Powieść zaczyna się dosyć banalnie – Isabel, córka małżeństwa archeologów, dziedziczy po zmarłym właśnie ojcu tajemniczy amulet. Z oporami, ale jednak, decyduje się wziąć urlop od swojego wygodnego życia w Londynie i wyjechać do Maroka, aby dowiedzieć się (być może) czegoś o przedmiocie. Dosyć szybko akcja przenosi się więc do północnej Afryki, gdzie Isabel spotyka przystojnego Taiba, który staje się jej przewodnikiem po pustyni.
Równolegle do opowieści o Isabel jest prowadzona opowieść o tuareskiej księżniczce Mariacie. Dodaje to książce aury tajemniczości: zastanawiamy się co Mariata ma wspólnego z Isabel, czy bohaterki kiedyś się spotkają. Tajemnica jest tym większa, że w zasadzie nie wiadomo w jakim czasie żyje Mariata – wzmianki o samochodach, samolotach i broni wskazują, że muszą to być czasy w miarę współczesne, ale pozostałe szczegóły sugerują że równie dobrze Mariata mogłaby żyć 500 lat temu...

Nieznana mi wcześniej autorka, Jane Johnson mile mnie zaskoczyła sprawnością, z jaką prowadzi narrację, nawet jeśli niektóre elementy wydają się oklepane. Tajemnica tytułowego amuletu jest właściwie tylko pretekstem do podroży po Saharze – podróży i w czasie i w przestrzeni. Zresztą oryginalny tytuł powieści to Solny szlak... Im dalej w pustynię, tym książka bardziej mi się podobała. Przede wszystkim autorka odmalowała Saharę w bardzo plastyczny sposób. Fantastycznie opisana jest przyroda i krajobraz – opisy te wcale nie nużą, a dodają powieści charakterystycznego romantycznego uroku, sprawiają, że mentalnie możemy zanurzyć się w ten krajobraz. Po drugie powieść uchyla czytelnikowi drzwi do oryginalnej kultury plemion Tuaregów. Stereotypowo obszar północnej Afryki kojarzony jest z Arabami i islamem. Nie wiedziałam, że Berberowie i Tuaregowie to pierwotne koczownicze ludy zamieszkujące pustynię i że zostali oni podbici przez arabskie plemiona Beduinów. Tuaregowie mają własny system wierzeń, prastarych duchów i zaklęć. W kulturze tej to mężczyźni zakrywają twarze, a kobiety darzone są szacunkiem i mają prawo decydowania o sobie. Nawet dziś, kiedy Tuaregowie przyjęli islam, wyznają oni łagodniejszą jego wersję i nie dyskryminują kobiet. Można sobie wyobrazić co przyniosło zetknięcie tych dwóch kultur: islamskiej i pustynnej. Właśnie ten proces jest ukazany poprzez losy Mariaty.
Zaskoczył mnie też fakt, że "Tajemnica amuletu" wcale nie okazała się taką znowu niewinną powieścią przygodową. Książka podejmuje temat historycznej walki Tuaregów o własne państwo – obecnie są oni banitami na zamieszkiwanych z dawien dawna przez siebie ziemiach. Co ciekawe dwa miesiące temu tuarescy powstańcy ogłosili niepodległość swego samozwańczego państwa na północy Mali. Niestety z uwagi na polityczne interesu wielu państw w tym rejonie, w tym państw Unii Europejskiej, Azawad nie ma raczej szans przetrwania...

Powieść zaczyna się dosyć banalnie – Isabel, córka małżeństwa archeologów, dziedziczy po zmarłym właśnie ojcu tajemniczy amulet. Z oporami, ale jednak, decyduje się wziąć urlop od swojego wygodnego życia w Londynie i wyjechać do Maroka, aby dowiedzieć się (być może) czegoś o przedmiocie. Dosyć szybko akcja przenosi się więc do północnej Afryki, gdzie Isabel spotyka...