Jaroslav Rudiš, pisarz (český spisovatel :D), scenarzysta, autor komiksów, kabareciarz i muzyk z zamiłowania, germanista i historyk z wykształcenia, jest jednym z najpopularniejszych czeskich autorów młodego pokolenia. Na swoim koncie ma liczne nagrody literackie. W Polsce ukazały się trzy jego powieści oraz trzy komiksy, nazwane ładnie powieściami graficznymi, o przygodach Aloisa Nebla. Dziś chciałabym wam opowiedzieć o Fleischmanie i Grandhotelu.

Tytułowy Grandhotel, zbudowany na szczycie góry Ještěd w Libercu, wznosi się nad chmurami, dominuje nad małym, szarym i byle jakim miasteczkiem. Tam spotykają się bohaterowie powieści, same niepowtarzalne i zaskakujące typy. Najważniejszym z nich jest Fleischman, pierwszoosobowy narrator, który w specyficzny sposób opowiada nam historię swojego życia.

„Unoszę się, na wyciągnięcie ręki mam chmury. Niebo. Sny. Nieskończoność. No i w końcu też samego siebie.”

Fleischman to takie skrzyżowanie Foresta Gumpa i Don Kichota. Uroczy, ofermowaty, romantyczny, zaangażowany w walkę z wiatrakami na przekór światu i sobie. Zafascynowany pogodą przez cały czas patrzy w niebo. Chmury odrywają go od rzeczywistości, nadają sens jego życiu. Fleischman wyraźnie odstaje od szeroko pojętej normalności. Szczerze powiedziawszy wszyscy pracownicy i goście Grandhotelu są co najmniej dziwni, ale lepiej się maskują. Bohaterowie Rudiša to postacie smutne, niespełnione, nieszczęśliwe, a przy tym przerysowane i komiczne. Trudno nie lubić nawet tych, którzy nie powinni wzbudzać sympatii. Atmosfera powieści jest melancholijna, przygnębiająca, a przy tym urocza, romantyczna i dowcipna. Taki uśmiech przez łzy.

„W uszach zaczyna mi grać najpiękniejsza muzyka, której nikt inny nie słyszy, dlatego że człowiek musi być sam, kiedy chce zrealizować swój sen, żeby nikt mu go nie ukradł. Żeby mógł się nim nacieszyć. Albo przynajmniej powinien być sam.
Tą muzyką jest cisza.”

Zakochałam się w humorze i stylu Rudiša. W jego romantyzmie (wiem, że nadużywam tego słowa, ale w tym przypadku nie ma lepszego określenia), trafnych spostrzeżeniach i czułości do świata, w którym nie każdy potrafi się odnaleźć. Udało mu się wykreować jednego z najsympatyczniejszych bohaterów literackich, jakich miałam okazję poznać. Pozornie w powieści nie dzieje się nic szczególnego, akcja się wlecze, brak zaskakujących momentów. A jednak przepadłam! Wiem, że proza Rudiša będzie mnie teraz prześladować, dopóki nie przeczytam wszystkiego co ukazało się w języku polskim (już nawet kupiłam „Koniec punku w Helsinkach” i „Aloisa Nebla”. Jakby ktoś chciał się pozbyć „Nieba pod Berlinem” to piszcie śmiało, chętnie odkupię!).

Miałam przyjemność oglądać również film „Grandhotel” z 2006 r. w reż. Davida Ondříčka. Film nie jest adaptacją książki, a powieść nie stanowi scenariusza literackiego. To dwa osobne twory, choć ta sama historia, z tym że zmodyfikowana dla potrzeb filmu. Książka jest oczywiście lepsza, zawiera więcej istotnych wątków i inne zakończenie. Za to filmowa wersja „Grandhotelu” ma bardziej komediowy charakter. Fajnym akcentem jest fakt, że w pewnym momencie w hotelu melduje się sam Jaroslav Rudiš (spotkałam go na Tragach Książki w Krakowie w 2012 r., więc rozpoznałam przystojnego pisarza).

Szczerze polecam, zarówno książkę, jak i film, ale książkę bardziej! Dajcie się uwieść czeskiej prozie w najlepszym wydaniu!

Jaroslav Rudiš, pisarz (český spisovatel :D), scenarzysta, autor komiksów, kabareciarz i muzyk z zamiłowania, germanista i historyk z wykształcenia, jest jednym z najpopularniejszych czeskich autorów młodego pokolenia. Na swoim koncie ma liczne nagrody literackie. W Polsce ukazały się trzy jego powieści oraz trzy komiksy, nazwane ładnie powieściami graficznymi, o przygodach...