Suttree

Akcja książki dzieje się w Ameryce w latach pięćdziesiątych XX wieku. Tytułowy bohater porzucił swoje życie i osiedlił się w patologicznej dzielnicy nad rzeką, mieszka w domku na tratwie, żyje z połowu ryb i stara się przetrwać.

Z książki brud, smród, patologia aż się wylewa. Towarzystwo Suttree'go to menele, kalecy, żebracy i prostytutki. Język Mccarthy'ego łączy ze sobą piękno, poetyckość z brudem, cierpieniem i wszystkim co najgorsze, ale ludzkie. Bardzo to u niego lubię, że obracanie się w mrokach u niego wychodzi tak naturalnie, nie stawia na to, żeby na siłę czytelnika szokować, tylko opisywanie wszystkiego językiem bez żadnej poprawności toczy się w tle.

W opisie książki jest wspomniane, że to najzabawniejsza powieść McCarthy'ego, co czytelnika może wprowadzić w błąd, bo jest parę zabawnych sytuacji, ale ogólnie to strasznie brutalna i ciężka książka.

Wydaje mi się, że jest że też polscy czytelnicy nie do końca ją docenili, bo ciężko znaleźć jakieś jej opracowania, a już po angielsku są dyskusje na temat interpretacji i inspiracji literackich jakie się w tej książce znalazły.

W skrócie to takie Tortilla Flat zalane potężna falą brudu i pesymizmu.

Akcja książki dzieje się w Ameryce w latach pięćdziesiątych XX wieku. Tytułowy bohater porzucił swoje życie i osiedlił się w patologicznej dzielnicy nad rzeką, mieszka w domku na tratwie, żyje z połowu ryb i stara się przetrwać.

Z książki brud, smród, patologia aż się wylewa. Towarzystwo Suttree'go to menele, kalecy, żebracy i prostytutki. Język Mccarthy'ego łączy ze sobą...

Moja ulubiona powieść i być może najlepsza jaką w życiu czytałem.

Moja ulubiona powieść i być może najlepsza jaką w życiu czytałem.

Opis z okładki książki, jeżeli jest się niezaznajomionym z twórczością McCarthiego, jest niezwykle mylący - nie wiele tu tych faktycznie zabawnych momentów, a i tych smutnych w pewnym sensie. Jest to bardzo trudna literatura, wymaga skupienia i wczucia się w te realia. Już miałam porzucić tą powieść, zniesmaczona i wymęczona, gdy zaczęłam się wciągać i absolutnie tego nie żałuję.

Suttree żyje pośród wyrzutków wszelkiego autoramentu, ludzi marginesu, żyjących z dnia na dzień. Można jednak odnieść wrażenie, że jest on tam jedynie widzem całego tego spektaklu biedy i kombinatorstwa. Jako jedyny żyje tam całkowicie z własnej woli, porzucił dobrze sytuowaną rodzinę, żonę z dzieckiem, aby zostać rybakiem. Ludzie, których poznaje stanowią osnowę powieści, ich nieraz szalone losy, a zarazem tak rzeczywiste i po prostu ludzkie.

Co ciekawe jest to powieść po części autobiograficzna - autor również porzucił rodzinę by żyć na marginesie, nie przyjmował nawet honorariów za swoje książki, jedynie pisał i pił. Łącząc poezję intelektu z przyziemną prozą życia.

Opis z okładki książki, jeżeli jest się niezaznajomionym z twórczością McCarthiego, jest niezwykle mylący - nie wiele tu tych faktycznie zabawnych momentów, a i tych smutnych w pewnym sensie. Jest to bardzo trudna literatura, wymaga skupienia i wczucia się w te realia. Już miałam porzucić tą powieść, zniesmaczona i wymęczona, gdy zaczęłam się wciągać i absolutnie tego nie...

Uwielbiam prozę McCarthy'ego. Mimo mało wartkiej akcji, pisarz posługuje się tak pięknym językiem opisując najprostsze rzeczy w sposób tak wyborny, że czytam ją zawsze z wypiekami na twarzy. Opisy miasteczek, ludzi, pogody, przyrody są fenomenalne. Rzadko zdarza się pisarz, który tworzy coś aż tak pięknego i wyjątkowego. Bohaterem książki jest chłopak Suttree, który porzuca swój dom, by wyruszyć w świat. W nim wpada w różne tarapaty, wchodząc w kolizję z prawem. Książkę czytałam z ogromną przyjemnością chłonąc ten niezwykły język literacki. To uczta dla ducha na najwyższym poziomie.
"....blacha zdawała się wirować w strasznym upale, czarny cień Suttree'go giął się na falistej, jakby gniewnie łypiącej na niego powierzchni niczym figurka z krepy w teatrzyku cieni..." - jeden z opisów czegoś zwykłego, ale jakim językiem!

