Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Robinson w Bolechowie" Macieja Płazy jest dla świadomych oraz pragnących niezwykłości słowa i wyrafinowania myśli z wyżyn literatury pięknej . Po raz pierwszy w życiu miałam styczność z prozą tak wysoce wymagającą i tak zupełnie nieoczywistą. Tu nic nie jest proste, łatwe, oswojone, niewymagające. To było niesamowite obcowanie z pięknem literatury pięknej polskiej. Płaza pokazuje nam niepohamowane i intrygujące ujęcie prozy w nowe ramy. Na pierwszy plan wysuwa się przepastne słowotwórstwo, zachwycające neologizmy, częste archaizmy, które dotykają najgłębszej wrażliwości czytelnika, wysublimowanie meandrują w myślach długo i zawile. Ten język jest nietypowy, poetycki, melodyjny, obrazowy, plastyczny, żywy, czuły, zmysłowy. Lektura wymaga intelektualnego wysiłku i skupienia. Do niej należy się dostroić - czytać ją uważnie, niespiesznie; najlepiej dawkować ją sobie i odmierzać porcjami, bo autor pochyla się pieczołowicie nad wysublimowaną formą, serwuje różne smaczki, mocne frazy, nawiązuje do literatury, muzyki i malarstwa. Raz jest pierwszoplanowy, raz trzecioplanowy, raz jest Stefanem z zielenią w palcach, innym razem Łucją, Franciszkiem z kamieniami w palcach, Urszulą, Robusiem z kolorami w palcach. A fabuła? Tutaj jest o wszystkim, co zwiemy życiem: opieka, miłość, przywiązanie, przetrwanie, ogarniające po kolei kraj traumy wojenne, okupacyjne, przesiedleńcze, zmianosystemowe, postziemiańskie, komunistyczne, pegeerowskie, wiejskie, miastowe, kapitalistyczne. Mamy prześladowania w szkole z bulwersującymi wyliczankami, chamstwo i okrucieństwo, wielorakie historyczne upadki, biedę, partyzantkę, pożogi, squaty, strajki, bękarty, niespełnienia, marzenia i tęsknoty. Płaza pisze niedościgle o malarstwie, odczuciach, rojących się myślach, zadrach i rozdrapywanych wspomnieniach. Pisze o rzeczywistości, czasach teraźniejszych i dawnych, które utkwiły między byciem i niebyciem, bo nie padło o nich słów za wiele. Tu dużo trzeba się "wmyślać", "wczulać", "wmalowywać" budować sens samemu. Prawdziwa uczta czytelnicza. Do zanurzenia się. Do przyjemnego oddalenia od ciała. Jeśli podoba Wam się moja recenzja, to zapraszam po więcej: https://www.instagram.com/anemonenemorose/