Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam bardzo pozytywne odczucia. Widzę uporządkowanie pojęć, dzięki temu napisana praca jest przejrzysta. Niekiedy są bardzo rozbudowane przypisy – ale to przemawia na korzyść dzieła. W ogóle książka jest utrzymana w podobnym stylu co "Człowiek w teatrze życia codziennego" napisana kilka lat wcześniej w 1956 roku, moja opinia https://lubimyczytac.pl/ksiazka/66582/czlowiek-w-teatrze-zycia-codziennego/opinia/54564320?#opinia54564320 Stąd nie dziwią mnie zawarte tu obserwacje z Wysp Szetlandzkich (znajdujących się w archipelagu Szkocji). Autor podaje przykłady z literatury pięknej, z zasad savoir vivre, różnych badań i wywiadów. Wiele czerpie z doświadczeń z pacjentami szpitala psychiatrycznego, jest kilka odnośników do więzienia. Przedstawia między innymi takie zachowania jak podpuszczanie, przedrzeźnianie, publiczne pocałunki (szczególnie te rozkoszne oraz te z obowiązku),zaangażowanie (wewnętrzne – emocjonalne, zewnętrzne: twarzy, ciała),oddalanie się. Za przykład "ograniczenia" podaję następujący cytat: "Jak sugeruje jeden z podręczników etykiety: Przede wszystkim kościół nie jest miejscem spotkań towarzyskich. Odwracanie głowy w poszukiwaniu znajomych wśród wiernych, wesołe skinięcia i uśmiechy, radosne powitania oraz niecierpliwe rozkojarzenie są w kościele nie na miejscu. Jeśli przypadkowo napotkamy spojrzenie przyjaciela, nie ma powodu nie pokazać mu, że go rozpoznaliśmy; jednak szacunek dla tego przybytku oraz skupienie na mszy powinno stanowić podstawę całego naszego zachowania (Millicent Fenwick, 1948, Vogue's Book of Etiquette, s.12)". "Okazjonalne zaangażowanie wzajemne" jest tutaj zobrazowane w sposób zabawny: "Kiedyś podczas kolacji, gdy pani Toplofty została usadzona obok mężczyzny, którym dość otwarcie pogardzała, powiedziała do niego z wyraźną swobodą: "Nie będę z panem rozmawiać – ponieważ nie sprawia mi to przyjemności. Jednak przez wzgląd na gospodynię, będę powtarzać tabliczkę mnożenia. Dwa razy jeden – dwa, dwa razy dwa – cztery..." – w ten sposób przeszła przez całą tabliczkę mnożenia, skłoniwszy mężczyznę, by jej w tym towarzyszył. Kiedy tylko uprzejmość na to pozwoliła, odwróciła się do drugiego sąsiada (Emily Post, 1937, Etiquette, s.273)".