Suttree

Uwielbiam prozę McCarthy'ego. Mimo mało wartkiej akcji, pisarz posługuje się tak pięknym językiem opisując najprostsze rzeczy w sposób tak wyborny, że czytam ją zawsze z wypiekami na twarzy. Opisy miasteczek, ludzi, pogody, przyrody są fenomenalne. Rzadko zdarza się pisarz, który tworzy coś aż tak pięknego i wyjątkowego. Bohaterem książki jest chłopak Suttree, który porzuca swój dom, by wyruszyć w świat. W nim wpada w różne tarapaty, wchodząc w kolizję z prawem. Książkę czytałam z ogromną przyjemnością chłonąc ten niezwykły język literacki. To uczta dla ducha na najwyższym poziomie.
"....blacha zdawała się wirować w strasznym upale, czarny cień Suttree'go giął się na falistej, jakby gniewnie łypiącej na niego powierzchni niczym figurka z krepy w teatrzyku cieni..." - jeden z opisów czegoś zwykłego, ale jakim językiem!

Uwielbiam prozę McCarthy'ego. Mimo mało wartkiej akcji, pisarz posługuje się tak pięknym językiem opisując najprostsze rzeczy w sposób tak wyborny, że czytam ją zawsze z wypiekami na twarzy. Opisy miasteczek, ludzi, pogody, przyrody są fenomenalne. Rzadko zdarza się pisarz, który tworzy coś aż tak pięknego i wyjątkowego. Bohaterem książki jest chłopak Suttree, który porzuca...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tylko i wyłącznie dla koneserów! wulgarna, miejscani aż obrzydliwa, w większości nudna opowięść o bezdomnym alkoholiku, poławiaczu ryb. Powieść raczej przybijająca, dlatego zagadką jest - kto i kiedy uznał ją, jak w opisie, za najzabawniejszą w dorobku McCarthego.. i skąd porównanie do Hucka Finna?? kompletnie nie dla mnie.

Tylko i wyłącznie dla koneserów! wulgarna, miejscani aż obrzydliwa, w większości nudna opowięść o bezdomnym alkoholiku, poławiaczu ryb. Powieść raczej przybijająca, dlatego zagadką jest - kto i kiedy uznał ją, jak w opisie, za najzabawniejszą w dorobku McCarthego.. i skąd porównanie do Hucka Finna?? kompletnie nie dla mnie.

Pokaż mimo to

"There is nothing occurring in the streets. Nothing but a dumbshow composed of the helpless and the impotent."

Syf, kiła i mogiła. Najbardziej "brudna" powieść McCarthy'ego; amerykańskie slumsy o dziwo są znacznie bardziej dołujące niż apokaliptyczny świat "The Road" albo ciągłe masakry z "Blood Meridian". Na tle rozpadających się domów, zaśmieconego przedmieścia czy wszechobecnego brudu włóczy się menażeria z marginesu społecznego. Drobni złodzieje, pijacy, szulerzy, prostytutki, rybacy, outsiderzy wszelkiej maści. Nie ma u McCarthy'ego nic z występującego chociażby u Kinga idealizowania USA z lat 50tych. Także fabuła jako taka nie istnieje - historia meandruje jak rzeka, nad którą leży powojenne Knoxville. Główny bohater, Suttree, rybak i "survivor", wybrał dobrowolną banicję poza ramy społeczeństwa. Swoje ambicje ograniczył do znalezienie sposobu na przetrwanie kolejnej zimy. Tkwi w ciągłym konflikcie ze sobą i ze światem. Odcina się od rodziny, przejada i przepija spadek po zmarłych - ale pozostaje lojalny wobec swych towarzyszy niedoli czy partnerów w skazanym na porażkę biznesie. Nikogo nie oszuka, nikogo nie zdradzi. Ale też - traci każdego, na kim mu zależy. Świat prze naprzód, a biedacy z Knoxville, nieważne jak doświadczeni w zmaganiu się z życiem, w końcu muszą ulec.

"He sat with his back to a tree and watched the storm move on over the city. Am I a monster, are there monsters in me?"

"There is nothing occurring in the streets. Nothing but a dumbshow composed of the helpless and the impotent."

