Trzeba przyznać, że pan Sapkowski naprawdę wykonał kawał dobrej pracy, pisząc tę książkę. Powieść ma ciekawszą i bardziej złożoną fabułę, niż poprzedzające ją „Ostatnie życzenie”, bohaterowie są bardziej barwni i zróżnicowani, pojawia się coraz więcej wątków pobocznych. Wszystko to tworzy spójną całość i potrafi wciągnąć czytelnika na ładnych kilka godzin.
Geralta z Rivii dotyka kryzys. Na jego wiedźmiński fach spadło zapotrzebowanie, profesja ta zmierza ku wygaśnięciu. Coraz częściej kładzie się spać głodny, a podczas podróży w poszukiwaniu pracy często jest skazany na kaprysy pogody. Na szczęście w wędrówce towarzyszy mu wierny kompan, poeta Jaskier, który stara się umilać ich wspólnie spędzany czas grą na lutni i śpiewem, co niejednokrotnie wyprowadza Geralta z równowagi. Od czasu do czasu udaje im się jednak znaleźć dorywczą pracę. Wiedźmin staje się pośrednikiem w zawiłych relacjach między Księciem a rezolutną i wygadaną syrenką Sh’eenaz, a Jaskier śpiewa na uczcie weselnej córki wieśniaka.
Geralt na jednostajność i nudę swojego życia narzekać nie może, lecz jego myśli wciąż krążą wokół czarodziejki Yennefer, która bezapelacyjnie i bezpowrotnie zawładnęła jego sercem. Wiedźmin zmaga się także z motywem przeznaczenia, które wciąż nad nim ciąży, ucieka od przywiązań, wiary, chce zachować kamienną twarz. W końcu znajduje się jednak osoba, która obudzi w nim cieplejsze uczucia – istotka, która będzie go bardzo potrzebowała.
„Miecz przeznaczenia” to tytuł z pewnością warty polecenia. Już teraz jestem przekonana, że w przyszłości sięgnę po kolejne tomy cyklu o wiedźminie.

Trzeba przyznać, że pan Sapkowski naprawdę wykonał kawał dobrej pracy, pisząc tę książkę. Powieść ma ciekawszą i bardziej złożoną fabułę, niż poprzedzające ją „Ostatnie życzenie”, bohaterowie są bardziej barwni i zróżnicowani, pojawia się coraz więcej wątków pobocznych. Wszystko to tworzy spójną całość i potrafi wciągnąć czytelnika na ładnych kilka godzin.
Geralta z...