Niebezpieczeństwa onanizmu

Książkę należy polecić mężom, braciom, ojcom, wnukom, prawnukom, towarzyszom, kolegom i przyjaciołom i ostrzec ich, by nie lekce sobie ważyli zawartych w niej przestróg.
Zawsze lepiej oślepnąć, ale cieszyć się urokami życia w cnocie, niż zejść na suchoty w konwulsjach i cierpieniu z powodu zwykłej ruchawki.

A tak serio - jak dobrze, że medycyna poczyniła tak ogromne kroki w ciągu ostatnich 200 lat. Do dziś byśmy umierali od zapalenia pęcherza, przekonani, że to przez automiłość.

Książkę należy polecić mężom, braciom, ojcom, wnukom, prawnukom, towarzyszom, kolegom i przyjaciołom i ostrzec ich, by nie lekce sobie ważyli zawartych w niej przestróg.
Zawsze lepiej oślepnąć, ale cieszyć się urokami życia w cnocie, niż zejść na suchoty w konwulsjach i cierpieniu z powodu zwykłej ruchawki.

A tak serio - jak dobrze, że medycyna poczyniła tak ogromne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Koniecznie przeczytaj jak nie chcesz oślepnąć!

Koniecznie przeczytaj jak nie chcesz oślepnąć!

Pokaż mimo to

Każdy kto wątpił w szkodliwość trzepaniny już powątpiewać nie powinien! Chwała autorowi, że tak merytorycznie i wyczerpująco wyjaśnił niebezpieczeństwa płynące z pospolitej ruchawki!

Każdy kto wątpił w szkodliwość trzepaniny już powątpiewać nie powinien! Chwała autorowi, że tak merytorycznie i wyczerpująco wyjaśnił niebezpieczeństwa płynące z pospolitej ruchawki!

Pokaż mimo to

Tytuł mówi sam za siebie..
Szok i niedowierzanie.

Tytuł mówi sam za siebie..
Szok i niedowierzanie.

Pokaż mimo to

Przerażające.

Przerażające.

Pokaż mimo to

Jest to niewątpliwie jedna z najpocieszniejszych książeczek, jakie zdarzyło mi się czytać, a i śmiem twierdzić, że czytelnikom o sporym dystansie do siebie (tudzież swoich poczynań) dostarczy również wielu powodów do zdrowego śmiechu.

Poradnik ten, spisany w formie korespondencji, a utrzymany w tonie wahającym się między płomiennymi opisami straszliwych konsekwencji występku a medycznym bełkotem (nie, nikt nie mógł w to wierzyć, nawet wtedy...!), opisuje trudności, z jakimi zmagają się pogrążeni w nałogu masturbacji nieszczęśnicy oraz przedstawia niezawodne sposoby na wydobycie ich ze szponów tegoż.
W największym skrócie, nieszczęśnik pozbawiony pomocy umrze w straszliwych męczarniach (moim faworytem był chłopiec, któremu od ustawicznych upustów nasienia mózg tak wysechł, że klekotał w czaszce - miałam z tego ubaw przez dobry kwadrans), a niezawodnym remedium są kąpiele i zdrowa dieta.

Książeczka sama w sobie porywająca zatem nie jest, chyba że czytając ją, ma się z tyłu głowy kontekst kulturowy. Nie chodzi mi tylko o, nazwijmy to sobie, historię recepcji ludzkiej seksualności, ale również samą kulturową historię masturbacji oraz (gigantyczny) rynek księgarski z nią związany. Jako wytwór obu tych zjawisk książeczka Dubreuila dostarcza jednak sporej dawki niewinnej rozrywki.

Jest to niewątpliwie jedna z najpocieszniejszych książeczek, jakie zdarzyło mi się czytać, a i śmiem twierdzić, że czytelnikom o sporym dystansie do siebie (tudzież swoich poczynań) dostarczy również wielu powodów do zdrowego śmiechu.

