Klaudyna w Paryżu, wyrwana ze swojego naturalnego środowiska, nie traci uroku.
W drugim tomie zaczęłam bardziej zwracać uwagę na język i muszę przyznać, że tłumaczka się spisała. Colette niezwykle sprawnie operuje językiem, ironicznie i nostalgicznie jednocześnie, powielając schematy powieści sentymentalnej i nabijając się z nich w tym samym zdaniu. Dystans do siebie Klaudyny, zarówno jako bohaterki, jak i zachowany w strukturze tekstu, jest do pozazdroszczenia. Innymi słowy, Klaudyna pisana jest pięknym językiem, który nie bywa napuszony. Doceniam to.
Druga część sprawiała mi nieco mniej przyjemności w trakcie lektury. Klaudyna traci swoją swobodę, pojawiają się postaci męskiego (hmm, ciekawe czy jest to jakoś ze sobą związane?), Marcel boleśnie stereotypowy, ale jakże uroczy przy tym, zachwyty Klaudyny nad jego urodą długo mi w pamięci zostaną. Wiem, że jestem zepsuta przez fanfiction, które nigdy nie zatrzymuje się w pół kroku, ale te subtelne podkreślanie napięcia seksualnego między Marcelem i Klaudyną, które donikąd nie prowadzi bardzo mnie frustrowało. Nie miałabym nic przeciwko temu, gdyby skończyli razem chodząc na podryw i zaciągając sobie ładnych chłopców do trójkąta. Cóż, nie można mieć wszystkiego w obrębie kultury głównonurtowej. Ciekawe, czy pisze się fanfiction do Klaudyny…?
Niewiele zostało mi w głowie po drugim tomie. Zachwyty nad detalami, może, ale nic z obrazu całokształtu. Może za szybko połknęłam książkę, może dlatego, że czytałam w podróży. A jednak mam wrażenie, że to nie tyle Klaudyna podbiła Paryż, co Paryż podbił Klaudynę. I trochę to mnie smuci.

Klaudyna w Paryżu, wyrwana ze swojego naturalnego środowiska, nie traci uroku.
W drugim tomie zaczęłam bardziej zwracać uwagę na język i muszę przyznać, że tłumaczka się spisała. Colette niezwykle sprawnie operuje językiem, ironicznie i nostalgicznie jednocześnie, powielając schematy powieści sentymentalnej i nabijając się z nich w tym samym zdaniu. Dystans do siebie...