Uwielbiam prozę McCarthy'ego. Mimo mało wartkiej akcji, pisarz posługuje się tak pięknym językiem opisując najprostsze rzeczy w sposób tak wyborny, że czytam ją zawsze z wypiekami na twarzy. Opisy miasteczek, ludzi, pogody, przyrody są fenomenalne. Rzadko zdarza się pisarz, który tworzy coś aż tak pięknego i wyjątkowego. Bohaterem książki jest chłopak Suttree, który porzuca...

Tylko i wyłącznie dla koneserów! wulgarna, miejscani aż obrzydliwa, w większości nudna opowięść o bezdomnym alkoholiku, poławiaczu ryb. Powieść raczej przybijająca, dlatego zagadką jest - kto i kiedy uznał ją, jak w opisie, za najzabawniejszą w dorobku McCarthego.. i skąd porównanie do Hucka Finna?? kompletnie nie dla mnie.

Tylko i wyłącznie dla koneserów! wulgarna, miejscani aż obrzydliwa, w większości nudna opowięść o bezdomnym alkoholiku, poławiaczu ryb. Powieść raczej przybijająca, dlatego zagadką jest - kto i kiedy uznał ją, jak w opisie, za najzabawniejszą w dorobku McCarthego.. i skąd porównanie do Hucka Finna?? kompletnie nie dla mnie.

"There is nothing occurring in the streets. Nothing but a dumbshow composed of the helpless and the impotent."

Syf, kiła i mogiła. Najbardziej "brudna" powieść McCarthy'ego; amerykańskie slumsy o dziwo są znacznie bardziej dołujące niż apokaliptyczny świat "The Road" albo ciągłe masakry z "Blood Meridian". Na tle rozpadających się domów, zaśmieconego przedmieścia czy wszechobecnego brudu włóczy się menażeria z marginesu społecznego. Drobni złodzieje, pijacy, szulerzy, prostytutki, rybacy, outsiderzy wszelkiej maści. Nie ma u McCarthy'ego nic z występującego chociażby u Kinga idealizowania USA z lat 50tych. Także fabuła jako taka nie istnieje - historia meandruje jak rzeka, nad którą leży powojenne Knoxville. Główny bohater, Suttree, rybak i "survivor", wybrał dobrowolną banicję poza ramy społeczeństwa. Swoje ambicje ograniczył do znalezienie sposobu na przetrwanie kolejnej zimy. Tkwi w ciągłym konflikcie ze sobą i ze światem. Odcina się od rodziny, przejada i przepija spadek po zmarłych - ale pozostaje lojalny wobec swych towarzyszy niedoli czy partnerów w skazanym na porażkę biznesie. Nikogo nie oszuka, nikogo nie zdradzi. Ale też - traci każdego, na kim mu zależy. Świat prze naprzód, a biedacy z Knoxville, nieważne jak doświadczeni w zmaganiu się z życiem, w końcu muszą ulec.

"He sat with his back to a tree and watched the storm move on over the city. Am I a monster, are there monsters in me?"

"There is nothing occurring in the streets. Nothing but a dumbshow composed of the helpless and the impotent."

Syf, kiła i mogiła. Najbardziej "brudna" powieść McCarthy'ego; amerykańskie slumsy o dziwo są znacznie bardziej dołujące niż apokaliptyczny świat "The Road" albo ciągłe masakry z "Blood Meridian". Na tle rozpadających się domów, zaśmieconego przedmieścia czy...

"Suttree" to naturalistyczne studium codziennego życia biednego rybaka ukośnik włóczęgi, który uciekł od rodziny i zamieszkał wśród wyrzutków. Pod wieloma względami jest to typowa powieść McCarthy'ego: brak tu przewidywalnej struktury fabularnej czy jednoznacznego przesłania. Okazjonalnie zdarzają się ustępy absurdalnie kwiecistej prozy (szczególnie na samym początku), a dialekt, w którym prowadzone są dialogi, niezbyt wdzięcznie przekłada się na polski (chociaż tłumacz wykonał moim zdaniem dobrą robotę). Przede wszystkim jednak sześćset sześćdziesiąt stron bezlitośnie szczegółowych opisów życia Suttree'ego i jego kompanów to zdecydowanie zbyt wiele; już w połowie dopadły mnie nuda i wyczerpanie. Epizodyczność narracji sprawiała, że nie czułem się w historię zaangażowany; gdybym lekturę przerwał w pół drogi do finału, nie doświadczyłbym uczucia straty. By zakończyć na adekwatnie egzystencjalnej nucie, powiem już tylko, że "Suttree" jest jak życie: meandruje, zanudza, ale brnie powoli do przodu, by wreszcie skończyć się na niczym.

"Suttree" to naturalistyczne studium codziennego życia biednego rybaka ukośnik włóczęgi, który uciekł od rodziny i zamieszkał wśród wyrzutków. Pod wieloma względami jest to typowa powieść McCarthy'ego: brak tu przewidywalnej struktury fabularnej czy jednoznacznego przesłania. Okazjonalnie zdarzają się ustępy absurdalnie kwiecistej prozy (szczególnie na samym początku), a...

