Anna Fryczkowska niedawno napisała swój pierwszy kryminał: Kobieta bez twarzy. Czytając wiele pochlebnych recenzji wygodnie rozsiadłam się w fotelu i po prostu pochłonęłam książkę. Fabuła niby prosta: wdowa z dziećmi przenosi się z miasta na wieś. Od tego momentu zaczynają się schody, piętrzą się tajemnice i trupy. To, co wydaje się na początku oczywiste, wraz z rozwojem akcji, już takie proste nie jest. Nikomu nie można wierzyć (przez pewien czas nawet podejrzewałam syna głównej bohaterki, nieszkodliwego nastolatka). Historia zbudowana kunsztownie, bazująca na efekcie zaskoczenia. Ja nie domyśliłam się ani zakończenia ani winnego, ale wręcz z bohaterką odkrywałam mroczne sekrety z pozoru sielskiej wioski. Czytelnik poznaje Świątkowice (co za przewrotna nazwa) z perspektywy Hanny i jej córki - Miśki. Obie są bardzo spostrzegawcze, a narracja Misi wnosi do powieści elementy humorystyczne. Autorka bardzo realistycznie i logicznie łączy wszystkie wątki, (jestem pełna podziwu). Kreacja wsi również zasługuje na wyróżnienie, ponieważ niszczy pewne mityczne wyobrażenie polskiej wsi. Mieszkańcy Świątkowic wiedzą wszystko, śledzą, podsłuchują, ale milczą w imieniu całej zbiorowości. Historia i cała intryga ukazuje pojmowanie zła w sposób bardzo subiektywny. Jednak zło zawsze pozostanie złem. Rozwiązanie całej fabuły jest niezwykle zaskakujące, ale mnie nie usatysfakcjonowało.
Polecam ten kryminał i gwarantuję, że godziny spędzone nad nim nie będą nudne i zmarnowane.

Anna Fryczkowska niedawno napisała swój pierwszy kryminał: Kobieta bez twarzy. Czytając wiele pochlebnych recenzji wygodnie rozsiadłam się w fotelu i po prostu pochłonęłam książkę. Fabuła niby prosta: wdowa z dziećmi przenosi się z miasta na wieś. Od tego momentu zaczynają się schody, piętrzą się tajemnice i trupy. To, co wydaje się na początku oczywiste, wraz z rozwojem...