Syf, kiła i mogiła. Najbardziej "brudna" powieść McCarthy'ego; amerykańskie slumsy o dziwo są znacznie bardziej dołujące niż apokaliptyczny świat "The Road" albo ciągłe masakry z "Blood Meridian". Na tle rozpadających się domów, zaśmieconego przedmieścia czy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Suttree" to naturalistyczne studium codziennego życia biednego rybaka ukośnik włóczęgi, który uciekł od rodziny i zamieszkał wśród wyrzutków. Pod wieloma względami jest to typowa powieść McCarthy'ego: brak tu przewidywalnej struktury fabularnej czy jednoznacznego przesłania. Okazjonalnie zdarzają się ustępy absurdalnie kwiecistej prozy (szczególnie na samym początku), a dialekt, w którym prowadzone są dialogi, niezbyt wdzięcznie przekłada się na polski (chociaż tłumacz wykonał moim zdaniem dobrą robotę). Przede wszystkim jednak sześćset sześćdziesiąt stron bezlitośnie szczegółowych opisów życia Suttree'ego i jego kompanów to zdecydowanie zbyt wiele; już w połowie dopadły mnie nuda i wyczerpanie. Epizodyczność narracji sprawiała, że nie czułem się w historię zaangażowany; gdybym lekturę przerwał w pół drogi do finału, nie doświadczyłbym uczucia straty. By zakończyć na adekwatnie egzystencjalnej nucie, powiem już tylko, że "Suttree" jest jak życie: meandruje, zanudza, ale brnie powoli do przodu, by wreszcie skończyć się na niczym.

"Suttree" to naturalistyczne studium codziennego życia biednego rybaka ukośnik włóczęgi, który uciekł od rodziny i zamieszkał wśród wyrzutków. Pod wieloma względami jest to typowa powieść McCarthy'ego: brak tu przewidywalnej struktury fabularnej czy jednoznacznego przesłania. Okazjonalnie zdarzają się ustępy absurdalnie kwiecistej prozy (szczególnie na samym początku), a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książki Cormaca przeczytałem wszystkie. Wracam do nich tak często jak mi na to czas pozwala. Jest to mój ulubiony pisarz, a właściwie bajarz, przy książkach którego nudzić się nie sposób. Wystarczy przeczytać kilka kartek, aby zasmakować w okrutnym pięknie jego prozy. Czytanie jego książek zabiera mi bardzo dużo czasu bo nie chcę pominąć ani jednego słowa czy akapitu. Każda jego książka to kawał ciężkiego życia prostego człowieka, a życie to jest opisane w tak okrutnie realny sposób, że dech zapiera. Polecam.

Książki Cormaca przeczytałem wszystkie. Wracam do nich tak często jak mi na to czas pozwala. Jest to mój ulubiony pisarz, a właściwie bajarz, przy książkach którego nudzić się nie sposób. Wystarczy przeczytać kilka kartek, aby zasmakować w okrutnym pięknie jego prozy. Czytanie jego książek zabiera mi bardzo dużo czasu bo nie chcę pominąć ani jednego słowa czy akapitu. Każda...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedy sięgałam po to książkę "ponieważ wszyscy mówią i piszą że jest świetna" a opis na okładce sugeruje że będzie wspaniała opowieść, nawet nie przypuszczałam że po kilku kartkach ją odłożę.
Styl w jaki jest napisana woła o pomstę do nieba.


Niedokończona...

Kiedy sięgałam po to książkę "ponieważ wszyscy mówią i piszą że jest świetna" a opis na okładce sugeruje że będzie wspaniała opowieść, nawet nie przypuszczałam że po kilku kartkach ją odłożę.
Styl w jaki jest napisana woła o pomstę do nieba.


Niedokończona...