Książki Cormaca przeczytałem wszystkie. Wracam do nich tak często jak mi na to czas pozwala. Jest to mój ulubiony pisarz, a właściwie bajarz, przy książkach którego nudzić się nie sposób. Wystarczy przeczytać kilka kartek, aby zasmakować w okrutnym pięknie jego prozy. Czytanie jego książek zabiera mi bardzo dużo czasu bo nie chcę pominąć ani jednego słowa czy akapitu. Każda jego książka to kawał ciężkiego życia prostego człowieka, a życie to jest opisane w tak okrutnie realny sposób, że dech zapiera. Polecam.

Książki Cormaca przeczytałem wszystkie. Wracam do nich tak często jak mi na to czas pozwala. Jest to mój ulubiony pisarz, a właściwie bajarz, przy książkach którego nudzić się nie sposób. Wystarczy przeczytać kilka kartek, aby zasmakować w okrutnym pięknie jego prozy. Czytanie jego książek zabiera mi bardzo dużo czasu bo nie chcę pominąć ani jednego słowa czy akapitu. Każda...

Kiedy sięgałam po to książkę "ponieważ wszyscy mówią i piszą że jest świetna" a opis na okładce sugeruje że będzie wspaniała opowieść, nawet nie przypuszczałam że po kilku kartkach ją odłożę.
Styl w jaki jest napisana woła o pomstę do nieba.


Niedokończona...

Kiedy sięgałam po to książkę "ponieważ wszyscy mówią i piszą że jest świetna" a opis na okładce sugeruje że będzie wspaniała opowieść, nawet nie przypuszczałam że po kilku kartkach ją odłożę.
Styl w jaki jest napisana woła o pomstę do nieba.


Niedokończona...

Mieszane odczucia. Podoba mi się - nawet jeśli drażni też trochę - mglistość i buntowniczość tej powieści, jakby przypadkowe wrzucenie głównego bohatera w świat marginesu społecznego. Nie dowiadujemy się nigdy, dlaczego Suttree porzucił luksus, by żyć w koszmarnych warunkach, oddawać się podłym rozrywkom i rujnować zdrowie. W ogóle poszczególne wydarzenia wydają się niepowiązane sensownym ciągiem przyczynowo-skutkowym, dzieją się po prostu, jakby autor chciał swoim dziełem zasugerować być może przede wszystkim bezsens i przypadkowość ludzkiej egzystencji. Podoba mi się mglistość samego bohatera, z którym spędzamy tak wiele stron, a którego myśli prawie nie słyszymy, słów zresztą, które byłyby choć trochę brzemienne w znaczenie, również. Suttree jest wręcz wyrazistą postacią w swojej enigmatyczności i przypadkowości czynów. Podobają mi się mające w sobie wiele z impresjonizmu opisy świata przedstawionego, McCarthy umiejętnie wydobywa ponure piękno z najbardziej zapadłych nor. Język jest mocny, choć znam trochę bardziej imponujących i chyba też nie nadaje w pełni na moich falach. Całość składa się na nawet niezłą, gęstą, duszną, leniwą atmosferę. Podoba mi się w końcu do bólu naturalistyczne, a momentami bardzo zabawne wejrzenie autora w świat bandytów, pijaków, dziwek, złodziei, nędzarzy i innych tego typu postaci, które stanowią znaczną większość bohaterów powieści. Z drugiej strony to był moim zdaniem bardzo dobry materiał, ale na dwukrotnie albo nawet i trzykrotnie krótsze dzieło. Zmęczyła mnie ta powieść i to nie intelektualnym wyzwaniem interpretacji formy oraz treści, a połączeniem przegiętej długości z dość znaczącą powtarzalnością. Od pewnego momentu i to w sumie całkiem wczesnego popada "Suttree" w schematyzm: opis krajobrazu-spotkania z marginesem społecznym-opis krajobrazu-spotkania z marginesem społecznym-opis krajobrazu-(...). Jednych i drugich fragmentów miałem już dość pod koniec - liczba przeczytanych stron narasta i narasta, ale moim zdaniem McCarthy wnosi coraz mniej, zmieniają się tylko miejsca i ludzie. Lektura "Suttreego" raczej bywała niż była doświadczeniem stymulującym intelektualnie. Skoro tak chętnie stawia się McCarthy'ego w gronie zawierającym geniusza Pynchona, to się do tego odniosę - otóż moim zdaniem równie mu daleko do wybitności Pynchona, co do marności Bukowskiego. A więc bardzo daleko do obu, o ile przynajmniej "Suttree" to jego najlepsza książka, jak niektórzy twierdzą.

7.0/10

Mieszane odczucia. Podoba mi się - nawet jeśli drażni też trochę - mglistość i buntowniczość tej powieści, jakby przypadkowe wrzucenie głównego bohatera w świat marginesu społecznego. Nie dowiadujemy się nigdy, dlaczego Suttree porzucił luksus, by żyć w koszmarnych warunkach, oddawać się podłym rozrywkom i rujnować zdrowie. W ogóle poszczególne wydarzenia wydają się...