W sumie nie wiem, jak opisać tę książkę. Niby jest dobra, ale jednak nie do końca. Historia jest ciekawa, ale mam wrażenie, że jej potencjał nie został do końca wykorzystany. Główny bohater, który cudem uniknął śmierci na stosie, z początku opisywany jest jako ktoś naprawdę wyjątkowy, jeden z ostatnich ludzi zdolnych posługiwać się magią. A potem nagle się okazuje, że na innym kontynencie istnieje cała akademia czarowników, w której uczy się mnóstwo ludzi... Co jednak nie przeszkadza opisywać naszego bohatera jako ze wszech miar wspaniałego. Jego marysuizm szybko zaczyna drażnić. Świetnie macha mieczem, ma bardzo rzadki dar, jego moc jest potężna, bla, bla, bla... Główne niebezpieczeństwo całej historii jest dość niejasne. Najpierw dowiadujemy się sporo o innym świecie, rozdzierającym się Całunie, przez który istoty z tegoż przechodzą do prawdziwego świata, o tym, jakie to groźne i tak dalej. A pod koniec nagle się okazuje, że to tak naprawdę nie jest ważne, bo główne zagrożenie stwarza jakiś facet, którego nasz bohater spotkał przelotem na początku. No kurde, no. Istnieje jeszcze strasznie nudny wątek władz zakonu - tego, który o mało nie spalił naszego Gary Stu na stosie - który nie prowadzi absolutnie donikąd. Szczególnie mnie uderzyła jedna scena, w której w bardzo dramatyczny sposób umiera jeden z głównych zakonników... po czym paręnaście stron później okazuje się, że on jednak żyje, ma się dobrze i kontynuuje swoją nudną jak flaki z olejem krucjatę przeciw innemu zakonnikowi. Nie wiem, może to wszystko ma więcej sensu w dalszych tomach trylogii, ale nie zostały one w Polsce wydane, więc pewnie się o tym nie przekonam.

W sumie nie wiem, jak opisać tę książkę. Niby jest dobra, ale jednak nie do końca. Historia jest ciekawa, ale mam wrażenie, że jej potencjał nie został do końca wykorzystany. Główny bohater, który cudem uniknął śmierci na stosie, z początku opisywany jest jako ktoś naprawdę wyjątkowy, jeden z ostatnich ludzi zdolnych posługiwać się magią. A potem nagle się okazuje, że na...