Książka o bezdomnych. A ja kiedyś pełniłam funkcję, w ramach której sprawowałam nadzór nad instytucjami, związanymi z tą grupą zawodową.
Kiedyś już pisałam, że nie znoszę powieści, osadzonych w tematyce, jaką znam. A tu mimo, że mój temat, to nie mam żadnych "ale", żadnych szpil do wpięcia, żadnych kamieni do obrzucenia. Przyznaję skromnie, że autor ma genialne wyczucie PRAWDY i dociera do istoty.

Żeby zobrazować jakość tej prawdy powiem, że poza "Suttree" tylko jedna książka odnosiła się do tematyki, którą znam i nie została przeze mnie zmieszana z błotem. A książką tą byli "Bracia Karamazow". Porównanie zmysłu obserwacji McCarthy do Dostojewskiego mówi samo za siebie. Większego komplementu powiedzieć się nie da.

To skoro tak super, to czemu nie dam 10*? Ano z tej prostej przyczyny, że czytając książkę mdliło mnie, chciało mi się wymiotować, cierpiałam. I to nie raz. Wiele razy. 660 razy czyli prawie tyle ile jest stron.

Żeby dosadnie wyrazić o co mi chodzi - ja do sięgnięcia po "Suttree" chciałam pisać książkę o bezdomnych!
Po tej lekturze wiem, że nigdy po ten temat nie sięgnę. Dlaczego?

Po pierwsze przy takim genialnym zarysie bezdomności każdy inny będzie marną karykaturą.
Po drugie tyle się naoglądałam w prawdziwym życiu obrazków bezdomności, wywracających mi jelita, że każda prawda z tej książki wykopywała z grobów mojej pamięci wiele upiorów. A ja nie chcę do tego wracać. Może gdybym nie miała tej dawki wiedzy nie udręczyłabym się tak tą powieścią.
A jako że dla mnie czytanie ma być przyjemnością, to ciężko dać mi wysoką notę książce, która mnie zabijała, udręczała, przyprawiała o mdłości i piłowała moją biedną psychikę jak tępa piła ranę. Każda z 600 stron to uparte i konsekwentne piłowanie mnie.

Dlatego mimo wyczucia geniuszu nie ocenię, bo musiałabym dać za prawdę 10*, a za odbiór 1* więc wyszłaby średnia gdzieś w połowie, a to nie licowałoby z geniuszem, jaki tu się objawił.

A najdziwniejsze z tego wszystkiego jest to, że ja zajmując się zawodowo bezdomnością jakoś wcale przesadnie się nie martwiłam ani nie przeżywałam. Miałam coś z zimnego drania i podchodziłam do spraw racjonalnie. To wszystko chyba było jakoś spychane do świadomości i wypełzało na zewnątrz przy zetknięciu się z tym genialnym, realnym obrazem. Bo książka jest bardzo realna.

Książka o bezdomnych. A ja kiedyś pełniłam funkcję, w ramach której sprawowałam nadzór nad instytucjami, związanymi z tą grupą zawodową.
Kiedyś już pisałam, że nie znoszę powieści, osadzonych w tematyce, jaką znam. A tu mimo, że mój temat, to nie mam żadnych "ale", żadnych szpil do wpięcia, żadnych kamieni do obrzucenia. Przyznaję skromnie, że autor ma genialne wyczucie...