Poradnik ten, spisany w formie korespondencji, a utrzymany w tonie wahającym się między płomiennymi opisami straszliwych konsekwencji...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytać, pokazywać synom, ojcom, wujom, stryjom, dziadkom, sąsiadom i kolegom, niech wiedzą ;))))))

Czytać, pokazywać synom, ojcom, wujom, stryjom, dziadkom, sąsiadom i kolegom, niech wiedzą ;))))))

Pokaż mimo to

Trudno nie popaść po lekturze w dziki szał diagnozowania... Oczywiście po objawach zewnętrznych, powierzchownych, nie dotyczących wszelkiej maści wyciekania, sączenia, obrzmienia, kurczenia... Jak się tak człowiek naczyta, to się cieszy że jest kobietą i organu, którego dotyczy rozprawa, nie posiada. Bo przecież ta pokusa prowadzi to upadku moralnego, ale co gorsza można się nabawić ciężkiej choroby, ba, nawet pożegnać się z tym światem i to w atmosferze hańby i wstydu. Aż dziw bierze, jak to przez stulecia organizm ludzki uodpornił się na te zagrożenia, no chyba że po prostu zjawisko onanizmu nie dotyczy współczesnego homo sapiens :)

Trudno nie popaść po lekturze w dziki szał diagnozowania... Oczywiście po objawach zewnętrznych, powierzchownych, nie dotyczących wszelkiej maści wyciekania, sączenia, obrzmienia, kurczenia... Jak się tak człowiek naczyta, to się cieszy że jest kobietą i organu, którego dotyczy rozprawa, nie posiada. Bo przecież ta pokusa prowadzi to upadku moralnego, ale co gorsza można...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Osiemnastowieczne to dziełko, w swoim czasie mocno popularne, można teraz traktować jedynie jako kuriozum pokazujące jakie postępy poczyniła medycyna w ostatnich 200 latach.

Książeczka ta aspirująca do miana rozprawy naukowej ma jeden cel: pokazać że masturbacja mężczyzn (o kobietach nie ma w tu ani słowa) jest potworną rzeczą która szybko prowadzi do ciężkich chorób: epilepsji, gruźlicy i innych i rychłego zejścia śmiertelnego. Pełna jest przykładów młodych mężczyzn których onanizm doprowadził do najokropniejszych chorób. Typowy cytat pokazujący przypadłości oddającego się temu zgubnemu procederowi: „Oko błędne, przyćmione, słabe i często zaczerwienione, obolałe, kaprawe, zawsze zwilgotniałe, powieki spuchnięte, twarz zgrzybiała, pożółkła i wychudzona, zmęczenie, któremu żaden wypoczynek zadośćuczynić nie zdoła, trawienie trudne, kał nieczęsty, uryna zgęstniała, zbielała, najczęściej smrodliwa, skłonność do rzygania częsta, a rzygi tłuste, wielka słabość nerek oraz nóg” i tak dalej, i tym podobne przez całą książeczkę, prawdę mówiąc monotonne to i nudne. Niemniej myślę, że na ówczesnych owa wyliczanka musiała zrobić olbrzymie wrażenie, teraz to tylko śmiech, żałość i nuda.

Mamy też piękne charakterystyki temperamentów ludzkich, oto co mówi się o temperamencie flegmatycznym: „Flegmatycy mają skórę śliską i gładką, oczy błękitne, owłosienie bardzo jasne, cienkie i powolnie przyrastające, ich ciała są białe, puszyste, miękkie i tłustawe, naczynia ich są wąskie. Flegmy w nich dużo, a bardzo mało dusznych namiętności, ich rozum jest zimny. Odradza się im rzeczy wilgotne i zimne, a zaleca wszystko, co wzmacnia i wysusza”. Czyż to nie czysta poezja!

W sumie rzecz cała jest, jak powiedziano, czystą ciekawostką, dla przestrogi współczesnym; mam jedynie nadzieję że nasi potomkowie z podobnym śmiechem i wzgardą nie będą patrzyli na nasze dzieła...

Osiemnastowieczne to dziełko, w swoim czasie mocno popularne, można teraz traktować jedynie jako kuriozum pokazujące jakie postępy poczyniła medycyna w ostatnich 200 latach.

