Opowieść o Milenie, atrakcyjnej kobiecie, na pozór zwykłej dziennikarce posiadającej jednak ogromny talent pisarski, która podczas swojej pracy napotyka bardzo ciekawy temat i postanawia go zgłębić...
Jest zupełnie nieświadoma, że jej ciekawość przemieni jej życie w coś, z czym nigdy wcześniej nie miała styczności, ba! O czym nigdy by nie pomyślała jak o czymś realnym, o ile w ogóle przyszło by jej coś podobnego do głowy...
Tym czymś jest Przemiana. Przemiana w istotę, która powinna być postrzegana jako potwór, która w istocie tym potworem była dla każdego zdrowo myślącego człowieka. Mowa w końcu o wampirach. Wampirach pijących ludzką krew, zdolnych do wszystkiego by tylko zaspokoić swoje krwiożercze pragnienie...
Ciąg wydarzeń jakie przytrafiają się głównej bohaterce kończy się oczywiście ową Przemianą. Milena, z początku zdezorientowana tym co się dzieje, w końcu dochodzi do przerażającej prawdy i wie już czym się stała... Transformacja jednak trwa kilka dni, a po ostatniej nocy kiedy ma już definitywnie ją zakończyć dowiaduje się, że posiada niezrozumiałą i tajemniczą zdolność, pozwalającą jej na swobodne poruszanie się w świetle dnia, słońce bowiem nie działa na nią niszczycielsko jak to powinno się dziać... Odkrycie tego faktu napawa Milenę ogromnym szczęściem i ulgą, zdaje sobie sprawę że nie będzie musiała zrywać kontaktu z najbliższymi ani też rezygnować z dotychczasowego życia czyli m.in z pracą, którą tak lubi...
Jej spokój ducha nie trwa jednak długo... Milena nie jest już człowiekiem, a jej istnienie jako wampira wychodzi na jaw przed zgromadzeniem wampirów, którzy wcale nie są tak dobroduszni i wyrozumiali jak ona...

Książka na prawdę rewelacyjna. Bardzo podobał mi się sposób, w jaki zostały tutaj ukazane wampiry. Nie są to już nieumarłe istoty, pozbawione pulsu, zimne, nie oddychające, którym nie bije serce, nie czują bólu, nie muszą spać itp, itd. Autorka "Pamięci krwi" wykreowała zupełnie jakby "inną rasę" wampirów (jeśli mogę tak to nazwać). Są to z pozoru zwyczajni ludzie, ciepli, bije im serce, mają podstawowe ludzkie potrzeby, śpią, odczuwają ból, można zadawać im rany, cierpią np od ugryzień innych wampirów. To również jest ciekawe; wampiry w tej książce mogą pić krew z siebie nawzajem, co moim zdaniem dodaje im autentyczności, są jakby bardziej realne i równocześnie bardziej drapieżne.
To, jak i wiele innych rzeczy jest w tej książce bardziej sensowne niż w innych powieściach o wampirach. Te z "Pamięci krwi" są co prawda nieśmiertelne jak wszędzie, ponieważ się nie starzeją. Są piękne jak wszędzie, ponieważ mają przyciągać do siebie potencjalne ofiary, jednak mogą zostać zranione, cierpią z bólu kiedy np oderwie się im rękę albo nogę, krwawią jakby byli ludźmi. Posiadają jednak zdolność regeneracji, dzięki czemu rany bardzo szybko się na nich goją, a wypita krew przywraca im utraconą siłę i witalność a także poprawia im urodę.
Jestem na prawdę zadowolona z tej książki, nie spodziewałam się po "polskich wampirach" że tak mnie zafascynują.
Polecam przeczytać wszystkim miłośnikom wampirków, bo to na prawdę ciekawa i oryginalna historia, a także miła odskocznia od oklepanych już zmierzchowych krwiopijców ;-)

Opowieść o Milenie, atrakcyjnej kobiecie, na pozór zwykłej dziennikarce posiadającej jednak ogromny talent pisarski, która podczas swojej pracy napotyka bardzo ciekawy temat i postanawia go zgłębić...
Jest zupełnie nieświadoma, że jej ciekawość przemieni jej życie w coś, z czym nigdy wcześniej nie miała styczności, ba! O czym nigdy by nie pomyślała jak o czymś realnym, o...