7 zbrodni opowiedzianych przez dziewięcioro polskich autorów kryminałów.
Powstały na bazie zaistniałych spraw kryminalnych a wstęp do opowiadań napisał Michał Fajbusiewicz.

Gawędziarzami są:
● Katarzyna Bonda wraz z Bogdanem Lachem,
● Wojciech Chmielarz,
● Robert Małecki,
● Max Czornyj,
● Igor Brejdygant,
● Małgorzata i Michał Kuźmińscy
oraz ● Joanna Opiat – Bojarska.

Wszystkie sprawy są szokujące, ale najbardziej wstrząsnęła mną historia, w której 'świadek' oskarżający stał się oskarżonym i skazanym a oskarżony i więziony w areszcie przez 90 dni - oskarżycielem posiłkowym (jednocześnie ofiarą, która straciła w zabójstwie dzieci i byłą żonę). Igor Brejdygant to mistrz.

Wszystkie historie oprócz tej opowiedzianej nieporadnie przez Maxa Czornyja trzymają poziom. Tylko pan M.Cz. jakby zatrzymał się umiejętnością opowiadania historii na poziomie wczesnej podstawówki 🤦‍♀️ Nadal nie potrafi posługiwać się poprawnie polszczyzną, za to uwielbia epatować brutalnością i szokować 🙄 jakoś trzeba odwrócić uwagę od marnego warsztatu.

Niesamowita jest też historia "władcy much", dość znana ogółowi z różnych publikacji. Mnie zastanawia niezmierzalna głupota mieszkańców bloku, których nie zastanawial potworny smród... mieszkali pod jednym dachem z rozkładającymi się tygodniami zwłokami i jak sobie ten odór tłumaczyli??! Obecność niezliczonej ilości larw i much związanych z padliną??!
Przecież tego nie da się ogarnąć rozumem❗️
Twardzi strażacy, milicjanci, kryminalni, na co dzień obcujący z ciałami w różnym stopniu rozkładu nie byli w stanie wytrzymać tam dłużej niż kilka minut a żaden z tych imbecyli nie zawiadomił służb sanitarnych?? Nie potrafię tego zracjonalizować.
Trudno mi także uwierzyć, że sędzia ma uprawnienia do prowadzenia przesłuchania nieletniego oraz świadków, tym bardziej POZA SĄDEM... bez obecności opiekuna, psychologa, czy adwokata... Brzmi jak niedorzeczna bajka. 🤔 😁 🤭
Sprawdziłam - wg. obecnego prawa TYLKO policjant MA PRAWO przesłuchać nieletniego, i tylko w obecności odpowiednich przedstawiecieli. Jak było kiedyś - wiadomo, sędzia robił co chciał, ale nie ma się co chwalić łamaniem prawa. Żałosne. 😡

Lektura dla odpornych psychicznie ludzi.

7 zbrodni opowiedzianych przez dziewięcioro polskich autorów kryminałów.
Powstały na bazie zaistniałych spraw kryminalnych a wstęp do opowiadań napisał Michał Fajbusiewicz.

Gawędziarzami są:
● Katarzyna Bonda wraz z Bogdanem Lachem,
● Wojciech Chmielarz,
● Robert Małecki,
● Max Czornyj,
● Igor Brejdygant,
● Małgorzata i Michał Kuźmińscy
oraz ● Joanna Opiat –...

Kurczę, jako fanka podcastów true crime miałam co najwyżej uzupełnienie zapamiętanych przeze mnie historii.

Czytało się szybko i dobrze, ale może gdybym nie znała opisywanych zbrodni wcześniej, bardziej by mną wstrząsnęły i zrobiły większe wrażenie.

Kurczę, jako fanka podcastów true crime miałam co najwyżej uzupełnienie zapamiętanych przeze mnie historii.

Czytało się szybko i dobrze, ale może gdybym nie znała opisywanych zbrodni wcześniej, bardziej by mną wstrząsnęły i zrobiły większe wrażenie.

Bardzo nierówny zbiór opowiadań. Na plus Chmielarz i Opiat-Bojarska. Podobał mi się ich styl, potrafili mnie zaintrygować. Natomiast nie rozumiem koncepcji przedrukowania opowiadania K. Bondy i B. Lacha, ponieważ ci co czytali ich książkę tak naprawdę dostali kopiuj-wklej.. A nie było ono jakieś wybitne ani zapadające w pamięć, podobnie jak opowiadanie Maxa Czornyja. Dwa dni po przeczytaniu nie potrafię powiedzieć o czym ono w ogóle było.

Bardzo nierówny zbiór opowiadań. Na plus Chmielarz i Opiat-Bojarska. Podobał mi się ich styl, potrafili mnie zaintrygować. Natomiast nie rozumiem koncepcji przedrukowania opowiadania K. Bondy i B. Lacha, ponieważ ci co czytali ich książkę tak naprawdę dostali kopiuj-wklej.. A nie było ono jakieś wybitne ani zapadające w pamięć, podobnie jak opowiadanie Maxa Czornyja. Dwa...

Historie true crime.
Odczuwam lekki niedosyt.

Historie true crime.
Odczuwam lekki niedosyt.

