Moim zdaniem ”Latarnik” to jak dotąd najsłabsza część Sagi o Fjällbace. Główną i najcięższą wadą części siódmej jest przewidywalność. Wątek Annie i historię rodziny mieszkającej na Gråskär w XIX wieku rozgryzłam po kilku stronach, pozostałe wątki również dość szybko stały się mało zaskakujące. Dalej już tylko przerzucałam strony w poszukiwaniu napięcia, które mniej lub bardziej, ale jednak w poprzednich częściach było odczuwalne. Tym razem niestety go zabrakło, momentami wiało nudą. Do tego autorka zaczęła uprawiać jakieś wakacje z duchami, nie znoszę takich elementów w thrillerach, naprawdę. Za to z marszu jest gwiazdka niżej.

Nie za bardzo też ogarnęłam sens wstawek z przeszłości w tej części, były w tak luźny sposób powiązane ze współczesną historią, że bez wahania można je wyrzucić z książki. Pewnie nikt by nie zauważył ich braku.
Po skończeniu miałam dziwne wrażenie, że kilka wątków zostało pominiętych przy rozwiązaniu. Może tym razem jednak było ich po prostu za dużo, pogubiłam się ja albo autorka. Powiedzmy, że ja. Biorę to na klatę.

Męczy mnie też depresyjność wątku obyczajowego. Nie rozumiem zamysłu autorki, która kończąc poprzedni tom postanowiła wywrócić życie prywatne głównych bohaterów do góry nogami. Mnie takie rozwiązanie nie przypadło do gustu, w prawdziwym życiu mamy tak wiele problemów, że nie potrzebuję się dodatkowo dołować życiem osobistym i bolesnymi przeżyciami znajomych z Fjällbaki.
Sięgam po kolejny tom z nadzieją, że „Latarnik” to tylko chwilowy spadek formy pani Läckberg.

Moim zdaniem ”Latarnik” to jak dotąd najsłabsza część Sagi o Fjällbace. Główną i najcięższą wadą części siódmej jest przewidywalność. Wątek Annie i historię rodziny mieszkającej na Gråskär w XIX wieku rozgryzłam po kilku stronach, pozostałe wątki również dość szybko stały się mało zaskakujące. Dalej już tylko przerzucałam strony w poszukiwaniu napięcia, które mniej lub...