Pokaż mimo to

Mieszane odczucia. Podoba mi się - nawet jeśli drażni też trochę - mglistość i buntowniczość tej powieści, jakby przypadkowe wrzucenie głównego bohatera w świat marginesu społecznego. Nie dowiadujemy się nigdy, dlaczego Suttree porzucił luksus, by żyć w koszmarnych warunkach, oddawać się podłym rozrywkom i rujnować zdrowie. W ogóle poszczególne wydarzenia wydają się niepowiązane sensownym ciągiem przyczynowo-skutkowym, dzieją się po prostu, jakby autor chciał swoim dziełem zasugerować być może przede wszystkim bezsens i przypadkowość ludzkiej egzystencji. Podoba mi się mglistość samego bohatera, z którym spędzamy tak wiele stron, a którego myśli prawie nie słyszymy, słów zresztą, które byłyby choć trochę brzemienne w znaczenie, również. Suttree jest wręcz wyrazistą postacią w swojej enigmatyczności i przypadkowości czynów. Podobają mi się mające w sobie wiele z impresjonizmu opisy świata przedstawionego, McCarthy umiejętnie wydobywa ponure piękno z najbardziej zapadłych nor. Język jest mocny, choć znam trochę bardziej imponujących i chyba też nie nadaje w pełni na moich falach. Całość składa się na nawet niezłą, gęstą, duszną, leniwą atmosferę. Podoba mi się w końcu do bólu naturalistyczne, a momentami bardzo zabawne wejrzenie autora w świat bandytów, pijaków, dziwek, złodziei, nędzarzy i innych tego typu postaci, które stanowią znaczną większość bohaterów powieści. Z drugiej strony to był moim zdaniem bardzo dobry materiał, ale na dwukrotnie albo nawet i trzykrotnie krótsze dzieło. Zmęczyła mnie ta powieść i to nie intelektualnym wyzwaniem interpretacji formy oraz treści, a połączeniem przegiętej długości z dość znaczącą powtarzalnością. Od pewnego momentu i to w sumie całkiem wczesnego popada "Suttree" w schematyzm: opis krajobrazu-spotkania z marginesem społecznym-opis krajobrazu-spotkania z marginesem społecznym-opis krajobrazu-(...). Jednych i drugich fragmentów miałem już dość pod koniec - liczba przeczytanych stron narasta i narasta, ale moim zdaniem McCarthy wnosi coraz mniej, zmieniają się tylko miejsca i ludzie. Lektura "Suttreego" raczej bywała niż była doświadczeniem stymulującym intelektualnie. Skoro tak chętnie stawia się McCarthy'ego w gronie zawierającym geniusza Pynchona, to się do tego odniosę - otóż moim zdaniem równie mu daleko do wybitności Pynchona, co do marności Bukowskiego. A więc bardzo daleko do obu, o ile przynajmniej "Suttree" to jego najlepsza książka, jak niektórzy twierdzą.

7.0/10

Mieszane odczucia. Podoba mi się - nawet jeśli drażni też trochę - mglistość i buntowniczość tej powieści, jakby przypadkowe wrzucenie głównego bohatera w świat marginesu społecznego. Nie dowiadujemy się nigdy, dlaczego Suttree porzucił luksus, by żyć w koszmarnych warunkach, oddawać się podłym rozrywkom i rujnować zdrowie. W ogóle poszczególne wydarzenia wydają się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historia Croneliusa Suttree, który z niewiadomych przyczyn opuścił swoją rodzinę i przeniósł się na barkę, jest trudna lekturą. Chwilami wciągającą niczym ruchome piaski, chwilami męczącą, jak obrady sejmu. Suttree jest intrygującą postacią, szanowany przez środowisko wykolejeńców Knoxville, pomagający im na różne sposoby w ich codziennych, a nawet niecodziennych, problemach. Sam też czasem wplątuje się w dziwne kabały, po których mija obozy pracy i więzienia o włos. Jak spodobała mi się Trylogia Pogranicza, pomimo swojej dość egzotycznej tematyki, tak tutaj ten amerykański klimat mi nie podszedł. Suttree to taki outsider, który zrezygnował z niedużych, ale jednak, luksusów, na rzecz łowienia ryb i życia z dnia na dzień. I ta egzystencja jest męcząca. Otoczony przez dziwaków, chyba sam próbuje być ostoją normalności, takim samotnym falochronem, którego nieraz zalewa woda z rozszalałego morza. Książka męczy chwilami, nie mam w zwyczaju porzucać lektury w połowie, więc dotrwałem do końca, bo może bym coś znalazł, co by poprawiło odczucia. Niestety, a tym przypadku się zawiodłem, a szkoda, bo materiał był przedni.

Historia Croneliusa Suttree, który z niewiadomych przyczyn opuścił swoją rodzinę i przeniósł się na barkę, jest trudna lekturą. Chwilami wciągającą niczym ruchome piaski, chwilami męczącą, jak obrady sejmu. Suttree jest intrygującą postacią, szanowany przez środowisko wykolejeńców Knoxville, pomagający im na różne sposoby w ich codziennych, a nawet niecodziennych,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka o bezdomnych. A ja kiedyś pełniłam funkcję, w ramach której sprawowałam nadzór nad instytucjami, związanymi z tą grupą zawodową.
Kiedyś już pisałam, że nie znoszę powieści, osadzonych w tematyce, jaką znam. A tu mimo, że mój temat, to nie mam żadnych "ale", żadnych szpil do wpięcia, żadnych kamieni do obrzucenia. Przyznaję skromnie, że autor ma genialne wyczucie PRAWDY i dociera do istoty.

