Zdecydowanie lepsza od poprzedniczki. To już nie jest zbiór osobnych opowiastek połączonych z sobą nieznacznie. W drugiej części wszystkie elementy układanki, nawet te na pierwszy rzut oka nic nieznaczące, łączą się w spójną i logiczną całość. Daje nam to naprawdę dobrze obmyśloną intrygę, która sprawia, że nie można się oderwać.Dobrze się bawiłam, próbując z główną bohaterką rozwikłać zagadkę.Brawa dla pani Izmiajłowej.

Podobało mi się też rozwinięcie postaci porucznika. Mamy okazję poznać jego przeszłość( która okazuje się dość ważna) i zobaczyć, jak z naiwnego chłopaczka powoli staje się mężczyzną. Ta przemiana zadziwia samą Flossię. Do tego ich znajomość rozwija się w dość ciekawym kierunku.

Zakończenie mnie powaliło. Po tym wszystkim nie tego się spodziewałam. Kiedy minął szok, zaczęłam się śmiać i długo nie mogłam przestać.

Żałuję, że to już koniec mojej przygody z Flossią Naren. Będę tęsknić za jej nieznośnym charakterem oraz sarkastycznymi uwagami. Czuję, że w chwili skończenia tej książki, coś we mnie umarło(ze śmiechu z powodu ostatnich stron).

Zdecydowanie lepsza od poprzedniczki. To już nie jest zbiór osobnych opowiastek połączonych z sobą nieznacznie. W drugiej części wszystkie elementy układanki, nawet te na pierwszy rzut oka nic nieznaczące, łączą się w spójną i logiczną całość. Daje nam to naprawdę dobrze obmyśloną intrygę, która sprawia, że nie można się oderwać.Dobrze się bawiłam, próbując z główną...