Wiem, nie można tej lektury czytać dzisiaj nie biorąc kontekstu historycznego, w którym powstała. Wiem również, że postęp i rozwój nauki poszedł tak daleko, że wszystkie zawarte tam quasi naukowe „prawdy” zostały definitywnie obalone, ale również i wyśmiane. Nie można jednak całkowicie odciąć się od destrukcyjnego przesłania jakie zostało tam zawarte, gdyż o ile można usprawiedliwić poglądy medyczne, które zmieniają się wraz z człowiekiem i nabywanym przez niego doświadczeniem i wiedzą, o tyle moralne skutki w sposób trwały wyciskają do dnia dzisiejszego piętno powodując, że czytamy tę lekturę z lękiem i trwogą. Średniowieczni teologowie zaliczyli masturbację do jednego z najgorszych grzechów, by później utrwalić ten osąd wpisując ją do kategorii najgorszych przestępstw seksualnych. Istotnym argumentem było stwierdzenie, że jest wyrazem demoniczno-egoistycznej natury która walcząc w człowieku z jego dobrymi skłonnościami pcha go ku tej nieczystości, a jej skutkiem jest porzucenie działań zmierzających do prokreacji, a to jest już w samej myśli zło najgorsze. Tym bardziej, że kiedy onanizm staje się udziałem żonatych mężczyzn to uznany jest za środek antykoncepcyjny, więc grzech jest podwójny. Surowa ocena i jednoznaczna klasyfikacja to było jedno, ale oprócz tego instytucje kościelne i te, które zajmowały się wychowaniem młodzieży, podjęły określone akcje mające na celu skutecznie ten grzech wyplenić w środowiskach i miejscach, które mogłyby być przyczyną jego powstawania. Jak podają zachowane kroniki, społeczności żaków i wychowankowie rożnych internatów wspólnie razem bez żadnego skrepowania oddawali się zorganizowanej onanistycznej zabawie. Ówczesne, a często powielane do dziś, poglądy informowały, że masturbacja pozbawia sił witalnych i jest istotną przeszkodą w normalnym rozwoju organizmu. Spowiednicy i lekarze zalecali zimne kąpiele, zwiększenie praktyk postnych i innych form pokutnych. Tym bardziej, że zewnętrzne objawy (zilustrowane zbiorem sztychów pokazujących kolejne stadia „choroby”) wskazywały, że wszyscy, którzy ulegali temu zgubnemu nałogowi, który stał się istotną plagą i zagrożeniem społecznym byli od razu rozpoznawalni. Wory pod oczami, plamy na ciele, gwałtowne chudnięcie, wymioty i biegunka, epilepsja, wypadanie włosów i każda inna oznaka chorobowa, miała być wywoływana nie przez prawdziwe choroby tylko przez masturbację i w konsekwencji w bardzo krótkim czasie prowadziła do całkowitego wyniszczenia organizmu i śmierci. Na rynku pojawiały się traktaty medyczno-moralne, które podawały precyzyjne recepty i środki zaradcze zapobiegające temu zjawisku, na ten temat wypowiadały się wszystkie znaczące autorytety. Autor przedstawia w formie listów wstrząsające opowieści o zgubnych skutkach i paraliżujące doniesienia o konsekwencjach, które spotykały masturbujących się. Prezentowany obraz roztacza przed nami katastrofalną wręcz wizje tego nałogu i jego siły. Dolegliwości, które spotykają masturbantów powinny być znakiem ostrzegawczym dla wszystkich. Kościół współcześnie zmniejszył rangę moralną, niemniej jednak pozostał na stanowisku krytycznej oceny. Jego głos pojawił się ostatnio przy okazji inwazji gender i oceny programów edukacyjnych, zwłaszcza tych skierowanych do przedszkolaków, w których zaleca się praktyki masturbacji, jako formy terapeutycznych działań mających na celu oswajanie dzieci ze sferą seksualną. Lektura która boli i przeraża.

Wiem, nie można tej lektury czytać dzisiaj nie biorąc kontekstu historycznego, w którym powstała. Wiem również, że postęp i rozwój nauki poszedł tak daleko, że wszystkie zawarte tam quasi naukowe „prawdy” zostały definitywnie obalone, ale również i wyśmiane. Nie można jednak całkowicie odciąć się od destrukcyjnego przesłania jakie zostało tam zawarte, gdyż o ile można...