele rzeczy mnie w niej raziło, o ile jestem w stanie przymknąć oko na nielogiczności, które są na potrzeby fikcji literackiej, to obok innych słabości tej książki nie mogę przejść obojętnie. Po pierwsze bohaterowie, nie znalazłam ani jednej postaci w tej powieści, której mogłabym szczerze nie lubić. Każda z nich była w jakiś sposób szlachetna i prawa, jakieś tam niby występowały wady, które były raczej przywarami, które sprawiały, że bohater przez to był bardziej fajny.
Po drugie zbyt częste i nachalne odniesienia do innych powieści. I przez cały czas nie mogłam pozbyć się odczucia, że czytam połączenie Perssona z Larssonem, a główne bohaterki albo chciały być jak Lisbeth Salander lub wolały jej przeciwieństwo, a kiedy jeden z bohaterów wytatuował sobie wielkiego smoka na plecach, ręce mi opadły.
Poza tym autor ma jakiś niebywały talent do rozmydlania wątków, w efekcie kiedy była pewna dramatyczna scena, która powinna wzruszyć czytelnika, ja jedynie zachichotałam z zażenowania. Niepotrzebne były te pseudofilozoficzne rozważania bohaterów i to co najbardziej mnie irytowało, to watki miłosne. Nie wiem czemu nikt nie doradził autorowi, żeby wyciąć to w cholerę lub ograniczyć do niezbędnego minimum, bo zupełnie nie miały wpływu na przebieg wydarzeń, a przy okazji wprowadzały do powieści niepotrzebny kicz.
Nie będę już rozpisywać się nad pojawiającymi się drętwymi tekstami, o jednym z bohaterów, który przeżywa pewnego rodzaju katharsis, kiedy to styka się ze swoim odwiecznym wrogiem, to przez głowę przeleciało mi „i co k… jeszcze?”
Jest jednak jeden watek, dla którego warto po tę książkę sięgnąć, mam na myśli część rosyjską, chociaż autorowi udało się i ten temat rozmydlić, to można bliżej poznać mentalność rosyjską, a jeśli się weźmie pod uwagę obecna sytuacje geopolityczną, to skóra cierpnie.

Przeczytałam szpiegowską trylogię Vincenta V. Severskiego, - Nielegalni, Niewierni, Niesmiertelni - sięgnęłam po tę pozycje, ponieważ lubię długie opowieści i czasami miło jest odprężyć się przy intrydze podszytej służbami specjalnymi. Zanim po nią sięgnęłam przeczytałam, że autor ukrywa się pod pseudonimem i jest byłym oficerem wywiadu, poza tym przeczytałam zachęcające,...