Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na razie najsłabsza książka z serii. Czyta się jak zwykle szybko, a fabuła wciąga, ale mam wrażenie, ze w tej części autor popełnił więcej błędów w konstruowaniu intrygi. Nie wszystko znajduje na końcu logiczne wyjaśnienie, co u niektórych czytelników z pewnością wywoła niedosyt. Autor trochę przesadził tez ze wskazówkami dla czytelnika. Miałam poczucie, ze pewien, dość kluczowy wątek dot. ofiary i jego relacji towarzyskich jest tak czytelny, tak przewidywalny, ze większość czytelników i tak domyśli się go już na początku powieści. Dlatego moment, kiedy dwójka komisarzy w końcu łączy kropki, wypada dość komicznie - czytelnik krzyczy w myślach „Jezu, w końcu!”. Poza tym w miarę ok. W tej części serii komisarz 07 zaczął mnie już porządnie irytować oraz, niestety, wywoływać zniesmaczenie. Jego wątek rodzinny połączony z wątkiem uzależnienia, był w Zapadlinie naprawdę niestrawny. Zakładam, ze to intencja autora, żeby pokazać nam, jak bohater się stacza i jak nie zdaje sobie sprawy z tego, jak bardzo jest uzależniony i jak żałosny w tym uzależnieniu. Te jego komentarze seksualizujace przesłuchiwanych świadków - coś obrzydliwego. Tylko irytuje mnie to, ze zona Borewicza przedstawiana jest jak ostatnia idiotka, a na grubego, łysego i niezdrowo odzywiajacego sie Borewicza nie wiedzieć czemu lecą ładne, zazwyczaj zamożne kobiety. Co on niby ma w sobie takiego, co przyciągaloby do niego kobiety? W książkach nie jest to wyjaśnione.