Żeby zobrazować jakość tej prawdy powiem, że poza "Suttree" tylko jedna książka odnosiła się do tematyki, którą znam i nie została przeze mnie zmieszana z błotem. A książką tą byli "Bracia Karamazow". Porównanie zmysłu obserwacji McCarthy do Dostojewskiego mówi samo za siebie. Większego komplementu powiedzieć się nie da.

To skoro tak super, to czemu nie dam 10*? Ano z tej prostej przyczyny, że czytając książkę mdliło mnie, chciało mi się wymiotować, cierpiałam. I to nie raz. Wiele razy. 660 razy czyli prawie tyle ile jest stron.

Żeby dosadnie wyrazić o co mi chodzi - ja do sięgnięcia po "Suttree" chciałam pisać książkę o bezdomnych!
Po tej lekturze wiem, że nigdy po ten temat nie sięgnę. Dlaczego?

Po pierwsze przy takim genialnym zarysie bezdomności każdy inny będzie marną karykaturą.
Po drugie tyle się naoglądałam w prawdziwym życiu obrazków bezdomności, wywracających mi jelita, że każda prawda z tej książki wykopywała z grobów mojej pamięci wiele upiorów. A ja nie chcę do tego wracać. Może gdybym nie miała tej dawki wiedzy nie udręczyłabym się tak tą powieścią.
A jako że dla mnie czytanie ma być przyjemnością, to ciężko dać mi wysoką notę książce, która mnie zabijała, udręczała, przyprawiała o mdłości i piłowała moją biedną psychikę jak tępa piła ranę. Każda z 600 stron to uparte i konsekwentne piłowanie mnie.

Dlatego mimo wyczucia geniuszu nie ocenię, bo musiałabym dać za prawdę 10*, a za odbiór 1* więc wyszłaby średnia gdzieś w połowie, a to nie licowałoby z geniuszem, jaki tu się objawił.

A najdziwniejsze z tego wszystkiego jest to, że ja zajmując się zawodowo bezdomnością jakoś wcale przesadnie się nie martwiłam ani nie przeżywałam. Miałam coś z zimnego drania i podchodziłam do spraw racjonalnie. To wszystko chyba było jakoś spychane do świadomości i wypełzało na zewnątrz przy zetknięciu się z tym genialnym, realnym obrazem. Bo książka jest bardzo realna.

Książka o bezdomnych. A ja kiedyś pełniłam funkcję, w ramach której sprawowałam nadzór nad instytucjami, związanymi z tą grupą zawodową.
Kiedyś już pisałam, że nie znoszę powieści, osadzonych w tematyce, jaką znam. A tu mimo, że mój temat, to nie mam żadnych "ale", żadnych szpil do wpięcia, żadnych kamieni do obrzucenia. Przyznaję skromnie, że autor ma genialne wyczucie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Obok naszego świata, popychanego od przeszłości do przyszłości przez upływ czasu, postęp i rozwój, zdominowanego przez pęd człowieka ku własnej samorealizacji, pracy dzięki której ta samorealizacja ma w ogóle szansę na zaistnienie, istnieje świat równoległy. Świat wypełniony ludźmi przegranymi, którzy żyją w wiecznym "teraz", którzy nie mają perspektyw na rozwój i lepsze życie ale i tego lepszego życia nie szukają, którzy nie potrafią się uczyć na własnych błędach. Świat bandytów, pijaków, żebraków, meneli, analfabetów, damskich bokserów, dziwek, alfonsów, recydywistów, gwałcicieli i zboczeńców. Świat, który nigdy nikomu nie daje drugich szans. Świat, który McCarthy opisuje w sposób nieco przerysowany, hiperrealistyczny. Tak właśnie - to świat przedstawiony w rozdzielczości UltraHD, czasem ciężko taką wizję oglądać przez dłuższy czas.

"Suttree" to raczej zbiór opowiadań (pisanych przez wiele lat, równolegle z pierwszymi trzema powieściami), który jest w moim subiektywnym odczuciu nieco słabszy od pierwszych powieści. Opasły tom, który pod koniec już nieco nuży ale mimo wszystko ciężko się oderwać. Dla fanów McCarthy'ego oczywiście pozycja obowiązkowa, dla tych, którzy chcieliby autora zwyczajnie poznać - mam lepsze propozycje.

Obok naszego świata, popychanego od przeszłości do przyszłości przez upływ czasu, postęp i rozwój, zdominowanego przez pęd człowieka ku własnej samorealizacji, pracy dzięki której ta samorealizacja ma w ogóle szansę na zaistnienie, istnieje świat równoległy. Świat wypełniony ludźmi przegranymi, którzy żyją w wiecznym "teraz", którzy nie mają perspektyw na rozwój i lepsze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to