Jest to pierwsza książka Z. Baumana, z jaką dane mi było za sprawą polecenia się spotkać. I z pewnością nie ostatnia a autor trafił już na listę moich ulubionych. Już wcześniej zapoznawałem się po trochu z filozofią postmodernizmu a więc czasów "płynnej nowoczesności" jak to określa autor. Filozofii w tym dziele Z. Baumana bezpośrednio danej nie ma lecz jest wyczuwalna o tyle, o ile co najmniej leży ona u podstaw omawianej tematyki i się z nią pięknie łączy, lub też jest odwrotnie - filozofia stała się "ofiarą" modusu rynkowego, została tak jak wszystko mu podporządkowana, a - jako element kultury - nie wymaga jej rozprzestrzenianie się odgórnego nadzoru, planowania, kontroli (czy nawet nie ma takiej możliwości ani potrzeby - autor pisze również o wynikającym z dzisiejszych warunków braku zaangażowania inteliktualistów i ogolnie elit). Tak więc czytając tę książkę i "wyłapując" zawartą w niej filozofię po raz pierwszy zadałem sobie pytanie: Jak ma się filozofia panująca w danej epoce do samej tej epoki i życia w niej, czy leży ona u podstaw czy też jest raczej wynikiem procesów, takich jak chociażby warunki rynkowe, rozwój technologii, etc? Wspomniałem o niezaangażowaniu jakiemu zdaniem Z. Baumana ulegają elity intelektualistów, które nie mają już misji ani powołania innego niż bycie ekspertem "na katedrze" - w akademickim zaciszu. Co prawda autor pewne sprawy zdaje się wartościować, ale moim zdaniem czyni to nader oględnie, czyżby też sam więc padł "ofiarą" (jeśli w tych okolicznościach jest to jakakolwiek ujma) powszechnego niezaangażowania? Nawet jeśli to jak już wspomniałem, nie jest to
żadna ujma ani dla samej osoby autora ani dla jego dzieła. Z. Bauman obok całego spektrum innych zjawisk wyjaśnia również owo niezaangażowanie, bynajmniej nie po to, by samemu sie bronić czy innych intelektualistów. Czy mogę więc zarzucić autorowi brak zaangażowania? Myślę, że nie. Po pierwsze dlatego, że to zaledwie pierwsza jego książka jaką przyczytałem, a po wtóre ponieważ - jak wynika także
z lektury tej pracy - taki zarzut byłby w czasach "płynnej nowoczesności" nie do końca na miejscu. Taki zarzut byłby wynikiem "nieponowoczesnej narracji". Pracę tę cechują niezwykle trafne spostrzeżenia, które bardzo pomagają zrozumieć "płynną nowoczesność".I jeszcze jedna uwaga. Dla mnie osobiście poznane wcześniej koncepcja samotranscendencji V. E. Frankla (dążenie człowieka na zewnatrz siebie, do sensów i celów co wiąże się z poszukiwaniem własnej tożsamości, która zdaniem autora staje się coraz bardziej wymienna) jak też idee zawarte w "Ucieczce od Wolności" E. Fromma nabierają zupełnie innej głębi i nowej wyrazistości.

Jest to pierwsza książka Z. Baumana, z jaką dane mi było za sprawą polecenia się spotkać. I z pewnością nie ostatnia a autor trafił już na listę moich ulubionych. Już wcześniej zapoznawałem się po trochu z filozofią postmodernizmu a więc czasów "płynnej nowoczesności" jak to określa autor. Filozofii w tym dziele Z. Baumana bezpośrednio danej nie ma lecz jest wyczuwalna o...