Księga Rzeczy Utraconych? Czy może sposób radzenia sobie z nową sytuacją, swoista ucieczka? A może i to i to?

Bo w końcu i tak nie ma ucieczki przed utratą, pomimo starań lub obłudnych zapewnień (Garbusa na przykład).
Na pewno jest to bardzo dobra książka, co do tego chociaż nie ma wątpliwości; o stracie właśnie, o ucieczce, o dorastaniu, znów o stracie, o wartościach i poświęceniu, o akceptacji i zrozumieniu, o konfrontacji własnych lęków, o rodzinie. O tym, co najważniejsze.
A wszystko to pod płaszczem pięknej historii, w magicznej krainie, w baśniowej otoczce pełnej nieodłącznych baśni elementów, jak zaczarowany las, zamek, król, wilki, wiedźma, bestia, fałszywi przyjaciele i prawdziwi przyjaciele, miecze i bitwy, krew, śmierć, ale i nadzieja.

„Księga Rzeczy Utraconych” to taka współczesna baśń, ale nawiązująca do przeszłości, do klasyki, co wychodzi jej tylko na dobre, bo naprawdę można się zanurzyć w tym klimacie, z wrażeniem, że to przecież takie przyjemnie znajome, że stare historie ożywają na nowo, a jak wiadomo, historie lubią być opowiadane.

Księga Rzeczy Utraconych? Czy może sposób radzenia sobie z nową sytuacją, swoista ucieczka? A może i to i to?

Bo w końcu i tak nie ma ucieczki przed utratą, pomimo starań lub obłudnych zapewnień (Garbusa na przykład).
Na pewno jest to bardzo dobra książka, co do tego chociaż nie ma wątpliwości; o stracie właśnie, o ucieczce, o dorastaniu, znów o stracie, o wartościach i...