Jak to przy tego typu zbiorach bywa, nierówna. W niektórych historiach chciałoby się przeczytać więcej, żeby znaleźć odpowiedzi na własne pytania, ale taki też urok tej formy literatury. Do mnie to przemawia, bo nie muszę brnąć od początku do końca, tylko czytam sobie po rozdziale w przerwie pomiędzy innymi książkami.

Najmniej do gustu przypadło mi pierwsze opowiadanie. Mam wrażenie, że Bonda pojawiła się tu tylko dla nazwiska. Nie dość, że krótko opowiedziane to podzielone na dwoje autorów, każdy po kilkanaście stron zlepione na siłę razem. Nie kleiło mi się to.

Innym elementem, który był dla mnie z kolei dziwny to zdjęcia. Przed, czy po opowiadaniu, okej, ale w trakcie opowiadania dodawać zdjęcie autora nie wiem jaki miało cel, bo rezultat wyszedł negatywny.

Jak to przy tego typu zbiorach bywa, nierówna. W niektórych historiach chciałoby się przeczytać więcej, żeby znaleźć odpowiedzi na własne pytania, ale taki też urok tej formy literatury. Do mnie to przemawia, bo nie muszę brnąć od początku do końca, tylko czytam sobie po rozdziale w przerwie pomiędzy innymi książkami.

Najmniej do gustu przypadło mi pierwsze opowiadanie....

W tomie trzecim opowiadania trochę słabsze. Najlepsze, w mojej ocenie są "Miłość" Chmielarza i "Zimny dreszcz" Małeckiego.

W tomie trzecim opowiadania trochę słabsze. Najlepsze, w mojej ocenie są "Miłość" Chmielarza i "Zimny dreszcz" Małeckiego.

Wszystkie jednakowo słabe. A najsłabiej i najmniej ciekawie opowiedziana została zbrodnia opisana przez Kuźmińskich. Ostatnie opowiadanie rokowało, ale irytację wzbudziła gra jaką poprowadziła z czytelnikiem autorka. Znowu mam wrażenie, że książka miała na celu promowanie nazwisk a nie rzetelne przedstawienie zbrodni.

Wszystkie jednakowo słabe. A najsłabiej i najmniej ciekawie opowiedziana została zbrodnia opisana przez Kuźmińskich. Ostatnie opowiadanie rokowało, ale irytację wzbudziła gra jaką poprowadziła z czytelnikiem autorka. Znowu mam wrażenie, że książka miała na celu promowanie nazwisk a nie rzetelne przedstawienie zbrodni.

To kolejna część antologii "Opowiem Ci o zbrodni", którą przeczytałam, jest to doskonała okazja do zapoznania się z twórczością autorów, których pełne dzieła literackie nie są mi jeszcze znane.

Tym razem moją uwagę przede wszystkim zwróciły trzy historię:
Pierwsza to historia opisywana Wojciecha Chmielarza "Miłość", która doskonale odpowiada na pytanie "Co by było gdyby...".
Małżeństwo Kuźmińskich zachwyciło mnie swoją narracją o Domatorze i historią, która od pierwszych słów już zdradzała zakończenie, natomiast autorzy cudownie dopowiadali środek, rozwijając historię głównego bohatera i jego ofiar.
Ostatnia krótka forma, która mnie zahipnotyzowała to wejście w buty Sędzi Sądu rodzinnego, która my wydawać wyrok w sprawie popełnienia zabójstwa przez dziecko na drugim dziecku. Sędzia przypomina żeby nie kierować się uczuciami, domniemaniem, tylko samymi dowodami, biorąc pod uwagę co może dalej stać się z oskarżonym o ten czyn. Joanna Opiat-Bojarska wspaniale poprowadziła te narracje.

To kolejna część antologii "Opowiem Ci o zbrodni", którą przeczytałam, jest to doskonała okazja do zapoznania się z twórczością autorów, których pełne dzieła literackie nie są mi jeszcze znane.

Tym razem moją uwagę przede wszystkim zwróciły trzy historię:
Pierwsza to historia opisywana Wojciecha Chmielarza "Miłość", która doskonale odpowiada na pytanie "Co by było...

To, co wywiera największe wrażenie w tej książce to fakt, że te zbrodnie wydarzyły się naprawdę. Niektóre opowiadania są niestety napisane w nieciekawy sposób.

To, co wywiera największe wrażenie w tej książce to fakt, że te zbrodnie wydarzyły się naprawdę. Niektóre opowiadania są niestety napisane w nieciekawy sposób.

Opowieści mi znane, jednak opisane przez niesamowitych pisarzy. Narracja małżeństwa Kuźmińskich robi cały czas na mnie wrażenie niezależnie od historii jaka opisują. Opowiadanie P.Bondy wraz z uzupełnieniem P.Lacha bardzo rzeczowe i pełne szczegółów. Jednak w tym tomie największe wrażenie zrobiło na mnie opowiadanie P. Brejdyganta pisane w pierwszej osobie. Szacun wielki.

Opowieści mi znane, jednak opisane przez niesamowitych pisarzy. Narracja małżeństwa Kuźmińskich robi cały czas na mnie wrażenie niezależnie od historii jaka opisują. Opowiadanie P.Bondy wraz z uzupełnieniem P.Lacha bardzo rzeczowe i pełne szczegółów. Jednak w tym tomie największe wrażenie zrobiło na mnie opowiadanie P. Brejdyganta pisane w pierwszej osobie. Szacun wielki.