Zaczyna się nieciekawie.

Ot, kolejna świeża wdówko - rozwódka (w tym przypadku wdówka) uciekająca na wieś spokojną i wesołą, by w ciszy i i blasku nigdy nie zachodzącego słońca kontemplować i wychodzić z deprechy. Znamy, nie lubimy, a jednak z uporem maniaka masochisty raz na jakiś czas fundujemy sobie setną historię spod znaku Rozlewiska i Toskanii.

Pierwszy zgrzyt.

Miejscowość do której trafia Hanna i jej osierocone dziatki świętość ma tylko w nazwie. Dookoła dzieją się dziwne, przerażające rzeczy. A to w uroczym bajorku pojawia się trup kobiety, a to w tajemniczych okolicznościach giną ludzie. Wszędzie brud, patologia, zaścianek. Na dodatek mieszkanie, które Hanka wynajęła wydaje się nie całkiem takie jak być powinno i jest źródłem niekończących się niewygód i nocnych koszmarów.


Zgrzyt drugi.

Miejscowi okazują się wścibskim, złośliwym ludkiem i właściwie im ktoś wydaje sie bardziej sympatyczny, tym więcej ma za uszami. Ech, gdzie się podziali sąsiedzi mądrzy mądrością ludową, którzy w każdej chwili gotowi są poratować miastową idiotkę?

Zgrzyt trzeci,

A co z sexi przystojniaczkiem co to zlew odetka, ogródek przekopie i pod maską prowincjonalnego głupka ukrywa bogate wnętrze i nieprzeciętny intelekt? Ano jest ich nawet trzech. Jeden ma intelekt, drugi jest przystojny i skrajnie obleśny, a trzeci to typ wiejskiego prostaczka, który co pięć minut proponuje naszej bohaterce miejsce u swego boku. Naprawdę jest więc w czym przebierać.

Wszystko to razem składa się na ciekawą powieść z mocnym wątkiem kryminalnym w tle, bo to właśnie on stanowi oś . Naprawdę o prozie Fryczkowskiej można by napisać wiele dobrego, ale nie byłabym sobą, gdybym nie wyszukała kilku maleńkich niedociągnięć.

Nie podobała mi się scena w barze, kiedy to świeżo owdowiała Hania pozwala się obmacywać dwóm facetom. To po prostu wydaje się mało autentyczne. Tak samo jak cała haniowa żałoba, która polega na tym, że raz na kilkanaście stron bohaterce przypomina się mąż nieboszczyk i nic z tego nie wynika. Nie podobała mi się piętrowa intryga kryminalna. Kiedyś, dawno temu pewien człowiek, który znał się narzeczy powiedział, że śmierć jednego człowieka to tragedia, a śmierć tysiąca czy miliona to statystyka. I coś w tym jest, bo po skończonej lekturze zaczęłam się zastanawiać dlaczego współczesne kryminały muszą byc takie ... przesadzone? Czy jedna zaciupana kobieta to za mało by zrobić na czytelniku wrażenie? Czy zgwałconych dziewczynek musi być tuzin, a zwłoki muszą wypadać z każdej niedomkniętej szafy?

http://zatytulowany.blogspot.com/

Zaczyna się nieciekawie.

Ot, kolejna świeża wdówko - rozwódka (w tym przypadku wdówka) uciekająca na wieś spokojną i wesołą, by w ciszy i i blasku nigdy nie zachodzącego słońca kontemplować i wychodzić z deprechy. Znamy, nie lubimy, a jednak z uporem maniaka masochisty raz na jakiś czas fundujemy sobie setną historię spod znaku Rozlewiska i Toskanii.

Pierwszy...