Książeczka ta aspirująca do miana rozprawy naukowej ma jeden cel: pokazać że masturbacja mężczyzn (o kobietach nie ma w tu ani słowa) jest potworną rzeczą która szybko prowadzi do ciężkich chorób:...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dzisiejsza młodzież nie zdaje sobie sprawy z ważkości sprawy, o jakiej będzie mowa. W dzisiejszych czasach grzech lubieżny, występek samotniczy, onanizm – tak zwana masturbacja została zepchnięta za granicę milczenia. Nie mówi się o niej, nie pisze, pozostała domeną wstydliwych zachowań uprawianych po ciemku przez młodzian oraz cichych napomknień księży w konfesjonałach. Jednak jeszcze w XIX wieku stanowiła ona jeden z istotniejszych problemów, z jakimi zmagali się młodzieńcy oraz jakie zaprzątały umysły propagatorów higienicznego życia w Europie.

Takie w każdym razie wnioski można wynieść z lektury wspaniałej książeczki Niebezpieczeństwa onanizmu Jakuba Ludwika Doussin-Dubreuila, odkurzonej niedawno przez wydawnictwo słowo/obraz terytoria. Wydana wpierw po francusku w 1825 roku, okazała się bestsellerem ówczesnej Francji. Był to praktyczny poradnik omawiający przyczyny, skutki i sposoby zapobiegania masturbacji wśród młodzieży z mnóstwem rzekomo autentycznych świadectw oraz przykładów z życia wziętych.
Grunt pod dziełko Dubreuila został przetarty przez teksty o onanizmie pisane od stuleci. W tej literaturze wizerunek „masturbantów” był jednak cokolwiek ambiwalentny. Odzywała się na ten temat myśl Kościoła, która bazowała na biblijnej historii Onana i jednoznacznie zakazywała samogwałtu. Stanowił on grzech śmiertelny, jednak, jako przynależny młodzieńczemu wiekowi, dość szybko wywoływał skruchę. Druga tradycja, co ciekawe, wywodziła się jeszcze ze starożytności; była to teoria fluidów. Ich równowaga w organizmie miała zapewniać harmonię i zdrowie, dlatego też według niektórych autorów stosowne „upuszczanie” pewnych substancji miało być źródłem krzepy i rozwoju ciała ludzkiego.
Jednak według Dubreuila to nasienie męskie stanowi źródło życia. Dlatego też jego brak objawia się w przerażający sposób: „Oko błędne, przyćmione, słabe i często zaczerwienione, (…) twarz zgrzybiała, pożółkła i wychudzona, zmęczenie, któremu żaden wypoczynek zadośćuczynić nie zdoła, trawienie trudne, kał nieczęsty, uryna zgęstniała”. Pewien młodzian donosi pokornie: „Oczy mam zapluszczone, dłużej nie mogę ani czytać, ani pisać, szczególniej po polucji. Pamięć utraciłem”. Inny żałuje, że zawczasu nie dotarł do porad doktora Dubreuila, bowiem nie znajdowałby się teraz „w jakże położeniu, w przeddzień zgonu haniebnego”.
Osobiście mam nadzieję, że nie utraciliście jeszcze pamięci ani zdolności czytania i że będziecie w stanie sięgnąć po „Niebezpieczeństwa onanizmu” (wraz z ilustrowanym dodatkiem pt. „Straszliwe skutki masturbacji!”). Przekonacie się, do czego może prowadzić nadmierne zainteresowanie cielesnością. W najgorszym wypadku do makabrycznej śmierci z wycieńczenia, w najlepszym do spazmów śmiechu.

Filip Skowron

Dzisiejsza młodzież nie zdaje sobie sprawy z ważkości sprawy, o jakiej będzie mowa. W dzisiejszych czasach grzech lubieżny, występek samotniczy, onanizm – tak zwana masturbacja została zepchnięta za granicę milczenia. Nie mówi się o niej, nie pisze, pozostała domeną wstydliwych zachowań uprawianych po ciemku przez młodzian oraz cichych napomknień księży w konfesjonałach....

więcej

mniej

Pokaż mimo to